Λέγομαι περηφάνια. Τσαλακώνομαι εύκολα. Πολλές φορές έστω και από μια ματιά. Είναι δυσανάλογα τα εφόδια με τα εμπόδια, πολλές φορές. Χώνομαι δύσκολα. Και όταν εισβάλλω, φουσκώνω. Δίνω χτυποκάρδια, δάκρυα, γέλιο, αίσθηση ολοκλήρωσης. Τα πιο δυνατά συναισθήματα. Ίσως μόνο η προδοσία μπορεί, λίγο, να με καθηλώσει. Είμαι περίεργο κράμα. Σχεδόν ανεξήγητο. Εκεί που κάποιου του πατάνε το σβέρκο, εισβάλλω στην ψυχή του και απλώνει με ανείπωτη δύναμη το χέρι του, αρπάζει το πόδι και τον γυρνάει ανάποδα. Κάπου, για ένα κλάσμα της στιγμής πατήθηκε η περηφάνια. Σε κάποιο δευτερόλεπτο του αέναου χρόνου. Εκεί κρύβεται η λεπτομέρεια. Εκεί και εγώ.

Κάπως έτσι, σε μια στιγμή που είχε συσσωρευτεί χρόνια πολλά ο πόνος, η αδικία, το μίσος, το αναίτιο μίσος -αυτό που πονάει πιο πολύ, αλλά έχει τεράστιο λόγο ύπαρξης- κάπως έτσι, το 1969, μπήκα στον εγκέφαλο και στην ψυχή κάποιων «διαφορετικών» γυναικών. Σε δύο τρανς γυναίκες, που τις ποδοπατούσαν και έσπαγαν τα πλευρά τους αστυνομικά κλόμπς, κάπου στη Νέα Υόρκη. Στο μπαρ Stonewall Inn. Η Μάρσα Τζόνσον και η Σύλβια Ριβέρα. Ένα ποτάμι έγινα και τους «έπνιξα» όλους. Ενάντια στη διάκριση. Η διάκριση είναι από τα πιο ύπουλα όπλα. Ακόμη και φύλου. Έτσι περήφανα κάπως γεννήθηκε το φεστιβάλ Περηφάνιας. Το γνωστό Gay Pride.

Δύο περίπου δεκαετίες μετά, και ενώ το κίνημα διεκδίκησης ισότιμων ευκαιριών και αντιμετώπισης είχε μια έντονη φόρα και δυναμική στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, εδώ στη Αθήνα, μια τρανς γυναίκα, πάλι, μπήκε μπροστά πιο «άντρας» και απο τους άντρες για να μιλήσει στο Λουζιτάνια για αδικίες, λεηλασίες ζωών, ανθρώπινα δικαιώματα. Η Μπέττυ. Φαινόταν στο βλέμμα πως εγώ της έδινα δύναμη, η περηφάνια. Παρέα με την αγανάκτηση, είμαστε ακαταμάχητες. Και πάντα κερδίζουμε.

2012. Με κυνηγά και με χτυπά ανηλεώς το ΚΕΕΛΠΝΟ, μέσω οροθετικών γυναικών. Στιγματισμός, πρόστιμα, εξαναγκαστικές εξετάσεις -εκεί μου τσάκισαν την ύπαρξη- και το επόμενο καλοκαίρι απαιτεί η τρανς κοινότητα, με πρόσχημα «εμένα», ή αυτοί ή οι τρανς στην εκδήλωση. Κερδίζουν. Τις εντυπώσεις. Όχι την ουσία.

«3.000 ευρώ χάσαμε εξαιτίας σας, από τη μη συμμετοχή περιπτέρου του ΚΕΕΛΠΝΟ», είπαν κατάμουτρα. Είδα το πρόσωπό τους πια. Δεν μπορούσαν να με αγγίξουν. Τους χαρίστηκα την επόμενη χρονιά. Έτσι κι αλλιώς ήξερα πού πήγαινα.

«Θα έρθουν έτσι κι αλλιώς, όλοι τους, να πουλήσουν» έλεγαν με τα χέρια στις τσέπες αυτοί που ήξεραν πώς να διαχειρίζονται… το ξεπούλημα.

Η ρωγμή μεγάλωσε. Διαδήλωσα -ψέματα, λάθος λέξη- παρήλασα «περήφανη» με τις και τους περήφανους.

Πέρυσι έβγαλα, μέσα από στόμα τρανς, έναν λόγο-φωτιά, μέσα στην εκδήλωση την ίδια. Μετά λίγες μέρες, δύο μέλη της επιτροπής του A.P. επιτίθενται με γραπτό δημόσιο λόγο, τόσο τρανσφοβικό που προς στιγμήν τρόμαξα. Νόμισαν πως με ισοπέδωσαν. Δυο τσουτσέκια. Ποια, εμένα. Την ίδια την περηφάνια! Άτομα που αποκλείουν μειονότητες από τους ίδιους τους τους αγώνες. Κάπως έτσι νομιμοποίησαν τον αποκλεισμό.

Εδώ έγινε η σύχγυση. Αυτοί εκπροσωπούν την «υπερηφάνεια». Δηλαδή την αλαζονεία και το υπερφίαλο μιας εταιρείας και μιας επιτροπής που απλά έγινε ενα παρεάκι. Αυτή είναι η διαφορά μας. Ένα Υ και ενα ει. Που αλλάζουν άθελά τους, οι ανόητοι, τον ρου της ιστορίας, μη γνωρίζοντας καν την ελληνική γλώσσα…

Υ.Γ Το Athens Pride, για τους μη γνωρίζοντες δεν απαρτίζεται από τις ΛΟΑΤ οργανώσεις, την Κοινωνία των Πολιτών, όπως είναι πιο ευρέως γνωστές. Άγεται και φέρεται ως μια ΑΜΚΕ, που όμως έχασε τον προσανατολισμό της. Η απόφαση της τρανς κοινότητας και μετέπειτα -ως συμπαράσταση- και των άλλων οργανώσεων για τη ΜΗ συμμετοχή στη φετινή εκδήλωση, ως συμπαράσταση για την πρωτοφανή τρανσφοβική στάση τους, κάνει τη φετινή εκδήλωση ιστορική, με την έννοια ότι είναι η πρώτη και ελπίζουμε η τελευταία χρονιά που δεν συμμετέχει το Τ, σε αυτό το πανηγύρι πια. Ευελπιστούμε να ξαναβρεί την ταυτότητα και τον σκοπό του. Από το Τ ξεκίνησαν όλα. Είναι μη τιμητικό, το λιγότερο, να παραστούν άνθρωποι που υπερασπίζονται ανθρώπινα δικαιώματα, μόνο και μόνο για να ανέβουν σε ένα άρμα με λίγα φτερά περισσότερα. Και στον διαδικτυακό «πόλεμο» απόψεων που γίνεται, οι υπερασπιστές της ΑΜΚΕ βρίσκουν να τρολάρουν αποκαλώντας τις τρανς αγράμματες, στα ίδια πόστ. Γιατί άραγε είναι αγράμματα τα τρανς άτομα; Πόσοι ασκοί άνοιξαν από πέντε στόματα που άνοιξαν για να «φάνε» και μετά να «ξεράσουν»! Κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να αναιρέσει την τρανσφοβία που έφαγα στα μούτρα. Και με κανένα απολύτως επιχείρημα. Όλα τα υπόλοιπα είναι εντυπωσιασμοί. Από την άλλη είμαι πεπεισμένη, πως για να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών του κόσμου, είναι ικανοί απλά να ντύσουν αγόρια με γυναικεία ρούχα, για να φανεί ότι είχε τρανς το Πράιντ. Ας κάνουν την περηφάνια τους ακόμη πιο πολύχρωμη. Μπερδεύεται πιο εύκολα και το μάτι. Έδωσε άδεια και του ΕΣΡ φέτος για αναμετάδοση… Μια και δεν θα υπάρχει το Τ, λέτε να γλυτώσουν τα κανάλια τα πρόστιμα; Είμαι πλέον σίγουρη πως μια τέτοια διαμαρτυρία-αποχή μόνο καλό θα κάνει στην «κοινότητα» αν δεν θέλει να εθελοτυφλεί και να μη χρησιμοποιεί το γνωστό «εγώ έχω φίλες τρανς. Τις αγαπώ…». ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΟ ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΚΟ. Θυμίζει το «εγώ αγαπώ τους γκέι, αλλά μακριά απ' το σπίτι μου…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News