Η κυρία Βασιλική Θάνου, νυν πρόεδρος του Αρείου Πάγου, φαίνεται ότι έχει προσβληθεί από την «ασθένεια» των πολιτικών, που είναι η επιδίωξη της προβολής και της δημοσιότητας. Φαίνεται ότι την «κόλλησε» από τη σύντομη θητεία της στη θέση της υπηρεσιακής Πρωθυπουργού και είναι δύσκολο να την θεραπεύσει.

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι μέσα σε διάστημα μόλις δύο μηνών:

1. Κατέθεσε μήνυση εναντίον του καθηγητή Σταύρου Τσακυράκη,  γεγονός  πρωτόγνωρο για ανώτατο δικαστικό λειτουργό, επειδή της άσκησε  κριτική για μια επιστολή με πολιτικό περιεχόμενο, που είχε στείλει στους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

2. Εστειλε επιστολή στην πρόεδρο  του ΠΑΣΟΚ  Φώφη Γεννηματά, με την οποία διαμαρτυρόταν επειδή… επέτρεψε στον πρώην πρόεδρο του κόμματος Ευάγγελο Βενιζέλο να καταθέσει ερώτηση στη Βουλή για το θέμα! Πρόκειται, επίσης, για πρωτόγνωρη ενέργεια. Εδώ η επιστολή Θάνου και εδώ η απάντηση Γεννηματά.

3. Κι ενώ το θέμα έτεινε να ξεχαστεί η κυρία Θάνου εξέδωσε μόλις χτες νέα ανακοίνωση (εδώ), με την οποία επιχειρεί να δικαιολογήσει την παρέμβασή της στην πρόεδρο του κόμματος, αλλά και να απαντήσει στις επικρίσεις για τον πειθαρχικό έλεγχο των δικαστών,  τον οποίο μπορεί πλέον να διεξάγει και η ίδια.

Αφήνω κατά μέρος το θέμα του πειθαρχικού ελέγχου, υπάρχουν άλλοι, αρμοδιότεροι, να κρίνουν τις απόψεις της κυρίας Θάνου. Από τη νέα επιστολή της μού προξενούν εντύπωση τα εξής:

Στην πρώτη αράδα της ανακοίνωσης κάνει λόγο για «συνεχιζόμενες βολές κατά του θεσμού του Προέδρου του Αρείου Πάγου». Από πού προκύπτει αυτό; Δεν είδα, δεν διάβασα και δεν άκουσα κανέναν να καταφέρεται εναντίον του ΘΕΣΜΟΥ του προέδρου του ανωτάτου δικαστηρίου. Ακόμη και όσοι επέκριναν την άσκηση πειθαρχικής δίωξης (και) από τον πρόεδρο, δεν καταφέρθηκαν εναντίον του ΘΕΣΜΟΥ. Διερωτήθηκαν για τη σκοπιμότητά  της διενέργειας του ελέγχου από μονοπρόσωπο όργανο.

Ισχυρίζεται η κυρία Θάνου ότι κάποιοι προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι «δεν δικαιούται να καταμηνύσει κάποιον», εν προκειμένω τον καθηγητή Τσακυράκη. Ουδέν αναληθέστερον. Ουδείς είπε κάτι τέτοιο. Καθένας και καθεμιά έχει δικαίωμα να μηνύσει οποιονδήποτε. Η κριτική τής ασκήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον, διότι η ενέργειά της είναι πρωτοφανής (στο παρελθόν ομόλογοί της είχαν δεχθεί πολύ επιθετικότερη κριτική και, ως όφειλαν, την ανέχθηκαν). Και, δεύτερον, διότι τα δημόσια πρόσωπα, εφόσον μετέχουν στο πολιτικό παιχνίδι (οι επιστολές της κυρίας Θάνου αποκτούν αυτομάτως και πολιτικό περιεχόμενο), δεν πρέπει να δείχνουν δυσανεξία στην κριτική, όσο αυστηρή κι  αν είναι. Αν δεν την αντέχουν, ας μη μετέχουν.

Ισχυρίζεται η κυρία Θάνου ότι, με την επιστολή της στην κυρία Γεννηματά, «δεν έκανε παρέμβαση στον κοινοβουλευτικό έλεγχο», αλλά εξέφρασε απλώς την απορία της επειδή το κόμμα παρενέβη σε «προσωπική-ιδιωτική διαφορά» !

Είναι απορίας άξιον πώς μόνον η κυρία Θάνου εκλαμβάνει την αντιδικία της με τον κ. Τσακυράκη ως «προσωπική-ιδιωτική». Αν δεν κάνουμε κάποιο μεγάλο λάθος, δεν αντιδικούν για κάποιο προσωπικό τους θέμα, για τα αμπελοχώραφά τους επί το λαϊκότερον. Η κυρία Θάνου έπεμψε μια επιστολή με σαφείς πολιτικές παρατηρήσεις στους ευρωπαίους ομολόγους της και ο κ. Τσακυράκης την (επ)έκρινε γι’ αυτήν. Η διαφορά τους δεν είναι καθόλου «προσωπική-ιδιωτική». Αφορά τη δημόσια σφαίρα. Εξ ου και η ενασχόληση των πάντων με αυτήν (πολιτικοί, καθηγητές, δικηγόροι, Τύπος), ανεξάρτητα με τη θέση που πήραν.

Οι ισχυρισμοί της κυρίας Θάνου προδίδουν, το λιγότερο, σύγχυση εννοιών και ενεργειών. Είναι φανερό ότι το παιχνίδι της δημοσιότητας -στο οποίο η ίδια επιδίωξε να εμπλακεί, τόσο με τη μήνυση που κατέθεσε όσο και με τις απανωτές επιστολές και ανακοινώσεις που εξέδωσε- μπορεί να έχει και δυσάρεστες  παρενέργειες, τις οποίες δεν είχε (συν)υπολογίσει. Και γι’ αυτό της προκαλούν εκνευρισμό.

Ομως, τα δημόσια πρόσωπα, εφόσον παίζουν στο παιχνίδι της δημοσιότητας και γίνονται αντικείμενο αντιδικίας με πρόσωπα και κόμματα, είναι υποχρεωμένα να αποδέχονται τον αντίλογο και την κριτική. Και να αποφεύγουν όσο μπορούν ενέργειες (μηνύσεις, απόπειρες παρέμβασης σε άλλα χωράφια, π.χ. κοινοβουλευτικά), που υποκρύπτουν τάσεις αυταρχισμού (περισσότερα εδώ).

Στις δημοκρατίες οι πάντες -και οι κρίνοντες- κρίνονται. Αλίμονο αν ήταν διαφορετικά.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News