Εκεί στο βυθό της θάλασσας κρύβονται πολλά υπέροχα μυστικά. Θησαυροί της υποθαλάσσιας φύσης, ενάλιες αρχαιότητες, βενετσιάνικα ναυάγια, σπάνια μαργαριτάρια. Τα ξέραμε όλα αυτά κι εμείς που δεν είμαστε λάτρεις των καταδύσεων.

Αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι στις δικές μας θάλασσες υπάρχει και ένας επιπλέον υγρός πλούτος που δεν τον βρίσκεις σε κανένα άλλο υδάτινο όγκο του κόσμου- λογικό, τόσα μοναδικά φαινόμενα βρίσκεις στη χώρα μας. Λοιπόν στα δικά μας τα νερά, μαζί με τα ψάρια κολυμπούν συντάξεις, Κώδικες Ποινικής Δικονομίας, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί (αυτοί ειδικά αναρωτιέσαι πώς δεν παθαίνουν βραχυκύκλωμα), συλλογικές συμβάσεις, αφορολόγητα, δάνεια κομμάτων και άλλα πρωτοφανή ακόμα και για απέραντους ωκεανούς, ευρήματα της θαλάσσιας πανίδας. Κάτι σαν τη μαστίχα της Χίου που υπάρχει μόνο σε ένα μέρος του κόσμου.

Για αυτό και όπως ήταν φυσικό η Κυβέρνηση τα ενέταξε όλα αυτά στο Νομοσχέδιο για την Αλιεία. Άλλωστε για μερικά το υποπτευόμασταν ήδη, τα δάνεια μάς το έλεγαν ότι είναι θαλασσοδάνεια, για δε τις συλλογικές συμβάσεις το ξέραμε ότι ήταν για πνίξιμο. Για τα υπόλοιπα μαθαίνουμε τώρα αλλά πιστεύω ότι θα μάθουμε και για άλλα πολλά -γιατί είπαμε, οι θάλασσες όπως και οι τροπολογίες κρύβουν πολλά μυστικά, και κάποια στιγμή θα τα ανακαλύψουν οι Κουστώ της καταδυτικής νομοθεσίας.

Αφού επί δεκαετίες το θεωρούμε κανονικό, αφού όλες οι κυβερνήσεις παραβίαζαν με συνέπεια τον νόμο και φορούσαν τις τροπολογίες στα νομοσχέδια με τους πιο άσχετους συνδυασμούς, αφού ήταν φορές που η πρωτοτυπία της σύνθεσης έκανε τον συνδυασμό φράκο-βερμούδα να φαίνεται υπόδειγμα αρμονίας, πάει πολύ να τα ρίχνουμε σε αυτήν την Κυβέρνηση.

Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε επαγγελλόμενος την κατάργηση της νομοθετικής αυτής βαρβαρότητας των παλαιών κομμάτων, αλλά ποιά αντιπολίτευση στο παρελθόν δεν την είχε καταγγείλει για να έρθει μετά να της ανοίξει νέους ορίζοντες ως κυβέρνηση; Συμφιλιωμένοι με την παραδοξολογία όλοι μας, πολιτικοί και πολίτες, διαβάζαμε ίσως κάποιες αράδες για το αφύσικο του πράγματος στην εισαγωγή του δημοσιεύματος που καταγινόταν με το νομοσχέδιο και κουνούσαμε το κεφάλι μας, και μέχρι την υπογραφή το είχαμε ξεχάσει. Γιατί επί δεκαετίες γίνονταν μπροστά στα μάτια μας πολλά αφύσικα πράγματα στα οποία οι κόρες μας συνήθισαν και έτσι η θεσμική μυωπία εγκαταστάθηκε αναπόφευκτα. Για αυτό καταλήξαμε όλοι μας να μη θυμώνουμε αρκετά και το σουρεαλιστικό έγινε ο φυσικός μας χώρος.

Aλλος ένας χρόνιος ωχαδερφισμός λοιπόν είναι και αυτός των μπαλωμάτων στα νομοσχέδια με πολύχρωμες τσόντες. Οι άσχετες τροπολογίες της νύχτας, οι μουλωχτές προσθήκες χαμένες μέσα στα εκατομμύρια των λέξεων, οι μεταμφιεσμένες ινκόγνιτο διατάξεις που αλλάζουν τη ζωή μας αθόρυβα ήταν για δεκαετίες μια συγγνωστή ρουτίνα.

Ένας ακόμα μιθριδατισμός από τους πολλούς που επιτέλους ήρθε η ώρα να διορθωθούν, από τους αμέτρητους που οφείλουμε να εντάξουμε στη θεματική «πρέπει να ξαναδούμε τα πράγματα σαν να ήταν η πρώτη φορά». Γιατί απλώς δεν είναι λογικό να υπάρχουν. Και επιπλέον δεν είναι νόμιμο. Ας μάθουμε επιτέλους ότι όταν συντρέχουν αυτοί οι δύο λόγοι δεν χρειάζεται να ψάξουμε και τρίτον για να αλλάξουμε κάτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News