Η φωτογραφία ενός παιδιού –πολύ μικρό ίσως για να καταλάβει τι συμβαίνει και γιατί φεύγει από το σπίτι του- που βρέθηκε νεκρό σε μια παραλία στην Τουρκία συντάραξε και σόκαρε την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Η δύναμη της εικόνας ήταν τεράστια, έστω και αν ο μόλις τριών ετών Αϊλάν Κουρντί δεν ήταν το πρώτο θύμα –ούτε και το πρώτο παιδί-θύμα–, ούτε δυστυχώς το τελευταίο της εξόδου εκατομμυρίων προσφυγών από την κόλαση του πολέμου στη Συρία.

Ηταν 3 Σεπτεμβρίου 2015 όταν το άψυχο κορμάκι του φωτογραφιζόταν μπρούμυτα στα παράλια του κατά τα άλλα ειδυλλιακού Αιγαίου.

Υπολογίζεται ότι από τότε περισσότεροι από 8.500 χιλιάδες πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια να φτάσουν στην Ευρώπη, είτε από το Αιγαίο είτε από την κεντρική Μεσόγειο. Κατά μέσο όρο μιλάμε για πάνω από 10 θανάτους την ημέρα και μέσα σε αυτό το νούμερο κρύβονται πολλά παιδιά. Μέσα στις συνθήκες που γίνεται αυτή η μετακίνηση, δεν αποκλείεται τα θύματα να είναι περισσότερα.

Οι κίνδυνοι του ταξιδιού είναι το τελευταίο που σκέφτονται όσοι το επιχειρούν, μεταξύ τους και τα –όλο και περισσότερα- παιδιά που φτάνουν στην Ευρώπη μόνα τους. Σχεδόν εννιά στα δέκα από τα 13.700 παιδιά που έφτασαν στην Ιταλία μέσω θαλάσσης τους επτά πρώτους μήνες του 2017, ήταν μόνα, λένε οι υπηρεσίες του ΟΗΕ.

Η θλίψη για τον χαμό του μικρού παιδιού κράτησε λίγο και στους κυβερνόντες – τουλάχιστον σε κάποιους από αυτούς.

Ο τότε βρετανός πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Κάμερον, μετά τον θάνατο του Αϊλάν είχε υποσχεθεί επέκταση του προγράμματος αποδοχής σύριων προσφύγων μέσω της μετεγκατάστασης στη χώρα. Λίγες εβδομάδες μετά, σημειώνει ο Independent, η τότε υπουργός Εσωτερικών Τερέζα Μέι είχε ανακοινώσει αλλαγή πορείας και απομάκρυνση από την πολιτική της ΕΕ.

Ακολούθησε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η συρρίκνωση της καλής διάθεσης απέναντι στους πρόσφυγες και, μεταξύ τους τα παιδιά. Τείχη, φράχτες και διαδικασίες χωρίς τέλος που κρατούν εγκλωβισμένους χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα και την Ιταλία και μεταξύ τους παιδιά.

Αν κοιτάξουμε όμως και πέρα από τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, μικροί Αϊλάν υπάρχουν και αλλού, κάτω από «ραντάρ» της προσοχής της διεθνούς κοινότητας.

Πριν από μερικές ημέρες 20, οι Ροχίνγκια πνίγηκαν στον ποταμό που χωρίζει τη Μιανμάρ από το Μπαγκλαντές στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν από τις διώξεις που υφίστανται στη Μιανμάρ.

Οι περιθωριοποιημένοι στη Μιανμάρ μουσουλμάνοι Ροχίνγκια φεύγουν από τη χώρα για να πάνε στο ομόθρησκο Μπαγκλαντές όπου εκεί αντιμετωπίζονται με απόρριψη και θεωρούνται εγκληματίες.

Η περίπτωση –που δεν είναι η μόνη σε μια κρίση που περνά απαρατήρητη γιατί είναι πολύ μακριά- θυμίζει σε πολλά τον Εβρο, το Αιγαίο ή τη Μεσόγειο. Οι Ροχίνγκια μπήκαν σε μια βάρκα που ανατράπηκε· δώδεκα από τους νεκρούς ήταν παιδιά.

Στις αρχές Ιανουαρίου ο Μοχάμεντ Σοαγέντ  βρέθηκε νεκρός στις όχθες ενός ποταμού στη Μιανμάρ, ενώ η οικογένεια του προσπαθούσε να διαφύγει από τη χώρα. Ο μικρός ήταν 16 μηνών. Μαζί του πνίγηκαν η μητέρα του, ο θείος του και ο αδελφός του, ηλικίας τριών ετών.

Η ανατριχιαστική ομοιότητα με την περίπτωση του Αϊλάν δεν πέρασε απαρατήρητη, αλλά δεν φαίνεται να κινητοποίησε την κοινή γνώμη. Το πρώτο σοκ από τον Αϊλάν ήταν και το τελευταίο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News