Ο Νταν ΜακΑνταμς είναι καθηγητής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Νόρθγουεστερν. Και το Atlantic απευθύνθηκε σε αυτόν, ήδη συγγραφέα ενός βιβλίου για τον Τζορτζ Μπους, για να σκιαγραφήσει το ψυχολογικό πορτρέτο του Ντόναλντ Τραμπ. Τι συμβαίνει στο μυαλό του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών; Ποιοι είναι οι μηχανισμοί που το κατευθύνουν; Ο Τραμπ – απαντά ο καθηγητής – έχει έναν εξαιρετικά εξωστρεφή χαρακτήρα, ενώ του είναι αδύνατον να ενδιαφερθεί για τους άλλους (εκτός από την οικογένειά του), καθώς και να νιώσει συναισθήματα σχετικά με τη συμπόνια και τον ανθρωπισμό. Κι ενώ το πρώτο χαρακτηριστικό τον φέρνει πιο κοντά στον Μπους τζούνιορ, το δεύτερο το βρίσκει κανείς στον Ρίτσαρντ Νίξον.

Αλλά το πιο εμφανές χαρακτηριστικό του είναι ο εξοργιστικός ναρκισσισμός του που μαζί με το υπαρξιακό του αφήγημα λέει πολλά γι’ αυτόν: η πρώτη του ανάμνηση ως παιδιού δεν είναι το γεγονός ότι γεννήθηκε σε μια πολύ πλούσια οικογένεια αλλά ότι πήγαινε με τον πατέρα του να μαζέψει δόσεις δανείων και ενοίκια από τους νοικάρηδες. Σε αυτές τις αποστολές ο πατέρας του τον συμβούλευε να κάθεται μακριά από την πόρτα αφού χτυπούσε το κουδούνι γιατί «καμιά φορά μπορεί να πυροβολήσουν από κει μέσα». Με λίγα λόγια, «ο κόσμος είναι σκληρός κι εσύ πρέπει να ‘σαι σκληρός μαζί του για να τον αντιμετωπίσεις».

Αλλά μισό λεπτό, έχει υπάρξει ένας τέτοιος πρόεδρος. Ηταν ο Αντριου Τζάκσον. Ο Τραμπ, όμως, είναι μάλλον μια πιο απεχθής εκδοχή. Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν ποτέ έναν πρόεδρο που  να έχει βυθιστεί τόσο πολύ στο πρόσωπο που ενσαρκώνει: «Ο Τραμπ υποδύεται πάντα τον Τραμπ: μάχεται για να νικήσει χωρίς να γνωρίζει ποτέ τον λόγο». Μα θέλουν οι Αμερικανοί έναν τέτοιο τύπο για πρόεδρο;

«Είχα δίκιο 100%». Εκ χαρακτήρος, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι άλλο εκτός από αυτό – το αμέσως παραπάνω ποστ είναι αποκαλυπτικό ως προς αυτό. Αλλά για να δούμε εάν είχε όντως δίκιο σε μια ιστορία που ξέθαψαν οι Financial Times κι έχει ως εξής: το 2000 ο Τραμπ ήταν ιδιοκτήτης τριών καζίνο στο Ατλάντικ Σίτι. Και υποχρεώθηκε να πληρώσει 250.000 πρόστιμο όταν ανακαλύφθηκε ότι χρηματοδοτούσε κρυφά μια εκστρατεία δυσφήμισης της φυλής των Ινδιάνων St Regis Mohawks. Τα σποτ άφηναν να εννοηθεί ότι οι Ινδιάνοι έκαναν διακίνηση ναρκωτικών και λαθρεμπόριο. Γιατί το έκανε αυτό ο Τραμπ; Επειδή ήταν αντίθετος  με μια ρύθμιση του Ρόναλντ Ρέιγκαν βάσει της οποίας οι Ινδιάνοι μπορούσαν να ανοίξουν τα δικά τους καζίνο και να ανταγωνιστούν το Λας Βέγκας και το Ατλάντικ Σίτι. Διαβάζει κανείς αυτήν την ιστορία και το ερώτημα του πρώτου ποστ επανέρχεται: μα θα παίξουν οι αμερικανοί πολίτες την τύχη τους στη ρουλέτα ψηφίζοντας για πρόεδρο έναν τέτοιο τύπο;

Οταν ο δημοσιογράφος του Guardian Ρίτσαρντ Οραντζ πήγε στο Μάλμε της Σουηδίας ανακάλυψε μια ενδιαφέρουσα ιστορία: την ιστορία του Φισάλ Αμπο Καράα, πρόσφυγα από τη Συρία, ο οποίος είχε φτάσει στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας από έναν χρόνο πλήρως εξαθλιωμένος. Σήμερα, όμως, είναι ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου συριακής κουζίνας. Το άνοιξε με συνεταιρικά επενδύοντας 500.000 ευρώ.

Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο σύρος πρόσφυγας που έγινε επιχειρηματίας δεν είναι ο μοναδικός στο είδος του. Είναι σαν – γράφει ο Guardian – να ξεστήθηκε ένα κομμάτι της Δαμασκού και να στήθηκε 4.000 χιλιόμετρα μακριά. Γιατί οι Σύροι που ήρθαν με χρήματα στη Σουηδία είναι πολλοί. Και η ιστορία αυτών των επενδυτών δεν είναι μόνο μια ιστορία προσφύγων αλλά και ενσωμάτωσης που μόνο καλό κάνει στην πόλη.

Το 43% των 317.000 πολιτών του Μάλμε είναι μη σουηδικής καταγωγής, οι 40.000 και μόνο είναι ιρανικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η πόλη κατέρρεε χτυπημένη από την κρίση της ναυπηγικής βιομηχανίας, η οποία είχε ως αποτέλεσμα ένας στους επτά κατοίκους της να την εγκαταλείψουν. «Τη δεκαετία του 1990 το Μάλμε ήταν μια καταθλιπτική πόλη» θυμάται ένας σουηδός εστιάτορας. Οχι πια. Και το τελευταίο κύμα μεταναστών έφερε κι άλλον άνεμο ανανέωσης. Οι Σύροι, εξάλλου, είναι φιλόδοξοι, ανταγωνιστικοί, ακόμη και σνομπ: «Δεν είμαστε σαν τους άλλους, εμάς μας αρέσει να δουλεύουμε» λένε.

Θα βρει τελικά ο Μάρδας εδώ τον σύρο επενδυτή που ονειρευόταν; Ή οι Σύροι δεν είναι τόσο απελπισμένοι για να ανοίξουν επιχειρήσεις σε μια χώρα που φορολογεί ακόμη και τον αέρα;

Είναι η εξάρτηση από το Διαδίκτυο και γενικότερα την τεχνολογία αναγνωρισμένη ασθένεια; Οχι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ηδη, ωστόσο, έχουν ανοίξει τα πρώτα κέντρα απεξάρτησης για όποιον αισθάνεται θύμα των έξυπνων κινητών, των βιντεοοπαιχνιδιών και του σερφαρίσματος. Ενα τέτοιο κέντρο βρίσκεται στο Σιάτλ. Τα συμπτώματα μοιάζουν πολύ με αυτά του αλκοόλ ή των ναρκωτικών: έλλειψη ενδιαφέροντος για άλλα πράγματα, νεύρα από την αποχή, μελαγχολία ή αίσθημα ανησυχίας. Σύμφωνα με την WP, η κλινική απεξάρτησης του Σιάτλ έχει κουράρει έως σήμερα 150 ασθενείς, η ηλικία των οποίων κυμαίνεται από 18 έως 30 χρονών. «Δεν είναι τόσο προφανής όπως η εξάρτηση από μια ουσία, αλλά είναι πραγματική» είπε στην εφημερίδα ένας 22χρονος ασθενής. Κάποιος άλλος, 30χρονος αυτός, ανέφερε ότι η περίοδος της εξάρτησης ήταν γι’ αυτόν μία από τις σκοτεινές φάσεις της ζωής του. Ωραία, απεξαρτήθηκαν. Και τώρα πώς θα ζήσουν χωρίς Ιντερνετ;