Είναι ωραία τα φεστιβάλ των μαθητών. Πολύς κόσμος, μάζες τεράστιες απλώνονται παντού και περιμένουν να βγουν στη σκηνή οι πρώτες μπάντες. Κάθε χρόνο, τέτοιον καιρό, οργανώνεται στην Αθήνα το Schoolwave Festival. Φέτος γίνεται στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα, 5, 6 και 7 Ιουλίου. Το Σαββατόβραδο, όσο προσπαθούσα να «επιβιώσω» από τις άγριες ροκιές των Domination, σκεφτόμουν διάφορα. Αντί να χωθώ κι εγώ μέσα στην τρέλα των μαθητών, που χόρευαν σε κατάσταση «ένθεης μανίας», έκανα στο μυαλό μου επαγωγές περί πολιτισμού και δημιουργίας.

Αναρωτιόμουν πόσους νέους ανθρώπους θα βρει κανείς στα σχολεία να παίζουν μουσική, να τραγουδούν, να κάνουν θέατρο, να ζωγραφίζουν, να πειραματίζονται με την τεχνολογία, να ερευνούν, να «δημοσιογραφούν», να κάνουν αθλητισμό. Όλοι αυτοί κατά ομάδες ή κι από μόνοι τους κάτι ξέρουν να κάνουν δημιουργικά και με έμπνευση. Σπάνια όμως, βρίσκεται κάποιος να τους κατευθύνει σε μία συντεταγμένη ώριμη προσπάθεια παρουσίασης του έργου τους. Που και που, βλέπεις καμιά μαθητική παράσταση ή κάποιο τοπικό μουσικό φεστιβάλ νέων στους δήμους.

Σκεφτόμουν επίσης, γιατί οι κοινότητες των περιοχών σε περιφερειακό ή δημοτικό επίπεδο δεν διοργανώνουν φεστιβάλ με δημιουργίες μαθητών από όλα τα σχολεία της περιοχής. Γιατί δηλαδή, ο κάθε δήμος θα πρέπει να ξοδεύει χρήματα σχεδιάζοντας γιορτές με διάφορους «σταρ» αμφιβόλου ποιότητας, όταν μπορεί να αναδείξει τους τοπικούς «ήρωες» μαθητές; Θα ήταν όμορφο ολόκληρη τη χρονιά, τα σχολεία να προετοιμάζονταν για τις μεγάλες στιγμές του καλοκαιριού και τα μεγάλα πολιτιστικά πάρτι του δήμου τους. Πιστεύω ότι με την κατάλληλη σοβαρότητα και με ένα δυναμικό promotion όλοι θα έμεναν ευχαριστημένοι, ανέξοδα και αναδεικνύοντας ένα γνήσιο, αυθεντικό μη εμπορευματοποιημένο πολιτισμό των νέων ανθρώπων.

Είμαι σίγουρος ότι η συγκεντρωτική εξουσία του Υπουργείου Πολιτισμού ή της Παιδείας δεν πρόκειται να σκεφτεί τη θεσμοθέτηση μιας τέτοιας κίνησης. Τουλάχιστον, μέχρι που να βρεθεί μια νέα Μελίνα να εμπνευστεί και πάλι όμορφους Έλληνες… Μπορούν όμως οι δήμοι, οι διευθυντές των σχολείων ή ακόμα και τα ίδια τα παιδιά. Η εντοπιότητα σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ ισχυρό στοιχείο σύνθεσης και ανάδειξης της δημιουργίας των νέων. Από την άλλη κάθε τόπος έχει ανάγκη από τον πολιτισμό των μαθητών και την ενίσχυση κάθε δημιουργικής τους προσπάθειας. Δεν είναι μόνο τα γκρουπάκια της μουσικής. Είναι πολλά που ξέρουν να κάνουν οι μαθητές. Τα επιτεύγματα και η παραγωγή τους είναι εξίσου σημαντικά πράγματα, όσο και των μεγάλων. Αρκεί μόνο να βρίσκονται πιο συχνά άνθρωποι χωρίς συμπλέγματα και με ελεύθερη σκέψη να τα αναδεικνύουν.

Ο πολιτισμός των νέων ανθρώπων πρέπει να βρίσκει διέξοδο πιο γρήγορα, πιο δυναμικά και με μεγαλύτερη διείσδυση στις τοπικές κοινωνίες. Χρειαζόμαστε περισσότερες μαθητικές παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις ζωγραφικής, περισσότερα κείμενα και πιο πολλές επιστημονικές εκθέσεις από μαθητές. Έχουμε ανάγκη τέλος πάντων, αποδείξεις για να αισθανθούμε λίγο καλύτερα για το μέλλον. Έχουν ανάγκη κι οι νέοι άνθρωποι την ανταπόδοση και την αναγνώριση των δημιουργιών τους.

Έτσι κι αλλιώς, για να χτιστεί πολιτισμός, οι δημιουργοί χρειάζονται το κοινό τους και το κοινό τους δημιουργούς του.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News