Πώς να τον συστήσει κανείς; Σαν τον Μπαλζάκ της Νέας Υόρκης; Σαν τον συγγραφέα του «Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας» και του «Ενας άνδρας με τα όλα του» (εκδ. Ωκεανίδα); Ή σαν τον εμπνευστή της «νέας δημοσιογραφίας», του «Radical chic» και της «πολιτικής ορθότητας»; Ο Τομ Γουλφ είναι όλα αυτά μαζί. Και ιδού τι λέει σε συνέντευξή του στη Figaro για όσα έζησε ο ίδιος και όσα ζει σήμερα ο πλανήτης.

Για την πολιτική ορθότητα. «Η πολιτική ορθότητα βασίστηκε στην μαρξιστική αντίληψη ότι όλα εκείνα που χωρίζουν κοινωνικά τους ανθρώπους θα πρέπει να εξαλειφθούν για να μην κυριαρχεί μια κοινωνική ομάδα επί μίας άλλης. Στη συνέχεια όμως το πολιτικώς ορθό έγινε εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων τάξεων: φέρονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο για να κρύψουν την κοινωνική τους υπεροχή και να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Εφτασε μάλιστα να γίνει έμβλημα αυτής της υπεροχής και εργαλείο κοινωνικού ελέγχου και επιβολής μιας συγκεκριμένης άποψης. Ο κόσμος πρέπει πια να προσέχει τι λέει. Και ειδικά στα πανεπιστήμια, πάμε από το κακό στο χειρότερο».

Για την Αριστερά του σαλονιού. «Στο “Radical Chic”περιγράφω την ανάδυση αυτού που σήμερα περιγράφουμε ως “Αριστερά του σαλονιού” ή “προοδευτισμό της λιμουζίνας”, δηλαδή μια Αριστερά που δεν αισθάνεται καμία συμπόνια για την εργατική τάξη στην Αμερική. Μια Αριστερά που λατρεύει την σύγχρονη τέχνη, υποστηρίζει εξωτικούς αγώνες και πονάει για τις μειονότητες, αλλά περιφρονεί τους rednecks (χωριάτες) του Οχάιο. Ουσιαστικά, εκείνο το τμήμα των εργατών του πληθυσμού που ιστορικά αποτελεί την ραχοκοκαλιά του Δημοκρατικού Κόμματος και η δημοκρατική αριστοκρατία αποφάσισε να αγνοήσει σε αυτές τις εκλογές».

Για το σκάνδαλο Γουάινσταϊν. «Κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να ορίσει τι είναι η σεξουαλική παρενόχληση. Χώρεσαν σε αυτήν από την απόπειρα βιασμού έως την απλή έλξη. Και από αυτή τη σύγχυση ξεπήδησαν όλες οι υπερβολές. Διχάζομαι ανάμεσα στον τρόμο ως πολίτης και την πλάκα ως μυθιστοριογράφος απέναντι σε αυτήν την καταπληκτική ανθρώπινη κωμωδία. Αν συνεχίσουμε έτσι, αυτή η ιστορία μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη φάρσα του 21ου αιώνα. Οποιοσδήποτε άνδρας αφιερώνει οποιοδήποτε είδος προσοχής σε οποιαδήποτε γυναίκα, κυρίως στον χώρο εργασίας, γίνεται “αρπακτικό”. Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο για να μην θέλουν πια οι γυναίκες να τραβούν την προσοχή των ανδρών».

Φωτό: Δεκαετίες τώρα η φωνή μιας άλλης Αμερικής Πηγή: Photo by Frank Micelotta/Getty Images/Ideal Images

Η Σάρα Νέβιλ θυμάται πολύ καλά την κατάδυση της γιαγιάς της, μιας κομψής γυναίκας που αγαπούσε τις αντίκες και έφτιαχνε υπέροχες πουτίγκες, στην άνοια. Παρατηρούσε να χάνεται σχεδόν αμήχανη την προσωπικότητά της. Και σκεφτόταν ότι αυτή η αργή απώλεια δεν ήταν παρά μια φυσική συνέπεια του γήρατος.

Όλα αυτά πριν από σαράντα τόσα χρόνια. Γιατί σήμερα, γράφει στους Financial Times, αντιμετωπίζουμε την άνοια σαν αυτό που είναι: όχι μια φυσική συνέπεια, αλλά μια ασθένεια. Και η προσέγγιση αυτή μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια για όλους εκείνους τους ανθρώπους που θα αναμετρηθούν μαζί της. Ο λόγος είναι απλός: όταν ξέρεις πως έχεις απέναντί σου μια ασθένεια, τότε αναζητάς και τη θεραπεία.

Δεν ήταν εύκολο να βγει η νόσος Αλτσχάιμερ από αυτή τη σκιά. Χρειάστηκε μια κοινωνική επανάσταση κι ένα κίνημα που είχε τον δικό του Τσε Γκεβάρα. Αυτός ήταν ο συγγραφέας Τέρι Πράτσετ που το 2008, στα 59 του χρόνια, ανακοίνωσε δημοσίως ότι είχε τα συμπτώματα της ασθένειας. Δεν ήταν ο πρώτος που το έκανε. Το είχε κάνει και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1994, μόλις πέντε χρόνια αφότου έληξε η δεύτερη θητεία του στον Λευκό Οίκο. Ηταν ο τελευταίος που χρησιμοποίησε το βήμα του Λευκού Οίκου για να μιλήσει ανοικτά για την ασθένεια του – το ίδιο είχε κάνει ο Φράνκλιν Ρούσβελτ για την πολιομυελίτιδα από την οποία υπέφερε και η Μπέτι Φορντ για τον καρκίνο του στήθους από τον οποίο είχε προσβληθεί.

Ο Ρέιγκαν μίλησε για την ασθένειά του και μετά αποσύρθηκε για να «αρχίσει το ταξίδι που θα τον οδηγούσε στην δύση της ζωής του». Ο Πράτσετ δεν έκανε το ίδιο. Ο διάσημος από τον «Δισκόκοσμο» συγγραφέας ήταν ο πρώτος που περιέγραψε βήμα βήμα την κατάδυσή του. Εδωσε διαλέξεις και παραχώρησε συνεντεύξεις. Κι έπειτα ακολούθησαν κι άλλοι, όπως οι βετεράνοι ηθοποιοί και σύντροφοι στη ζωή Τίμοθι Ουέστ και η Προυνέλα Σκέιλς, αλλά και ο Τέρι Τζόουνς των Μόντι Πάιθον. «Θυμάμαι όταν ο κόσμος πέθαινε από την “επάρατη νόσο”» έλεγε ο Πράτσετ. «Τώρα λέμε τον καρκίνο με το όνομά του. Κι όταν λες κάτι με το όνομά του, έχεις κάνεις το πρώτο βήμα για να το αντιμετωπίσεις».

Είχε περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε που ο γερμανός ψυχίατρος και νευροπαθολόγος Αλοΐσιος Αλτσχάιμερ είχε παρατηρήσει κάποιες αλλαγές στον εγκεφαλικό ιστό μιας γυναίκας η οποία είχε πεθάνει από μια ασυνήθιστη ψυχική ασθένεια. Τα συμπτώματα περιελάμβαναν απώλεια μνήμης, προβλήματα στην ομιλία και απρόβλεπτη συμπεριφορά.

Αν σήμερα χρειάζεται επιπλέον θάρρος για να μιλήσει κανείς γι’ αυτήν την ασθένεια, σημειώνει η Σάρα Νέβιλ, είναι επειδή ανησυχεί ότι οι παρατηρήσεις του και οι απόψεις του θα αντιμετωπίζονται με μια κάποια καχυποψία. Πώς το έλεγε ο περίφημος για τα αποφθέγματά του γάλλος συγγραφέας Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκό; «Ολοι διαμαρτύρονται για τη μνήμη τους, αλλά κανένας για την κρίση του». Αλλά επανέρχεται και πάλι στον Τέρι Πράτσετ: «Βρισκόμαστε σε πόλεμο με τον καρκίνο» είχε πει σε εκείνη την περίφημη ομιλία του το 2008. «Μαχόμαστε, είμαστε γενναίοι, επιβιώνουμε. Κι έχουμε μια ισχυρή πολεμική βιομηχανία. Αλλά με την νόσο Αλτσχάιμερ δεν πολεμάμε. Περισσότερο τσακωνόμαστε».

Καθώς η νόσος συνεχίζει να βγαίνει από τη σκιά, καταλήγει η ιατρική συντάκτρια των FT, ήρθε η ώρα να πάψουμε να τσακωνόμαστε. Ηρθε η ώρα να πολεμήσουμε.

Φωτό: «Όταν λες κάτι με το όνομά του, έχεις κάνει το πρώτο βήμα για να το αντιμετωπίσεις». Πηγή: Shutterstock

Οι κάμερες μετρούν τους τουρίστες, οι σηματοδότες τους σταματούν ή, αν δεν υπάρχει μεγάλο πλήθος, τους αφήνουν να περάσουν με το «πράσινο». Αντίθετα, το «κόκκινο» σημαίνει ότι η πλατεία του Αγίου Μάρκου είναι γεμάτη και προς το παρόν δεν μπορούν να μπουν: Η Γαληνοτάτη σκέφτεται να βάλει φανάρια για πεζούς για να πάρει πίσω τη χαμένη ηρεμία της από τα μιλούνια των τουριστικών ορδών.

Κατά τους μήνες με τη μεγαλύτερη κίνηση επισκεπτών, γράφει η Corriere della Sera, ο Αγιος Μάρκος μετατρέπεται σε κάσμπα από τις ουρές που σχηματίζονται για να μπει κανείς στη βασιλική, να ανέβει στο καμπαναριό ή να επισκεφθεί το παλάτι των Δόγηδων. Είναι μια κατάσταση που κάνει καθημερινά τους Βενετσιάνους έξω φρενών. Αλλά να τώρα που η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με τον δήμο στην εκπόνηση ενός σχεδίου που θα κάνει τον τουρισμό «βιώσιμο», δηλαδή πιο υποφερτό. Και αυτό το σχέδιο προβλέπει, μεταξύ άλλων, την τοποθέτηση φαναριών που θα ρυθμίζουν την κυκλοφορία των πεζών.

«Θα υπάρχει ένα σύστημα προτεραιότητας που θα λειτουργεί με κρατήσεις. Όταν η πλατεία γεμίζει, θα ενεργοποιείται ο σηματοδότης ώστε να ρυθμίζεται η ροή» εξηγεί ο δήμαρχος της πόλης. «Με αυτόν τον τρόπο δεν παραβιάζω τους ευρωπαϊκούς νόμους για την ελεύθερη μετακίνηση πολιτών, αντίθετα διαχειρίζομαι την ασφάλειά τους».

Φωτό: Τουλάχιστον να οργανωθούν. Πηγή:Shutterstock

«Η πιο διαστροφική διδακτορική διατριβή στην Ιστορία». Με αυτήν την εισαγωγή μας πληροφορεί η El País ότι η σειρά UsmBooks του εκδοτικού οίκου Rapid City  που εδρεύει στη Νότια Ντακότα και ειδικεύεται στα ναζιστικά συλλεκτικά αντικείμενα, διαθέτει αντί 995 δολαρίων ένα πρωτότυπο αντίγραφο της διατριβής «Ein Beitrag zur Tätowierungsfrage»  («Μια συμβολή στο θέμα των τατουάζ»).

Συγγραφέας της «διαστροφικής διατριβής» είναι ο Εριχ Βάγκνερ. Γεννημένος το 1912 στο Τσομουτόφ, μια μικρή πόλη με ορυχεία της σημερινής Τσεχίας, ο Βάγκνερ στρατολογήθηκε στα SS και το 1940 – όταν δημοσιεύθηκε η «μελέτη» – ήταν γιατρός στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, λίγα χιλιόμετρα από τη Βαϊμάρη.

Για την «έρευνά» του, ένα είδος «επιδερμικού λομπροζιανισμού» (ο Τσέζαρε Λομπρόζο θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης εγκληματολογίας), που συνδέει χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση τατουάζ και εγκλήματα, που αποτελείται από 51 σελίδες και 30 εικονογραφήσεις, ο Βάγκνερ ανάγκασε 800 κρατούμενους του στρατοπέδου να φωτογραφηθούν γυμνοί, και τους ταξινόμησε σύμφωνα με τη «φυλή, την εθνικότητα και το εγκληματικό παρελθόν».

Και αυτό δεν είναι τίποτα. Σύμφωνα με όσα διηγείται ο αυστριακός χημικός μηχανικός Γκουστάβ Βέγκερερ, ένας από τους επιζώντες του στρατοπέδου, «παραδόξως, όλοι οι κρατούμενοι τους οποίους ο Βάγκνερ διέταξε να πάνε στο ιατρείο του, έχασαν τη ζωή τους και τα τατουάζ τους αφαιρέθηκαν. Δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι εκκαθαρίστηκαν από τον ίδιο στο κτίριο του νοσοκομείου».

Ο Βάγκνερ συνελήφθη το 1945 από τον αμερικανικό στρατό,  κατάφερε να δραπετεύσει το 1948 και να βρει καταφύγιο με ψεύτικο όνομα, για χρόνια, στη Βαυαρία και στο Μέλανα Δρυμό. Συνελήφθη και πάλι το 1958,  και αυτοκτόνησε στις 22 Μαρτίου 1959, πριν δικαστεί.

Υ.Γ. Το έγκριτο Πανεπιστήμιο της Ιένας, το οποίο κατέχει άλλο ένα αντίγραφο της διατριβής του Βάγκνερ, την έκρινε επιστημονικά «πολύ καλή».

Φωτό: Τον φωτογράφισε και μετά τον έκανε στάχτη. Πηγή: ElPaís/UsmBooks