Με την Ντιάνα συμφωνήσαμε να βρεθούμε στο διαμέρισμά της και από εκεί να περπατήσουμε τη γειτονιά της, το Friedrichsain, την «ιν» περιοχή του Ανατολικού Βερολίνου. Η βόλτα δεν κράτησε για πολύ και καθίσαμε σ' ένα από τα στέκια της, ένα μικρό μπαράκι με το μόνο πελάτη του την κοπελιά πίσω από την μπάρα.

Πήραμε 2 λευκά κρασιά και καθίσαμε έξω. Εκείνη άρχισε να στρίβει ένα τσιγάρο περιμένοντας με αγωνία τις ερωτήσεις μου.

Η Ντιάνα είναι φωτορεπόρτερ. Ένα βράδυ έχοντας βγει μεγάλη παρέα, την άκουσα να μιλάει μεταξύ άλλων για τη μετανάστευση και ένα project που είχε. Μια συλλογή από ιστορίες νέων Βερολινέζων. Το ονόμασε “Macht Arbeit frei?” («Απελευθερώνει η εργασία;»).

Αυτό που ήθελε ήταν να ακούσει τις ιστορίες των παιδιών που δούλευαν μαζί. Γιατί οι νέοι από όλη την Ευρώπη, κάποιοι ακόμα και με Master πτυχίο, έφθασαν να εργάζονται σε ένα τηλεφωνικό κέντρο. «Δεν θέλω να μιλήσω μόνο για τη μετανάστευση. Θέλω να δώσω χώρο στις ιστορίες τους.».

Όταν άρχισε η κρίση, αποφάσισαν από κοινού με το αγόρι της να αφήσουν το Μιλάνο. «Ξέρεις τι είναι να στέλνεις άπειρα βιογραφικά και να μην παίρνεις ούτε μια απάντηση;» λέει με θυμό. Είχε επισκεφθεί τη γερμανική πρωτεύουσα δυο φορές πριν μετακομίσει και τη λάτρεψε. «Είπα ή Βερολίνο ή τίποτα», διστάζει λίγο και προσθέτει «ίσως Κωνσταντινούπολη να ήταν η άλλη επιλογή.».

Τον ιταλικό Βορρά της μόδας τον βαρέθηκε λόγω των άτυπων κανόνων της και τα κλισέ των ανθρώπων της. «Στο Μιλάνο θα είχα πρόβλημα να κυκλοφορώ έτσι». Το Βερολίνο της δίνει αυτή την ελευθερία, εδώ δεν υπάρχουν νόρμες, και η μόδα είναι στην ίδια γραμμή, απλή και ελεύθερη. Με έκπληξη την ακούω να προσθέτει πως εδώ έχει την αίσθηση να δημιουργούνται εκ των άνω οι συνθήκες για μια ομαλή συνύπαρξη όλων. Σίγουρα, τα πλατιά πεζοδρόμια, η πληθώρα πάρκων και ο χαμηλότερος δείκτης ιδιοκτησίας αυτοκινήτων στη Γερμανία κάνει την πόλη ελκυστική. Αλλά, όπως και οι δύο συνειδητοποιούμε, δεν είναι αρκετά.

Είμαι σίγουρος ότι της λείπουν πράγματα από τη γενέτειρά της, τη Νάπολη. Παραδέχεται πως το φαγητό και ο καιρός είναι σημαντικά αλλά όχι και αρκετά. «Στη Νάπολη δεν υπάρχει μέλλον. Ίσως κάτι να φαίνεται τώρα, μιας και έκαναν αυτό το λάθος και εκπαίδευσαν τόσους ανθρώπους.». Πνίγομαι με τη γουλιά κρασί που έχω στο στόμα και προσπαθώ να γελάσω. «Οι άνθρωποι εκεί νιώθουν εγκαταλελειμμένοι, και έτσι φεύγουν.».

Έχοντας αδειάσει τα ποτήρια μας, τη ρωτάω για το τι νομίζει ότι θα επακολουθήσει στην Ευρώπη, άλλωστε η πόλη ίσως είναι μια καλή μικρογραφία της. Με τον Νότο να έχει κατακλύσει τον Βορρά της. «Χα, καλή ερώτηση. Γενικά είμαι πιστός άνθρωπος. Πιστεύω πως κάτι θα έρθει.». Εννοεί κάτι καλό. Ξέρει πως μέχρι στιγμής ο πολύ-πολιτισμός δεν είναι πραγματικός. Αλλά είναι σίγουρη πως εμείς, οι νέοι μπορούμε τώρα παρά άλλοτε, μιλώντας ξένες γλώσσες και όντας πιο ανοιχτοί από ποτέ σε άλλους πολιτισμούς. Να μοιραστούμε τις κουλτούρες μας.
“Θα είναι κρίμα αν δεν το εκμεταλλευτούμε”.

Μπορείτε να δείτε το project εδώ. 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News