Από τον Γενάρη του 2015 που ανέλαβε την πρωθυπουργία, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει δύο πράγματα. Πρώτον, παίζει άριστα το παιχνίδι της προπαγάνδας. Και, δεύτερον, παίζει με την αντιπολίτευση το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι.

Πώς μεταφράζονται αυτά τα δύο στην πράξη; Πρώτον, ο κ. Τσίπρας έκανε την πιο μεγάλη κωλοτούμπα στην πρόσφατη πολιτική ιστορία, υπέγραψε το δικό του Μνημόνιο και, παρόλα αυτά, το εμφάνισε ως μεγάλη αντιστασιακή πράξη, κερδίζοντας το δημοψήφισμα(για να διαστρέψει αμέσως μετά το αποτέλεσμά του) και τις δεύτερες εκλογές. Και, δεύτερον, έχει φέρει τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε κατάσταση πλήρους αμηχανίας(συνεχώς απολογούνται), με αποτέλεσμα να κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο.

Είναι απλώς ενδεικτικό αυτό που συμβαίνει με το σίριαλ της περίφημης αξιολόγησης. Για όποιον διαθέτει την κοινή λογική, η κατάληξη αυτής της υπόθεσης ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένη. Από τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας υπέγραψε το δικό του Μνημόνιο το καλοκαίρι του 2015 και υπέστη μεγάλη εκλογική φθορά, είχε μία και μοναδική επιλογή. Να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο.

Τι άλλο να έκανε; Να τα έσπαγε με τους δανειστές; Μα, αυτό θα τον οδηγούσε με μαθηματική βεβαιότητα σε καταστροφή. Πρέπει να έχει χάσει κάθε αίσθηση αυτοσυντήρησης για να κάνει εκλογές στη χειρότερη στιγμή του, δηλαδή τώρα. Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν έχουν παλαβώσει τόσο ώστε να χαρίσουν τα πάντα στην ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Διότι, αν κάνουν εκλογές τώρα, πιθανότατα η ΝΔ θα βγει αυτοδύναμη και αμέσως θα κλείσει τα πάντα με τους δανειστές , φορτώνοντας τα πάντα στον καθημαγμένο εκλογικά ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν θα ξέρει από πού να φυλαχτεί.

Γιατί, λοιπόν, να φερθούν τόσο βλακωδώς ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ; Επειδή, δήθεν, κάποιοι βουλευτές «απειλούν» να μην ψηφίσουν τα μέτρα; Αστειότητες. Φαντασθείτε πόσα καντάρια «προδοσίας» θα σηκώσει όποιος αποτολμήσει κάτι τέτοιο. ΄Η μήπως θα κάνουν εκλογές, για να κρατήσουν ένα «αξιοπρεπές» ποσοστό και να ελπίζουν στο μέλλον να επανέλθουν; Ζήσε Μάη μου. Μετά από μια εκλογική συντριβή, δεν θα προλαβαίνουν να μαζεύουν κουρέλια.

Αρα, ποιον (μοναδικό) δρόμο είχε εξαρχής μπροστά του ο κ. Τσίπρας; Αυτόν της ολοκλήρωσης της περίφημης αξιολόγησης, ώστε μετά να έχει μπροστά του ένα καθαρό(και χρονικό) πεδίο, τουλάχιστον έως το τέλος του 2018, για να δει τι μπορεί να κάνει. Και αυτό ακριβώς κάνει. Μόνο που αυτός ο δρόμος έπρεπε να στρωθεί με τις δάφνες της «σκληρής» και «υπερήφανης» διαπραγμάτευσης, εξ ου και οι «καθυστερήσεις».

Επί της ουσίας δεν διεξάγεται καμιά διαπραγμάτευση. Οι δύο βασικές απαιτήσεις των δανειστών (μείωση αφορολογήτου και συντάξεων) έχουν γίνει αποδεκτές εδώ και καιρό. Το ίδιο και η τρίτη (ενεργειακά-ΔΕΗ) από τη στιγμή που πήγε να «διαπραγματευθεί» ο Σταθάκης. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι οι άνθρωποι που αποδέχθηκαν το Υπερταμείο (υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια) θα είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να κόψουν σε φέτες την ΔΕΗ;

Ολα αυτά, λοιπόν, έχουν τελειώσει. Και απομένει το «μεγάλο» θέμα των εργασιακών. Εκεί που παίζεται το μεγαλύτερο προπαγανδιστικό παιχνίδι (εδώ). Δηλαδή, την ώρα που όλα τα εισοδήματα θα πετσοκόβονται (αφορολόγητο, συντάξεις), ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ θα πανηγυρίζουν ότι πέτυχαν την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, που δεν θα έχουν κανένα αντίκρυσμα σε μια αγορά εργασίας με μισθούς έως και 100 ευρώ και μηδενική διαπραγματευτική δυνατότητα. Αυτό ακριβώς θα συμβεί σε λίγες μέρες, όταν η κυβερνητική προπαγάνδα θα οργιάζει.

Και η (πάσης φύσεως) αντιπολίτευση; Αυτή δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Μερικά δείγματα:

– Στην αρχή οι της ΝΔ είχαν επενδύσει στο σενάριο ότι ο Τσίπρας θα τα σπάσει και θα δραπετεύσει με εκλογές (εδώ και εδώ). Αν ο Τσίπρας ξαφνικά τρελαθεί, μπορεί και να πέσουν μέσα…
– Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε, περιέργως και ο Βενιζέλος, μολονότι (έπρεπε να) έχει καταλάβει πλέον πού το πάνε οι του ΣΥΡΙΖΑ.
– Παρασυρμένα από αυτό το πνεύμα, τα αντιπολιτευόμενα την κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης έπαιζαν στο-καλλιεργούμενο από την κυβέρνηση- παιχνίδι του «αδιεξόδου» με τους δανειστές και, επομένως, στη «λύση» των πρόωρων εκλογών (ένα παράδειγμα εδώ). Πράγματι, αν ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ έχουν χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικότητας, τότε θα επιλέξουν αυτήν τη «λύση», που θα τους οδηγήσει στην καταστροφή.Δεν τους έχω για τόσο ανίκανους.
– Στη συνέχεια, η ΝΔ κινήθηκε μεταξύ αφέλειας και κουτοπονηριάς: από τη μια πίεζε τον κ. Τσίπρα να κλείσει αμέσως την αξιολόγηση και από την άλλη ζητούσε, επίσης αμέσως, εκλογές. Πράγματα ασύμβατα εντελώς μεταξύ τους. Ενώ η καθαρή θέση θα ήταν να μην κλείσει καμιά αξιολόγηση και να γίνουν αμέσως εκλογές, εφόσον η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου «καταστρέφει την οικονομία».
-Τα μικρότερα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, έχουν χάσει τον μπούσουλα. Από την μια κατηγορούν την κυβέρνηση επειδή δεν κλείνει γρήγορα την αξιολόγηση. Από την άλλη αποφεύγουν κάθε συζήτηση για άμεσες εκλογές, γνωρίζοντας ότι θα συντριβούν στις μυλόπετρες της πόλωσης. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ έχει μια ακατανόητη θέση. Ενώ κατηγορεί την κυβέρνηση για «καταστροφική» πολιτική, δεν ζητάει εκλογές, αλλά το σχηματισμό μια άλλης κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή, με συμμετοχή του «καταστροφικού» ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτήν!

Ποια θα είναι η (προβλέψιμη) συνέχεια; Η συμφωνία που θα ανακοινωθεί θα προβλέπει την εκ νέου συρρίκνωση των εισοδημάτων, την περαιτέρω αύξηση των φόρων και κάποια ψίχουλα στα εργασιακά, τα οποία η κυβερνητική προπαγάνδα θα παρουσιάσει ως διαπραγματευτικό θρίαμβο, ώστε οι «ανησυχούντες» βουλευτές να την ψηφίσουν.

Θα ακολουθήσει τουλάχιστον ενάμισης χρόνος, κατά τον οποίο : δρόμοι θα εγκαινιάζονται ο ένας μετά τον άλλον, επενδύσεις θα «ξεπαγώνουν», θα μπουν μπουλντόζες στο Ελληνικό, μπορεί και στο γήπεδο της ΑΕΚ, επενδυτές θα μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου. Αν προστεθούν και κάποιες πρακτικές σύγχρονου μαυρογιαλουρισμού (διορισμοί στο Δημόσιο, επιδόματα σε εξαθλιωμένους, κρουασάν σε σχολεία), θα φτάσουμε στο τέλος του 2018. Το Μνημόνιο θα έχει λήξει και θα έχουμε βγει στις αγορές. Αν στη Γερμανία έχει νικήσει ο Σουλτς, ο κ. Τσίπρας μπορεί να πάει τότε σε εκλογές με το δικό του success story σε πλήρη ανάπτυξη.

Και με την αντιπολίτευση που έχει απέναντί του τίποτα δεν αποκλείεται. Από εκεί που σήμερα φαίνεται χαμένος (δημοσκοπική συντριβή) μπορεί και να επιζήσει.

Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ ακολουθούν τη συνταγή του Ναπολέοντα, αν και μπορεί να μην την γνωρίζουν: «Η τέχνη του πολέμου έγκειται στο να κερδίζουμε χρόνο, όταν έχουμε κατώτερες δυνάμεις».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News