«Ο Λουκιανός κοίταζε κατάματα το παρόν από τότε, μέσα στη δικτατορία, που συνεργαζόταν με τον Γιάννη Νεγρεπόντη και τον Μποστ, μέχρι τον Ιούλιο του 2015, που σχολίαζε τη στάση των Ευρωπαίων πολιτικών απέναντι στην Ελλάδα αλλά και την προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ» γράφει στην τρίτη παράγραφο της ανακοίνωσής της. Με άλλα λόγια η Λυδία Κονιόρδου δεν άντεξε να μην χρησιμοποιήσει τον θάνατο ενός αγαπημένου καλλιτέχνη όλων (ναι, όλων…) για να μας διχάσει.

Διότι η Λυδία Κονιόρδου έκρινε δόκιμο να μας υπενθυμίσει με αφορμή τον θάνατό του «μοναχικού Καουμπόι» ότι χωριζόμαστε σε «εμάς» και «αυτούς». Και η ανακοίνωσή της μοιάζει να έχει γίνει copy-paste από non paper του Μαξίμου. Και μάλιστα από non paper της άγριας διχαστικής εποχής του 2015, προ συριζαϊκού μνημονίου.

Το να εκτιμάς το έργο ενός καλλιτέχνη –και ειδικά ενός καλλιτέχνη με την μποέμικη λάμψη του Λουκιανού Κηλαηδόνη– λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις τοποθετήσεις του απέναντι σε ένα συγκεκριμένο γεγονός είναι το λιγότερο κοντόφθαλμο. Οταν όμως, μόλις λίγες ώρες μετά τον θάνατό του σπεύδεις να το τονίσεις είναι εκτός από κοντόφθαλμο και άκαιρο. Στην καλύτερη περίπτωση. Και στην χειρότερη είναι χυδαίο. Διότι εκμεταλλεύεται συνειδητά την γλυκόπικρη συγκίνηση που αισθάνεται κάποιος όταν νιώθει να «φεύγει» αυτός που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή της νεότητας του. Και το κάνει για να περάσει μέσω αυτής της συγκίνησης μια μικροπολιτική ατζέντα.

Είναι σαν να μας λέει ότι δεν έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα συμμετοχής στον θάνατο ενός αγαπημένου καλλιτέχνη. Οτι δηλαδή οι βδελυροί «μενουμευρώπηδες» που δεν κατήγγειλαν «τη στάση των ευρωπαίων πολιτικών και την προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ» δεν δικαιούνται να τον αισθανθούν «δικό τους». Και το χειρότερο: αυτό γίνεται σε μια από τις σπάνιες στιγμές που έχουμε την ευκαιρία να ξεχάσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να θυμηθούμε πώς κάποτε ήμασταν όλοι μαζί. Και χορεύαμε ένα βράδυ με πανσέληνο στη Βουλιαγμένη. Πριν χωριστούμε σε «καλούς αντιμνημονιακούς» και «κακούς μνημονιακούς». Ε, λοιπόν η Λυδία Κονιόρδου έσπευσε με ιδιαίτερη σπουδή να μας στερήσει αυτή την ευκαιρία.

Και επιπλέον έχουμε την γνωστή κωμικοτραγική κατάσταση: μια υπουργός σπεύδει να εξάρει την «αντισυστημικότητα» ενός καλλιτέχνη για να μας υπενθυμίσει ότι κι εκείνη βρίσκεται απέναντί από το «σύστημα» έστω και πίσω από το υπουργικό γραφείο της. Και κυρίως να το υπενθυμίσει στον εαυτό της.

Το μήνυμα της κυρίας Κονιόρδου πάντως είναι ξεκάθαρο. Υπάρχει πλέον ένα πιστοποιητικό «δημοψηφισματικών» φρονημάτων. Κάτι σαν το νέο «πού ήσουν όταν έκλεισε η ΕΡΤ;». Και στο εξής οι άνθρωποι θα λαμβάνουν «μόρια» υστεροφημίας ανάλογα με τη στάση που κράτησαν σε αυτό το δημοψήφισμα του 2015. Που παρεμπιπτόντως η κυβέρνηση κατόρθωσε να μετατρέψει σε μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες πολιτικές σχιζοφρένειες: ανατρέποντάς το στην πράξη και αποθεώνοντάς το στα λόγια.

Και έτσι, μετά από τα νέα δεδομένα που έθεσε η υπουργός Πολιτισμού προκύπτει μόνο μια απορία: αν –χτύπα ξύλο– πεθάνει κάποιος από τους πολλούς καλλιτέχνες που κάποτε στήριξαν δημόσια τον ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια, επίσης δημόσια, δήλωσαν ότι έκαναν λάθος η υπουργός Πολιτισμού θα τους «αποχαιρετίσει» διαολοστέλνοντάς τους;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News