Ενας υπαινιγμός λυγμού έκοψε τον λόγο του Παναγιώτη Πικραμμένου. «Μετά από σαράντα χρόνια στη Δικαιοσύνη δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό. Για την τιμή και την υπόληψη μου. Για την οικογένειά μου». Και ο πρώην υπηρεσιακός πρωθυπουργός άρχισε να εξηγεί τα αυτονόητα. Περιέργως κανένας υπουργός, κανένας βουλευτής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν αποχώρησε από ντροπή.

Ηταν μία απλή, ανθρώπινη στιγμή που μας εξήγησε μερικά βασικά πράγματα τα οποία συνήθως λησμονούμε. Η πολιτική δεν είναι, τελικά, για αξιοπρεπείς, ευάλωτους ανθρώπους. Δεν είναι για εκείνους που χάνουν τον ύπνο τους, σκεπτόμενοι αν, όσο είχε φως η ημέρα, έπραξαν το σωστό, εντίμως και δικαίως. Δεν προσφέρεται για ανθρώπους που δεν γνωρίζουν άλλη οδό πέραν της ευθείας και της ειλικρινούς. Και, αλήθεια, για ποιο λόγο ένας άνθρωπος κύρους, με ανιδιοτελείς προθέσεις, να προσέλθει στον στίβο της πολιτικής; Για να του κουνάει ο κάθε Πολάκης το δάχτυλο;

Οχι, η πολιτική δεν είναι για Πικραμμένους. Η πολιτική είναι για Παπαγγελόπουλους, για αυτούς τους θαυμαστούς μηχανισμούς επιβίωσης και προσαρμογής. Ξέρω ότι δεν είναι δόκιμο αυτό που γράφω, αλλά τύπους σαν τον Παπαγγελόπουλο τους καταλαβαίνεις καλύτερα με την τηλεόραση στο mute. Δεν χρειάζεται να τους ακούς. Αρκεί που τους βλέπεις. Ο τρόπος με τον οποίο κοιτάζουν το ακροατήριο τους, η ακρίβεια στο μέτρημα των λέξεων, η εναλλαγή των ρόλων από τον καημένο στον κουτσαβάκη, όλα αυτά συνθέτουν έναν σπάνιο οργανισμό. Σαν αχινός. Από όπου και αν τον ακουμπήσεις, θα κοπείς.

Στα άνω δυτικά θεωρεία της Βουλής βρίσκονταν μαθητές. Πήραν ένα σπουδαίο μάθημα, έμαθαν να ξεχωρίζουν τους Πικραμμένους από τους Παπαγγελόπουλους. Πρώην δικαστκοί και οι δύο. Δεν τους ξεχωρίζεις μόνο φυσιογνωμικά. Τους ξεχωρίζεις από αυτό που σου προκαλούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News