Και μόνο το γεγονός ότι ο πρόεδρος ενός εκ των ανωτάτων δικαστηρίων αποφασίζει να δώσει συνέντευξη Τύπου ανήμερα της επετείου για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και να επισημάνει όσα επεσήμανε, ακούγεται σαν ύστατη έκκληση για την υπεράσπιση του δημοκρατικού κεκτημένου στην χώρα.

Ο πρόεδρος τoυ ΣτΕ Νίκος Σακελλαρίου, αυτός που προ μηνών ήταν στην γραμμή Νίκου Παππά ως προς το κατά πόσον οι δικαστές πρέπει να «αφουγκράζονται τους σφυγμούς της κοινωνίας», σήμερα δηλώνει τα εξής:

-«Η Δικαιοσύνη σέβεται τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και απαιτεί τον ίδιο σεβασμό και από αυτές. Η Δικαιοσύνη απαντά στις ακρότητες μόνον δια της αψόγου επιτελέσεως από τους λειτουργούς της του υπηρεσιακού τους καθήκοντος».
-Οι δικαστές «κατά την άσκηση των καθηκόντων τους δεν δέχονται οδηγίες από τα όργανα των άλλων εξουσιών. Ο δικαστής πρέπει να είναι αντικειμενικός και ουδέτερος χωρίς επηρεασμό».
-«Οι δικαστές δεν αντιπολιτεύονται ούτε συμπολιτεύονται» και οφείλουν να συνεχίσουν το έργο τους απερίσπαστοι, «έχοντας πάντοτε κατά νουν ότι η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο καταφύγιο για τον αδικούμενο πολίτη».

Αυτά προφανώς και δεν λέγονται τυχαία, ειδικώς όταν έρχονται να προστεθούν στην πολλοστή προειδοποίηση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων για τις απειλές και τους εκβιασμούς που δέχονται οι δικαστές.

Οπως επισημαίνεται και από τον Βαγγέλη Βενιζέλο με αφορμή την επέτειο της 24ης Ιουλίου, «η επίθεση κατά των θεσμών, της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου, ο ευτελισμός και η υπονόμευσή τους, δεν αντισταθμίζει τον “ρεαλιστικό συμβιβασμό” στο πεδίο της οικονομίας. Υπονομεύει και αμφισβητεί τα πάντα. Το μέλλον της Πατρίδας».

Εχει χαρακτηριστικά τραγικής ειρωνίας η συγκυρία.

Οσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπερθεματίζει σε φραστική και πολιτική χυδαιότητα, την ίδια στιγμή διεκδικεί τον ρόλο του καταλύτη για το «τέλος της Μεταπολίτευσης». Προφασίζεται την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, λες και αυτά γέρνουν στην πλάστιγγα και είναι τα μοναδικά χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Λες και η περίοδος που διανύθηκε δεν ήταν αυτή της μεγαλύτερης ευημερίας, ομαλής δημοκρατικής λειτουργίας, εναλλαγής πολιτικών δυνάμεων στην εξουσία και επίτευξης εθνικών στόχων τεράστιας σημασίας. Ολα ενδεχομένως με τα προβλήματά τους, αλλά όσο θέλει και όσο επιμένει κανείς να συζητεί για αυτά, ας ρίξει μία ματιά στη «γειτονιά». Τι συνέβη και τι συμβαίνει στα Βαλκάνια όλην αυτήν την περίοδο, τι συμβαίνει στην Τουρκία, στην Μέση Ανατολή. Στην Αφρική.

Είναι πλέον προφανές – αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και τις αποκαλύψεις Βαρουφάκη για τα σχέδια καταστροφής της χώρας το 2015 – ότι οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όταν μιλούν για άλλη Μεταπολίτευση, εννοούν αλλαγή καθεστώτος. Θεωρούν ότι αυτός είναι ο ιστορικός τους ρόλος.

Το μόνο παρήγορο ή εν πάση περιπτώσει στοιχειωδώς αισιόδοξο, είναι πώς η ομάδα που κυβερνά είναι εν πολλοίς αναποτελεσματική ή απλώς ανίκανη να επιτύχει τους στόχους που κάθε τόσο πομπωδώς περιγράφει. Οι ίδιοι άλλωστε αυτοθαυμάζονται για το ότι είναι αστοιχείωτοι.

Βρίσκεται πλέον η κυβέρνηση στο έλεος των γεγονότων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα παραδώσει τα όπλα (που φαίνεται πως παραμένουν «παρά πόδα», κατά το Ζαχαριαδικό όραμα…).

Αν η ομάδα αυτή έχει καταφέρει κάτι είναι το να αμφισβητείται η εύρυθμη δημοκρατική λειτουργία στην Ελλάδα. Και αυτό συνιστά από μόνο του εκτροπή.

Αν προσφερόταν για σύνθημα όπως το «1-1-4», το άρθρο 120, η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος θα όφειλε σήμερα να κραυγάζεται στους δρόμους, να αφυπνίσει τους πολίτες που εξακολουθούν να παρακολουθούν απαθείς:

«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία».

Το αίτημα είναι σήμερα όσο επίκαιρο ήταν και στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ισως και περισσότερο, αν αναλογιστεί κανείς την πρόοδο που έχει συντελεστεί κατά την «επάρατο» Μεταπολίτευση…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News