Δεν μπορεί, κάποιοι από εσάς θα το έχετε παρατηρήσει… Τους τελευταίους μήνες οι πλαστικές σακούλες για τα ψώνια, που δίνουν τα σούπερ-μάρκετ δίπλα στα ταμεία τους, έχουν μικρύνει σε μέγεθος και μάλλον και σε αντοχές. Κάποιοι μπορεί να σκεφτήκατε ότι είναι λογικό σε περίοδο κρίσης ακόμα και οι μεγάλες αλυσίδες να προσπαθούν να μειώσουν, όπου και όπως μπορούν το κόστος, συρρικνώνοντας τις σακούλες. Όμως ο δικός μου πονηρός εγκέφαλος βλέπει πίσω από αυτή την κίνηση όχι ένα οικονομικό, αλλά ένα αμιγώς ουμανιστικό κίνητρο.

Σκεφτείτε το απλά. Ο Νεοέλληνας, που έφευγε από το σούπερ-μάρκετ φορτωμένος με 15 σακούλες (ο αριθμός είναι τυχαίος, μην το πάρετε προσωπικά) και αγκομαχούσε μέχρι να τις φορτώσει στο τζιπ, (που ευτυχώς ήταν παρκαρισμένο ακριβώς μπροστά στην είσοδο, στη θέση που κανονικά προορίζεται για οδηγούς με αναπηρία) θα αισθανόταν μειωμένη την αυτοεκτίμησή του, αν τώρα λόγω στενότητας αναγκαζόταν να φύγει με 5. Έτσι οι εγκέφαλοι του μάρκετινγκ σκέφτηκαν ότι μικραίνοντας τις σακούλες θα τον αναγκάζουν πάλι να χρησιμοποιεί διψήφιο νούμερο. Έτσι η αυτοπεποίθησή του δεν θα πληγεί τόσο βάναυσα. Ακούγεται σαν θαύμα σχεδόν. Λιγότερα ψώνια, ίδιες σακούλες.

Το ίδιο ανθρωπιστικά σκέφτηκαν και οι εταιρείες εμφιάλωσης αλκοολούχων ποτών. Παλιά τις περιόδους των γιορτών κάναμε καινούριες γνωριμίες με τις υπερήφανες δίλιτρες εορταστικές συσκευασίες του Johnnie, του Jack, του Jim και άλλων εθνικών ειδώλων. Φέτος είδα κάτι μπουκαλάκια-μινιατούρες των 350ml να μας κλείνουν πονηρά το μάτι από τα προνομιούχα ράφια (ξέρετε αυτά τα δύο συνήθως που είναι το ένα στο ύψος του ματιού και το άλλο στου χεριού). Τα βάζουμε στο καρότσι και παρηγορούμε τον εαυτό μας, λέγοντας του ότι καλύτερα να μην πιούμε και πολύ στις γιορτές από σεβασμό και προς το συκώτι μας.

Τέτοιες τάσεις συρρίκνωσης έχω παρατηρήσει και σε άλλα προϊόντα αλλά δεν είμαι το Κέντρο Προστασίας Καταναλωτή για να τις απαριθμήσω εδώ όλες. Σκέφτομαι όμως ότι η τάση αυτή που στόχο έχει να ικανοποιήσει τις «ψευδαισθήσεις» του άλλοτε αχόρταγου Έλληνα καταναλωτή, ταιριάζει απόλυτα όχι μόνο με τη συρρίκνωση των οικονομικών δεικτών για την οποία ακούμε εδώ και μια πενταετία πια, αλλά και με τις προσδοκίες μας για το 2014. Το μπουκαλάκι από όπου όλοι ονειρευόμαστε να βγει το μαγικό τζίνι κάθε πρωτοχρονιά θα είναι φέτος πολύ μικρότερο, όπως και το ίδιο το μαγικό πνεύμα. Περιμένουμε και ελπίζουμε πολύ λιγότερα πια σε επαγγελματικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό επίπεδο. Οι ελπίδες των άνεργων νέων για μια δουλειά της προκοπής συρρικνώνονται. Οι ελπίδες των απλήρωτων εργαζόμενων να πάρουν κάτι καλύτερο από ένα «έναντι» συρρικνώνονται. Οι ελπίδες των χρεωμένων για κάποια σωτηρία συρρικνώνονται. Κι αυτές που έχουν συρρικνωθεί απόλυτα είναι οι προσδοκίες από τους πολιτικούς μας. Ούτε το περιβόητο «θα τα πούμε στις εκλογές» ανακουφίζει πια την πλειοψηφία των «φευγάτων» (με βάση και τις «επίσημες» δημοσκοπήσεις) Ελλήνων. Αυτό είναι ίσως καλό -όχι μόνο για τους ίδιους τους πολιτικούς- θα πείτε. Η κοινωνία ξυπνά και παύει πια να περιμένει θαύματα από τους επαγγελματίες της υποσχεσιολογίας. Από την άλλη όμως πόσο αισιόδοξο είναι αυτό; Τώρα που αλλάζει η χρονιά, τώρα που η ανάγκη για μια προοπτική είναι όσο ποτέ άλλοτε πιεστικά αναγκαία, έχεις μια κοινωνία, που δείχνει να μην ελπίζει σε τίποτα και με απάθεια περιμένει να υποστεί τις επόμενες πράξεις του δράματος. Το 2014 μας μπαίνει συρρικνωμένο. Αν υπήρχε πάντως το μαγικό τζίνι πολλοί θα του ζητούσαν να το συρρικνώσει και στην κυριολεξία. Τουλάχιστον με τα ίδια λεφτά θα πάλευες να επιβιώσεις λιγότερες μέρες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News