Ο Εμμανουέλ Μακρόν νίκησε εν τέλει καθαρά την Μαρίν Λεπέν στις προεδικές εκλογές της Γαλλίας. Και ξαφνικά… όλες οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις πανηγυρίζουν.

Ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να δηλώσει μέσω twitter ότι μαζί του θα αλλάξει την Ευρώπη, η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαιρέτισαν τη νίκη, η Φώφη Γεννηματά είπε ότι είναι ανάσα για κάθε Ευρωπαίο, Το Ποτάμι ότι ο Μακρόν δείχνει τον δρόμο και η Ωρα Αποφάσεων ότι θα παλέψει για τα ίδια πράγματα με αυτόν, ενάντια στον λαϊκισμό και τον συντηρητισμό.

Ολοι τελικά χάρηκαν, ειδικώς αφότου ο Μακρόν μίλησε, έστω με εκείνον τον αόριστο τρόπο, υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους στην τελευταία προεκλογική του παρουσία.

Πλην όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και αυτό αφορά κυρίως την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Περιπλέκεται δε κάπως για αυτούς το πράγμα, επειδή την ίδια στιγμή στην Γερμανία και στις εκλογές στο παραδοσιακά αριστερίζον κρατίδο του Σλέσβιγκ-Χόλστάιν, η άνετη επικράτηση των Χριστιανοδημοκρατών της Ανγκελα Μέρκελ δείχνει ότι πολύ δύσκολα θα χάσει το CDU τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Και επίσης, επειδή η επικράτηση του Ρέντσι στις εσωκομματικές εκλογές και η ολική του επαναφορά στο ιταλικό πολιτικό σκηνικό επαναφέρει με κάποια δυναμική τους μεταρρυθμιστές στο παιχνίδι και την ευρωπαϊκή ιδέα στο προσκήνιο. Είχε προηγηθεί και η επικράτηση του φιλελεύθερου Μάρκ Ρούτε στην Ολλανδία τον Μάρτιο και το ξεφούσκωμα του μέχρι τότε ορμητικού λαϊκιστή Γκέρντ Βίλντερς.

Επειτα από αυτά, ακόμη και αυτή η φιλόδοξη Συμμαχία του Νότου δεν πια είναι αυτή που ήταν. Αν υφίσταται ακόμη.

Με τα δεδομένα που διαμορφώνονται, οι εξελίξεις στην Ευρώπη δεν συμπίπτουν με το σενάριο «ανατροπής», στο οποίο είχε ποντάρει η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, μήπως και κατόρθωναν να κερδίσουν κάτι μέσα στην αναμπουμπούλα.

Ας μην λησμονούμε: Μόλις πριν από τέσσερις ημέρες ήταν που ο Πρωθυπουργός έλεγε στο υπουργικό συμβούλιο ότι το μοντέλο που εφαρμόζεται στην Ευρώπη δεν είναι αυτό που του αρέσει.

Ομως αυτό το μοντέλο είναι που επικρατεί. Μεταρρυθμίσεις με δημοσιονομική πειθαρχία. Κυρίως μεταρρυθμίσεις.

Το πώς ακριβώς θα γίνει αυτό και ποια ακριβώς νέα πολιτική έκφραση θα προσλάβει μένει να φανεί στους επόμενους μήνες.

Ομως αυτοί οι μήνες μετά και τα αποτελέσματα που καταγράφηκαν την Κυριακή 7 Μαΐου δεν μοιάζουν με κερδισμένο χρόνο για την Ελλάδα και τον Αλέξη Τσίπρα.

Ο γαλλογερμανικός άξονας φαίνεται πως καλώς ή κακώς θα αναβιώσει, οι προσπάθειες για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ιδέας θα ενταθούν. Κάθε φωνή που θα κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση κατά πάσα πιθανότητα θα έχει απέναντί της τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων και τις νέες ή παλαιές πολιτικές δυνάμεις στις δύο μεγαλύτερες χώρες της ευρωζώνης και όχι μόνο σε αυτές.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Αλέξης Τσίπρας έχει μόνο μία πολιτική ευκαιρία: Να κάνει τώρα αυτό που μπορούσε και όφειλε να έχει κάνει από τον Σεπτέμβριο του 2015. Να εφεύρει, να εμπεδώσει και να υποστηρίξει μία νέα πολιτική αφήγηση, απερίφραστα φιλοευρωπαϊκή, με την ελπίδα ότι έτσι θα μπορέσει να μεταλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μία ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη, χωρίς αστερίσκους και «ναι μεν, αλλά…».

Πόσο πιθανό και εφικτό είναι πλέον αυτό; Θα το δούμε τους επόμενους μήνες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News