Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι γερμανικές εκλογές που θα διεξαχθούν τον Σεπτέμβριο του 2017, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα έχουν στο επίκεντρό τους το Ελληνικό Ζήτημα, όπως άλλωστε συνέβη και στις προηγούμενες το 2013, μόνο που αυτή τη φορά το πρόβλημα θα έχει προσλάβει τέτοιες διαστάσεις που θα θέσει σε δοκιμασία ολόκληρο το μεταπολεμικό αξιακό σύστημα της Γερμανίας. Δυστυχώς, είναι πολλοί λίγοι εκείνοι στο Βερολίνο που αντιλαμβάνονται τις δυναμικές που έχουν αναπτυχθεί γύρω από το Ελληνικό Ζήτημα, καθώς η αλαζονεία του γερμανικού imperium -ιδιαίτερα μετά τις αποκαλύψεις για την κατάσταση της Deutsche Bank και το Brexit- φαίνεται να προσλαμβάνει τις παρανοϊκές αυτοκτονικές διαστάσεις που επικράτησαν κατά τη Μάχη του Βερολίνου το 1945.

Το Ελληνικό Ζήτημα για την Γερμανία δεν είναι πια εκείνο που ήταν. Δεν είναι πλέον η διαχείριση μιας κρίσης στο μαλακό υπογάστριο του ευρώ, ούτε καν η ευκαιρία για τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας της Ελλάδας, μιας χώρας υψηλής στρατηγικής και συμβολικής σημασίας. Το Ελληνικό Ζήτημα είναι ένα βαθύ εσωτερικό γερμανικό πρόβλημα που δεν έχει συνειδητοποιηθεί από τους γερμανούς πολιτικούς παρότι έχει πολλές και ζοφερές διαστάσεις στο γερμανικό υποσυνείδητο, και το οποίο εκ των πραγμάτων θα αναδυθεί στο επίκεντρο των γερμανικών επιλογών. Αυτό θα συμβεί τόσο εξαιτίας της τιμωρητικής σκληρότητας του «Μνημονίου Σόιμπλε», την εξαίρεση της Ελλάδας από την χαλάρωση των δημοσιονομικών απαιτήσεων και την άρνηση ως μη υπαρκτού του θέματος των γερμανικών οφειλών, όσο και από ενδογενείς γερμανικούς παράγοντες που ανάγονται στο πεδίο της κοινωνικής ψυχολογίας. Το Ελληνικό Ζήτημα έχει πλέον τρεις βασικές διαστάσεις: τις γερμανικές οφειλές, το Προσφυγικό και την κρίση χρέους.

Οι γερμανικές οφειλές και πολεμικές αποζημιώσεις δεν αποτελούν πλέον ευσεβή πόθο των χειμαζόμενων από τα κατασκευαστικά λάθη του ευρώ Ελλήνων, αλλά ένα ζήτημα παραδοχής των φρικαλεοτήτων της Βέρμαχτ και αποκατάστασης της αλήθειας. Ο εξορκισμός της γερμανικής ενοχής μέσα από το δίπολο Ναζί-Ολοκαύτωμα που περιόριζε το πρόβλημα και αθώωνε τις γερμανικές μάζες, δεν ισχύει στην προκειμένη περίπτωση. Η Ελλάδα είναι επαρκώς εξοπλισμένη πλέον για την διεκδίκηση. Διαθέτει, χάρη στους Αμερικανούς, το αποκαλυπτικό αρχείο της Βέρμαχτ για την Ελλάδα που σημαίνει ότι μπορεί κάθε μέρα να τροφοδοτεί το ευρωπαϊκό φαντασιακό με σκληρές ακραίες ιστορίες και ντοκουμέντα. Αλλά και επί της ουσίας, ο γερμανικός στρουθοκαμηλισμός εξαντλείται στα επιχειρήματα του ιστορικού Χάιντς Α. Ρίχτερ, ο οποίος θεωρεί ανυπόστατες τις ελληνικές διεκδικήσεις με επιχειρήματα του στιλ «δεν υπήρξε ποτέ αναγκαστικό δάνειο από την Τράπεζα της Ελλάδος» και ότι τελικά η Ελλάδα χρωστάει… Στον Ρίχτερ απάντησαν τρεις άλλοι Γερμανοί ιστορικοί, εξειδικευμένοι στη ναζιστική περίοδο, οι Χάγκεν Φλάισερ, Καρλ Χάιντς Ροτ και Κριστόφ Σμινκ-Γκουστάβους με άρθρο τους στην Die Welt. Πολλά από τα μαζικά εγκλήματα της Βέρμαχτ καταγράφονται με μαρτυρίες των στρατιωτών του 12ου Λόχου/ 98ου Συντάγματος/ 1ης Ορεινής Μεραρχίας Εντελβάις στο βιβλίο του Γερμανού ιστοριοδίφη Χέρμαν Φρανκ Μάγερ, «ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΟ ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ- η 1η ορεινή μεραρχία, το 22ο ορεινό Σώμα Στρατού και η εγκληματική δράση τους στην Ελλάδα, 1943- 1944». Έτσι, η ενωμένη Γερμανία θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει όσα απέφυγε μεταπολεμικά χάρις τον ρόλο που διαδραμάτισε στην ανάσχεση του κομμουνισμού.

Η τραγική αποτυχία των προγραμμάτων που το Βερολίνο επέβαλε στην Ελλάδα, αποκτά νέες διαστάσεις που ξεπερνούν την αποσάθρωση των μεσαίων στρωμάτων στην Ελλάδα, την εκθεμελίωση του παραγωγικού της ιστού και την αδιάψευστη μαρτυρία των μεγεθών της καταστροφής

Η Ελλάδα διαθέτει πλέον μια ολοκληρωμένη έκθεση των γερμανικών οφειλών, τεκμηριωμένη και με οδικό χάρτη νομικής διεκδίκησής τους από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Στο «οριστικά ρυθμισμένο» θέμα της καγκελαρίας, ο Έλληνας πρωθυπουργός απάντησε πως «η Ελλάδα δεν επαιτεί, διεκδικεί». Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel σε δημοσίευμά του με τίτλο «Πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να μηνύσει τη Γερμανία για τα 296 δισεκατομμύρια ευρώ που της χρωστάει» βγάζει το κεφάλι από την άμμο και ανοίγει το ζήτημα πάνω στην πραγματική του βάση. Αν το Βερολίνο κλείσει ερμητικά την πόρτα της διπλωματικής διευθέτησης, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η δικαστική διεκδίκηση. Αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα πολιτικά ζητήματα. Για παράδειγμα, η Γερμανία δεν έχει υπογράψει ειρήνη με την Ελλάδα! Διότι προϋπόθεση γι΄ αυτό είναι η εκκαθάριση των πολεμικών χρεών και αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει σε δυο χώρες του ΝΑΤΟ για πάντα….

Το Προσφυγικό είναι ένα πρόβλημα στο οποίο το Βερολίνο έριξε λάδι μόλις άναψε η φωτιά. Η γερμανική ελίτ είδε την ευκαιρία απόκτησης ενός εκατομμυρίου νέων εργατικών χεριών, χωρίς κόστος και μάλιστα με δυνατότητα διπλωματικής εκμετάλλευσής του σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Δηλαδή, η νέα Γερμανία σας λύνει το πρόβλημα και γι΄αυτό πρέπει να μας ευγνωμονείτε, διότι καλύπτουμε τα νότα σας σε ότι αφορά τις παράπλευρες απώλειες της άφρονος πολιτικής σας στη Μέση Ανατολή. Βέβαια, την εισαγωγή μεταναστών/προσφύγων που εξέφρασε η καγκελάριος Μέρκελ για λογαριασμό του γερμανικού κεφαλαίου, δεν συμμερίζεται η πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών, κυρίως λόγω των τρομοκρατικών ενεργειών στην Ευρώπη, αλλά όχι μόνο. Οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται την εισαγωγή νέου προλεταριάτου ως απειλή συνέχισης της δεκαετούς λιτότητας. Οι κοινωνικές και οι πολιτικές αντιδράσεις καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις και στην αρθρογραφία.  Ήδη έχουν εγκατασταθεί στη Γερμανία περισσότεροι από 800.000 πρόσφυγες. Δηλαδή, ο στόχος έχει σχεδόν επιτευχθεί. Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για το Προσφυγικό ήρθε την κατάλληλη στιγμή …

Το πρόβλημα είναι ότι η συμφωνία μοιάζει να καταρρέει. Το ζήτημα της βίζας δεν περνάει στην ΕΕ και οι επαναπροωθήσεις έχουν ουσιαστικά κολλήσει. Το εσωτερικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών (!…;) που επικαλείται το περιοδικό «Der Spiegel» για το γερμανικό plan b στο Προσφυγικό προβλέπει: α) πιο αξιόπιστη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, β) συγκέντρωση των προσφύγων σε κέντρα υποδοχής στα σύνορα, δ) κατανομή τους βάσει ποσόστωσης και ε) υποχρεωτική συνεργασία της Ελλάδας, με τη χρήση οικονομικής πίεσης εάν χρειαστεί. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι «πρέπει να εξασφαλιστεί η συνολική συνεργασία της Ελλάδας – και με τη χρήση οικονομικής πίεσης. Διαφορετικά υπάρχει η απειλή να υποχωρήσουμε σε μια συνοριακή γραμμή, η οποία μπορεί να κρατηθεί στα Δυτικά Βαλκάνια (σ.σ. έξοδος της Ελλάδας από τη Σέγκεν;)». Στο μεταξύ, ο αριθμός των προσφυγικών ροών αυξάνει αισθητά στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Ήδη είναι «εγκλωβισμένα» περί τις 8.500 άτομα, ενώ το κόστος δημιουργίας δομών υποδοχής και προσωρινής εγκατάστασης συνεχώς αυξάνει για την Ελλάδα του «Μνημονίου Σόιμπλε». Η Ελλάδα, πάντως, έχει αναγνωρισθεί πανευρωπαϊκά και διεθνώς ότι διέσωσε την ανθρωπιστική τιμή της Δύσης και αυτό είναι ένα κεφάλαιο που δεν μπορεί να απαλλοτριώσει το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.

Το πρόσφατο άρθρο του  Τόμας Φρίκε στο Spiegel  προκάλεσε αίσθηση με την σφοδρότητα με την οποία καταγγέλλει τον υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος  ανάγκασε τους Έλληνες να δεχτούν ένα πακέτο σωτηρίας το οποίο μόλις είχε απορρίψει ο λαός

Η τραγική αποτυχία των προγραμμάτων που το Βερολίνο επέβαλε στην Ελλάδα, αποκτά νέες διαστάσεις που ξεπερνούν την αποσάθρωση των μεσαίων στρωμάτων στην Ελλάδα, την εκθεμελίωση του παραγωγικού της ιστού και την αδιάψευστη μαρτυρία των μεγεθών της καταστροφής. Συνέπεια αυτής της ύποπτης πολιτικής που επιβλήθηκε στη χώρα και παρά την κατακραυγή δεκάδων κορυφαίων οικονομολόγων από όλο τον κόσμο, η Ελλάδα οδηγείται σε ένα χρέος πάνω από το 200% του ΑΕΠ (παρά το PSI). Υπάρχει, επιπλέον, η πλήρης ομολογία της πρόσφατης έκθεσης του ΔΝΤ που δημιουργεί και νομικά ερείσματα για αποζημίωση της Ελλάδας για την οικονομική και την ηθική ζημιά που έχει υποστεί. Αλλά είναι και η γερμανική κοινή γνώμη που παρά την συστηματική ανθελληνική προπαγάνδα που έχει γίνει, δεν μπορεί πλέον να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της.

Πριν ένα περίπου μήνα η συντηρητική Die Welt κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Ένα κύμα μίσους για τη Γερμανία κατακλύζει την Ευρώπη», όπου επισημαίνεται ότι η Γερμανία ήταν η χώρα που έλυνε προβλήματα, αλλά μετά την καταλυτική ανάμειξή της στην ελληνική κρίση «προωθείται η εικόνα του μισητού Γερμανού ο οποίος δεν διστάζει να υποτάξει μικρά κράτη, ο οποίος αψηφά τις ειρηνευτικές συνθήκες με τον εθνικισμό του και γεμίζει ανυπεράσπιστες οικονομίες με τον στρατιωτικό του εξοπλισμό». Και καταλήγει: «Το μίσος για τη Γερμανία έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τα όρια της Ελλάδας και έχει εξαπλωθεί και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες»… Το πρόσφατο άρθρο του  Τόμας Φρίκε στο Spiegel  προκάλεσε αίσθηση με την σφοδρότητα με την οποία καταγγέλλει τον υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος  ανάγκασε τους Έλληνες να δεχτούν ένα πακέτο σωτηρίας το οποίο μόλις είχε απορρίψει ο λαός. Καταγγέλλει, δηλαδή, την αναστολή της δημοκρατίας προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η χώρα και να ξαναγίνουν δραστικές περικοπές στη λειτουργία του κοινωνικού κράτους, να αυξηθούν κι άλλο οι φόροι και να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία… Είναι σαφές πως η Ελλάδα δεν μπορεί μετά από 7 χρόνια ύφεση να περιμένει να γίνουν οι γερμανικές εκλογές για να δεήσει η ο κ. Σόιμπλε να ασχοληθεί με την διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Αυτά μετράνε στους Γερμανούς εκλογείς.

Υπάρχει όμως και άλλη μία διάσταση. Επειδή η γερμανική κυβέρνηση έχει πολλά καυτά ζητήματα (Deutsche Bank, διάσπαση του ευρώ ή διαγραφή του ευρωπαϊκού χρέους, δικαστική αναψηλάφηση της υπόθεσης Siemens, Προσφυγικό, πλεονάσματα, Ερντογάν και Γερμανοί Τούρκοι κ.ο.κ.) δεν αποκλείεται να επιλέξει το Ελληνικό Ζήτημα για να ασκήσει λαϊκισμό και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη. Είτε έτσι, είτε αλλιώς η γερμανική κοινωνία θα βρεθεί στις επόμενες εκλογές απέναντι στο id, το κατά Φρόιντ Εκείνο, δηλαδή τις βιολογικές ανάγκες και ενορμήσεις της που λειτουργούν με την αρχή της ευχαρίστησης με απώτερο σκοπό την απομάκρυνση του πόνου και την εκπλήρωση των ενστίκτων του ατόμου. Με δυο λόγια, το μεταπολεμικό σύστημα της σύγχρονης γερμανικής μυθολογίας θα τεθεί για πρώτη φορά υπό εσωτερική κρίση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News