Μπορεί ο Μπέρνι Σάντερς να πέτυχε μια ανέλπιστη νίκη στην Ατλάντα, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη: ο αγώνας του για το χρίσμα των Δημοκρατικών έφτασε στο τέλος του. Οχι, όμως, και η προεκλογική του εκστρατεία: «Θα παλέψουμε για κάθε ψήφο και κάθε εκλέκτορα που έχουν απομείνει» δήλωσε ο ίδιος το βράδυ της Κυριακής αποκαλύπτοντας τον πραγματικό στόχο της περιπέτειάς του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το να δώσει σε όλους τους υποστηρικτές του τη δυνατότητα να ψηφίσουν στις προκριματικές εκλογές εξαναγκάζοντας με αυτόν τον τρόπο την ηγεσία των Δημοκρατικών να δώσει βάση στα αιτήματά τους.

Αυτό ακριβώς λένε ότι πρέπει να συμβεί και οι ΝΥΤ στο εξαιρετικό κύριο άρθρο τους. Γιατί το δώρο του Μπέρνι στο κόμμα του είναι ότι υπενθύμισε πως ο ιστορικός ρόλος των Δημοκρατικών είναι η υπεράσπιση των αδύναμων, των νέων, της μεσαίας τάξης και όχι της ελίτ των δισεκατομμυριούχων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κόσμος που ψήφισε τον 74χρονο γερουσιαστή λέει ότι το έκανε επειδή είναι ο μόνος που ασχολήθηκε με μισθούς, θέσεις εργασίας και κοινωνικές υπηρεσίες. Ούτε είναι τυχαίο ότι ο Σάντερς συγκέντρωσε 200 εκατομμύρια δολάρια από μικροδωρεές.

Ο Μπέρνι Σάντερς – σημειώνουν οι ΝΥΤ – δέχθηκε τα πυρά ακόμη και του Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος τον κατηγόρησε ότι υποσχόταν πράγματα που δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν. Ο Μπέρνι, όμως, υποχρέωσε τη Χίλαρι Κλίντον να «διορθώσει» τις δικές της υποσχέσεις στους τομείς των εμπορικών συμφωνιών ή της καθαρής ενέργειας. Δεν κατάφερε να την παρασύρει στο κατώτατο ωρομίσθιο των 15 δολαρίων, την παρέσυρε όμως στο θέμα της εκπαίδευσης.

Οι ΝΥΤ θεωρούν απίθανο οι ψηφοφόροι του Σάντερς στις προκριματικές εκλογές να γίνουν ψηφοφόροι του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές. Από την άλλη πλευρά, όμως, η Χίλαρι Κλίντον θα έκανε λάθος να πιστέψει ότι αρκεί η παρουσία του Τραμπ για να κινητοποιήσει υπέρ της τους δημοκρατικούς ψηφοφόρους του Σάντερς. Η Χίλαρι πρέπει να «ενσωματώσει» τον πρώην αντίπαλό της, τις αξίες του, τον ιδεαλισμό του, την αγάπη του για τους πιο αδύναμους. Μόνο έτσι θα γίνει πρόεδρος. Και μόνο έτσι ο Μπέρνι θα έχει δώσει πίσω στους Δημοκρατικούς τη χαμένη τους ψυχή.

«Αυτό που θα έπρεπε να είναι η απόδειξη της βιοποικιλότητας του Λονδίνου – η κούρσα ανάμεσα στον γιο ενός πακιστανού οδηγού λεωφορείου και έναν γόνο της αγγλικής αριστοκρατίας – εξελίσσεται σε μια τοξική εκστρατεία, η οποία εγείρει ερωτηματικά σχετικά με το πόσο ανεκτική είναι η λεγόμενη “πρωτεύουσα του κόσμου”».

Ο Ιαν Νταντ περιγράφει με αυτόν τον τρόπο όσα συμβαίνουν ενόψει των αυριανών εκλογών για τον θρόνο του δημάρχου. Ο ένας διεκδικητής είναι ο Σαντίκ Καν, Εργατικός και μουσουλμάνος. Ο άλλος είναι ο Ζακ Γκόλντσμιθ, Συντηρητικός και πρώην διευθυντής του περιοδικού The Ecologist, το οποίο είχε ιδρύσει το 1970 ο πατέρας του. Σύμφωνα με το FP, «το εκλογικό στρατηγείο του Γκόλντσμιθ επιχειρεί με κάθε δυνατό τρόπο να συνδέσει τον Καν με τους εξτρεμιστές». Και σε αυτήν την επιχείρηση έχει την υποστήριξη ακόμη και του βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος, μάλλον καθόλου τυχαία, κατηγορήθηκε για ρατσισμό από τους βουλευτές των Εργατικών.

Ο στόχος του Γκόλντσμιθ – εξηγεί ο Ιαν Νταντ – είναι δύο τμήματα του εκλογικού σώματος. Αφενός είναι οι λευκοί του outer London, πολλοί από τους οποίους έχουν αρνητικά συναισθήματα απέναντι στο πολυπολιτισμικό στυλ του inner London. Και αφετέρου είναι οι ασιατικές μειονότητες (και ιδιαίτερα οι Ινδουιστές), οι οποίες εμφανίζονται ανήσυχες από την προοπτική της ανάληψης της δημαρχίας από έναν μουσουλμάνο.

Τα καλά νέα είναι ότι η προεκλογική τακτική του Γκόλντσμιθ φαίνεται να μην έχει αποτελέσματα: τουλάχιστον προς το παρόν, ο Καν προηγείται στις δημοσκοπήσεις με περίπου είκοσι μονάδες διαφορά. Ο οποίος αν καταφέρει να κερδίσει «θα έχει αποδείξει ότι οι μουσουλμάνοι πολιτικοί δεν φοβίζουν τους δυτικούς ψηφοφόρους τόσο πολύ. Κι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε λιγότερο τοξικές εκλογές στο μέλλον».

Ηταν μια φορά κι έναν καιρό η κρίση του 2008 και η λαϊκή οργή εναντίον των καλοπληρωμένων τραπεζιτών και των μάνατζερ, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις απειλήθηκαν ακόμη και με λιντσάρισμα. Η οργή εξανεμίστηκε σιγά – σιγά. Και τι έμεινε; Οι τεράστιοι μισθοί. Ή μάλλον «η μισθολογική απρέπεια των διευθυνόντων συμβούλων των μεγάλων ομίλων». Παράδειγμα; Ο Κάρλος Γκοσν της Renault – Nissan αμείβεται με 15 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Ο Ολιβιέ Μπραντικούρ (Sanofi) με 16,7. Ο Αλεξάντρ Μπομπάρ (Fnac) με 11,5, ο Κάρλος Ταβαρές (Psa) με 5,24 εκατομμύρια. Ποσά που – διαβεβαιώνει η Libé – δεν σκανδαλίζουν μόνο τους εργαζόμενους αλλά και τους μετόχους.

Σύμφωνα με την αριστερή εφημερίδα, ευθύνη γι’ αυτό έχει και ο Φρανσουά Ολάντ. «Θα φανταζόταν κανείς ότι ένας σοσιαλιστής πρόεδρος θα εμβολίαζε με λίγη ηθική και δικαιοσύνη όλα αυτά. Αν όχι για άλλο λόγο, επειδή έτσι θα κέρδιζε στο πεδίο της οικονομικής αποτελεσματικότητας. Αλλά τίποτε. Αφού στην αρχή της θητείας του παρουσίασε ένα σχέδιο νόμου για τις αμοιβές των “αφεντικών”, στη συνέχεια έκανε όπισθεν προτιμώντας να εμπιστευτεί – χωρίς να ντρέπεται – τη λύση του προβλήματος στην περίφημη “αυτορρύθμιση”». Αποτέλεσμα; Ο Φρανσουά Ολάντ θα το νιώσει πιθανότατα στις εκλογές.

Τι σχέση μπορεί να έχουν οι δράστες των τρομοκρατικών επιθέσεων στις Βρυξέλλες και το Παρίσι με τον Σωκράτη και την Ιωάννα της Λωραίνης; Αν η τέχνη όλα τα επιτρέπει, μπορεί και να έχουν. Γιατί μια ομάδα δανών καλλιτεχνών με την ευφάνταστη επωνυμία «Το άλλο μάτι του τίγρη» ετοιμάζει μια έκθεση στην οποία θα συμπεριλάβει αυτά τα πρόσωπα και άλλα που υποτίθεται ότι έχουν θυσιαστεί για τις ιδέες τους. «Ο σκοπός μας είναι πούμε την ιστορία τους από τη δική τους οπτική. Αυτό που θέλουμε είναι να περιγράψουμε ιστορικά τον όρο “μάρτυρας” από όσο το δυνατόν περισσότερες διαφορετικές γωνίες» δήλωσε στον Guardian ένας από τους διοργανωτές της έκθεσης.

Στα εκθέματα θα περιλαμβάνονται φωτογραφίες των δραστών και αντίγραφα των υπαρχόντων τους – ανάμεσα σε αυτά θα είναι και το μαύρο γάντι που φορούσε ο  βομβιστής του αεροδρομίου των Βρυξελλών για να πυροδοτήσει την έκρηξη. Η έκθεση έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει στις 26 Μαΐου, ενώ θα ολοκληρωθεί στις 10 Ιουνίου. Ο χώρος που θα φιλοξενηθεί είναι ένα παλιό σφαγείο στην Κοπεγχάγη. Επικεφαλής της καλλιτεχνικής ομάδας είναι ο Κρίστιαν Λόλικ. Και δεν είναι η πρώτη φορά που προκαλεί: το 2012 είχε παρουσιάσει ένα θεατρικό έργο βασισμένο στο μανιφέστο του Αντερς Μπρέιβικ, του ακροδεξιού Νορβηγού που είχε σκορπίσει τον θάνατο στο νησάκι Ουτόγια. Το επιχείρημα τότε πρέπει να είναι το ίδιο με τώρα: «Ο καθένας είναι ήρωας της ζωής του». Είτε αφορά το τότε είτε το τώρα, ακούγεται κάπως ανατριχιαστικό.

Μπορεί να εξαφανίζει κανείς και το παραμικρό του ίχνος από το διαδίκτυο; Ή ένας τέτοιος στόχος σήμερα δεν είναι παρά η απόλυτη φενάκη; Οι Radiohead, πάντως, το προσπάθησαν. Η ιστοσελίδα του συγκροτήματος άρχισε να αδειάζει σιγά – σιγά από το περιεχόμενό της την περασμένη Κυριακή μέχρι που δεν έμεινε τίποτε. Το ίδιο συνέβη με τους λογαριασμούς στο Twitter, το Facebook και το Google+.

Οι Radiohead – γράφει η Ροζίτα Ρουτάνο στη Repubblica – τραγουδούσαν κάποτε το How to Disappear Completely. Αλλά εξαφανίστηκαν πράγματι εντελώς; Κάποια εργαλεία πάντως υπάρχουν. Στο Twitter είναι το Tweet Delete, το Tweet Eraser ή το Tweeticide: με μερικά κλικ ο χρήστης μπορεί να διαγράψει οτιδήποτε έχει ανεβάσει σε αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Στο Facebook τη διαγραφή αναλαμβάνει το Delete My Timeline. Ενώ η ιστοσελίδα WhoIsHostingThis δίνει συγκεκριμένες και λεπτομερείς οδηγίες σχετικά με το πώς μπορεί να εξαφανιστεί κανείς από το διαδίκτυο: How to Disappear from the Internet είναι ο φιλόδοξος τίτλος.

Κι έπειτα είναι η μηχανή αναζήτησης DuckDuckGo, η οποία επιτρέπει στον χρήστη της να ψάξει ό,τι θέλει χωρίς να αφήσει ίχνη ή ιστοσελίδες «εξαφάνισης» όπως το Seppukoo ή το SuicideMachine. Αλλά πράγματι υπάρχει μια ζωή χωρίς ίχνη στο διαδίκτυο; Το ερώτημα δεν έχει απαντηθεί με βεβαιότητα ακόμη.