Νωρίς το πρωί της 30ης Αυγούστου του 1961 ένα σοβιετικό βομβαρδιστικό Tupolev απογειώθηκε από το Ολένια, ένα αεροδρόμιο χαμένο στις εσχατιές της βόρειας Ρωσίας. Ηταν ένα τροποποιημένο Tu-95, ένα «τέρας» με τέσσερις μηχανές, που κουβαλούσε στα σπλάχνα του ένα άλλο «τέρας»: τη μεγαλύτερη ατομική βόμβα που είχε κατασκευαστεί ποτέ στον κόσμο.

Η «βόμβα του Τσάρου», όπως θα γινόταν γνωστή στη συνέχεια, είχε μήκος 8 μέτρα, η διάμετρός της ήταν 2,6 μέτρα, ενώ ζύγιζε 27 τόνους. Το σχήμα της θύμιζε την Little Boy και τη Fat Man, τις δυο βόμβες που είχαν πέσει στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι 16 χρόνια νωρίτερα. Η ισχύς της, ωστόσο, δεν μπορούσε να συγκριθεί με τίποτε που είχε κατασκευαστεί έως τότε. Το Κρεμλίνο, εξάλλου, δεν σκόπευε να την χρησιμοποιήσει για να καταστρέψει τον κόσμο. Το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν μια επίδειξη της σοβιετικής τεχνολογίας.

Κι αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός εκείνης της πτήσης. Η δοκιμή θα γινόταν στη Νόβια Ζέμλια, μια σχεδόν ακατοίκητη περιοχή στη βόρεια Ρωσία. Το Tupolev θα άφηνε την βόμβα να φύγει από τα σπλάχνα του, ενώ ένα δεύτερο θα κινηματογραφούσε την έκρηξη ως οπτικό πειστήριο της σοβιετικής υπεροχής. Όλα όμως έπρεπε να γίνουν με ακρίβεια δευτερολέπτων. Προκειμένου να δοθεί στα δυο αεροσκάφη λίγος χρόνος για να απομακρυνθούν, η βόμβα του Τσάρου θα έπεφτε με ένα τεράστιο αλεξίπτωτο βάρους ενός τόνου.

Κι έτσι έγινε. Η βόμβα εξερράγη στις 11.32 τοπική ώρα, δημιουργώντας μια πύρινη σφαίρα η διάμετρος της οποίας έφτασε τα 9 χιλιόμετρα. Η λάμψη της έκρηξης έγινε ορατή σε απόσταση 1.000 χιλιομέτρων. Το μανιτάρι υψώθηκε σε μια στήλη 64 χιλιομέτρων. Προκειμένου να αποφευχθεί μια ανυπολόγιστη καταστροφή, η έκρηξη έγινε στον αέρα. Η ενέργεια, πάντως, που εκλύθηκε ήταν σχεδόν απίστευτη: ισοδυναμούσε με 57 εκατομμύρια τόνους ΤΝΤ, δηλαδή 1.500 φορές περισσότερη απ’ ό,τι στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Η έκρηξη φυσικά δεν πέρασε απαρατήρητη. Κι όπως γράφει το BBC, η βασική συνέπεια της έκρηξης δεν ήταν η καταδίκη που ακολούθησε από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία αλλά και σκανδιναβικές χώρες όπως η Σουηδία. Ηταν η αφύπνιση ενός επιστήμονα που είχε συμβάλει στην κατασκευή της: του Αντρέι Ζαχάροφ. Ο Ζαχάροφ ανησυχούσε για τη ραδιενέργεια που μπορούσε να δημιουργήσει και για τις επιπτώσεις που μπορεί να είχε κάτι τέτοιο στις επόμενες γενιές.

Από εκείνη την έκρηξη και μετά, τίποτε δεν θα ήταν πια το ίδιο.

Φωτό: Οκτώ μέτρα ύψος, 27 τόνοι βάρος. Μα τι είχαν στο μυαλό τους; Πηγή: BBC

Μέρος στην Γη σαν τον Αρη δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως μέρη που του φέρνουν κάπως. Και σε ένα τέτοιο μέρος, στην έρημο Ντοφάρ του Ομάν, θα πάνε σε λίγους μήνες έξι αστροναύτες, με πλήρη εξάρτηση, για μια προσομοίωση ζωής στις συνθήκες του κόκκινου πλανήτη. Μαζί τους, γράφουν οι Times, θα έχουν ένα drone, διάφορα ρομποτικά οχήματα, ένα φουσκωτό υδροπονικό θερμοκήπιο και τον επιστημονικό εξοπλισμό με τον οποίο, εάν βρίσκονταν ποτέ στον Αρη, θα αναζητούσαν ίχνη ζωής.

Κάπου 5.000 χιλιόμετρα μακριά, στην Αυστρία, ένα κέντρο ελέγχου με περισσότερους από εξήντα ειδικούς θα παρακολουθεί τους αστροναύτες, ενώ θα επικοινωνεί μαζί τους με δέκα λεπτά καθυστέρηση σε κάθε σήμα – αυτό ακριβώς θα συνέβαινε στην επικοινωνία ανάμεσα στους δυο πλανήτες. Κι ασφαλώς θα εξαχθούν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα σε αυτές τις τρεις εβδομάδες πλήρους απομόνωσης που θα ζήσουν οι έξι αστροναύτες στην έρημο.

Το πείραμα Amedee – 18 δεν είναι το πρώτο του είδους. Ανάλογες προσομοιώσεις έχουν γίνει στους παγετώνες των Αλπεων, σε ένα ορυχείο επιφανειακής εξόρυξης στη νότια Ισπανία, καθώς και στην έρημο Σαχάρα. Όλα αυτά τα μέρη είναι τα κομμάτια ενός παζλ που αν τα ενώσει κανείς σχηματίζει μια εικόνα και για ιδέα για τον Αρη. Η έρημος του Ομάν για παράδειγμα δεν διαθέτει τις χαμηλές θερμοκρασίες του κόκκινου πλανήτη. Το έδαφός της ωστόσο είναι ιζηματογενές, βραχώδες και με αποξηραμένες κοίτες ποταμών. Οσο για ζωή, δεν έχει τίποτε περισσότερο από σκορπιούς και καμιά καμήλα.

Σε σχέση με τον Αρη, το λες και πολυκοσμία.

Φωτό: O Ματ Ντέιμον στη «Διάσωση» έζησε την προσομοίωση σε ταινία. Πηγή: youtube

Εντάξει ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας όταν οι τρομοκράτες είναι οι ακροδεξιοί ή οι τζιχαντιστές. Αλλά υπάρχει περίπτωση ο πόλεμος αυτός να συμπεριλάβει μια μέρα και τους οικολόγους; Αυτό το ενδεχόμενο εξετάζει στο Foreign Policy ο Τζέιμι Μπάρτλετ. Σημειώνοντας ότι η «πράσινη τρομοκρατία» δεν είναι κάτι καινούργιο κι ότι, εάν χτυπήσει, θα πρόκειται περισσότερο για μια αφύπνιση: «Η ριζοσπαστική οικολογία δεν είναι κάτι καινούργιο, αρκεί να θυμηθούμε το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης» γράφει.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η ριζοσπαστική οικολογία είναι τμήμα του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού κινήματος το οποίο «χαρακτηρίζεται από μια πίστη στη μη βία και την αλλαγή από χαμηλά». Συγκεκριμένοι ηγέτες δεν υπάρχουν – τουλάχιστον προς το παρόν. Υπάρχει πάντως η πεποίθηση ότι οι νόμιμες οδοί για την προώθηση των αιτημάτων είναι είτε μη προσβάσιμες είτε αναποτελεσματικές. «Κανένας σοβαρός ακτιβιστής δεν πιστεύει ότι η συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα είναι αρκετή για να σώσει τον πλανήτη από τις καταστροφικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής».

Είναι κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι πυκνώνουν οι διαδηλώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο ενώ συγχρόνως αυξάνονται τα άτομα που εντάσσονται σε περιβαλλοντικά κινήματα ακόμη και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Συμπέρασμα; Η οικολογία δεν είναι πια «κάτι που κάνουν οι Δυτικοί για να σκοτώνουν την ώρα τους. Οι ακτιβιστές εμφανίζονται όλο και πιο διατεθειμένοι – από την απελπισία τους – να υιοθετήσουν ακραίες συμπεριφορές για να σώσουν τον πλανήτη.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν η Secret Society Silvestre, οργάνωση που είχε απειλήσει με επιθέσεις στους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016. Και μπορεί να μην έρθει η μέρα που οι ριζοσπάστες του περιβάλλοντος θα σκοτώνουν αθώους πολίτες στους δρόμους. Αλλά η μέρα για ένα μεγαλειώδες συμβολικό χτύπημα είναι πολύ πιθανό να έρθει. Στον πύργο του Τραμπ ας πούμε;

Φωτό: Θα μπορούσε αντί για μολότοφ να πετάει λουλούδια – τουλάχιστον στην αρχή. Πηγή: Foreign Policy

Τα σκυλιά του γείτονα ενοχλούν με το γάβγισμά τους; Το Εφετείο του Όρεγκον έδωσε τη λύση με μια σοκαριστική απόφαση, κατόπιν καταγγελιών των κατοίκων, διατάσσοντας την αφαίρεση των φωνητικών χορδών των σκύλων ώστε να μην ενοχλούν.

Οι αρχές, όπως γράφει η Washington Post,  επέβαλαν σε ένα ζευγάρι εκτροφέων θιβετιανών μαστίφ, να αφαιρέσουν χειρουργικά τις φωνητικές χορδές των ζώων επειδή ενοχλούσαν με το γάβγισμά τους.

Η απόφαση είναι η τελευταία εξέλιξη μιας πολυετούς δικαστικής διαμάχης που άρχισε το 2002 όταν η Κάρεν και ο Τζον Απντιγκαφ άρχισαν να εκτρέφουν μεγαλόσωμους μαλλιαρούς σκύλους για να  προστατεύουν τα πρόβατα, στο Ρουζ Ρίβερ, στο Όρεγκον. Ποιμενικούς δηλαδή.

Τα ζώα όμως αφέθηκαν για μεγάλες περιόδους μόνα και  κατά συνέπεια ανεξέλεγκτα, εξ αιτίας των μακρινών ταξιδιών των ιδιοκτητών τους. Το ζευγάρι τότε είχε αντιτείνει ότι εφόσον η κατοικία τους ξεπερνά τα 10 στρέμματα  και εντάσσεται στην κατηγορία της φάρμας,  οι κανόνες της κομητείας στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύουν.

Τον Απρίλιο του 2015, όμως, καταδικάστηκαν να πληρώσουν ως αποζημίωση στους ενοχλημένους γείτονες 238 χιλιάδες δολάρια. Η απόφαση του Εφετείου ορίστηκε απ’ τη στιγμή που οι δυο εκτροφείς αρνήθηκαν να χρησιμοποιήσουν εναλλακτικές  ακίνδυνες μεθόδους όπως το ηλεκτρικό  κολάρο  που με  εκκενώσεις  ρεύματος, αποτρέπει τα σκυλιά  από το να γαβγίζουν.

Οι διαμαρτυρίες των φιλόζωων είναι ασφαλώς αναπόφευκτες. Η χειρουργική επέμβαση συνίσταται στην μερική ή την ολική αφαίρεση των φωνητικών χορδών. Στην πρώτη περίπτωση μειώνεται η ένταση του γαβγίσματος και στη δεύτερη επέρχεται η απόλυτη σιωπή.

Αμαρτίες ιδιοκτητών παιδεύουσι σκύλους. ‘Η μάλλον βασανίζουν.

Φωτό: Μα πώς τους πάει η καρδιά; Πηγή: Shutterstock