Την εποχή που η Ελλάδα ανακάλυπτε το lifestyle, τα περιοδικά δημοσίευαν κάποια τεστ για το προφίλ του αναγνώστη που ήθελε να μάθει με ποιο ζώδιο ταιριάζει και πόσο καλά γνωρίζει το αντίθετο φύλο. Αν θυμάμαι καλά, ήταν η εποχή που άξιζε να κουρεύεσαι σε κομμωτήριο, μόνο και μόνο για να ξεφυλλίζεις περιοδικά με συμπληρωμένες απαντήσεις.

Συνήθως τα τεστ σου έδιναν τέσσερις-πέντε εναλλακτικές απαντήσεις και εσύ διάλεγες εκείνη που σε αντιπροσώπευε καλύτερα. Το κάνει και η Νέα Δημοκρατία, θέτοντας προς διαβούλευση το κυβερνητικό της πρόγραμμα. Σε ρωτάει, ας πούμε, ποια πρωτοβουλία θεωρείς σημαντικότερη για την προσέλκυση επενδύσεων. Δίνει έξι επιλογές, αλλά εσύ μπορείς να διαλέξεις μέχρι δύο. Μιλάμε για βάσανο, έτσι; Τι να αφήσεις έξω; Τη βελτίωση της εικόνας που έχει η χώρα στο εξωτερικό, τη χωροθέτηση των χρήσεων γης ή την ταχύτερη επίλυση δικαστικών διαφορών; Αλλά και πιο κάτω: ναι, να μειωθούν οι λειτουργικές δαπάνες του κράτους, αλλά τι ακριβώς εννοούμε; Λειτουργικές δαπάνες είναι η γραφική ύλη, αλλά και η βενζίνη των ασθενοφόρων. (Εδώ είναι το ερωτηματολόγιο)

Ξεκινάς να το συμπληρώνεις και έχεις την αίσθηση εξετάσεων στο John F. Kennedy School of Government, στο Harvard. Εκτός και αν το δεις πιο χαριτωμένα και πεις ότι παίζεις ένα virtual «Γίνε πρωθυπουργός» όπως ήταν το «Γίνε πρόεδρος» που έφτιαχνες μία φανταστική ομάδα και περίμενες να δεις πώς θα πάει σε αντιστοιχία με τα πραγματικά αποτελέσματα.  Διότι, εντάξει, είναι εύκολο το δίλημμα για τον αν πρέπει ή δεν πρέπει να αλλάξει ο συνδικαλιστικός νόμος. Όμως άφησα αναπάντητη την ερώτηση 10, που δίνει έξι επιλογές και θέλεις να διαλέξεις μόνο δύο για τη διάσωση του Ασφαλιστικού. Το άγχος μου συνδυάστηκε με την τεράστια άγνοια που έχω για το θέμα και, ευτυχώς, η Νέα Δημοκρατία σου επιτρέπει να παρακάμψεις την ερώτηση. Επίσης με άγχωσε το αίτημα να δώσω δύο επιλογές ώστε να τεθούν ως προτεραιότητες στις πολιτικές περιβάλλοντος. Ηθελα να παίξω χωματερές με αιγιαλό, αλλά φοβάμαι ότι θα κέρδιζε το αστικό πράσινο με τη διαχείριση απορριμμάτων.

Από τις 21 ερωτήσεις απουσιάζει η λέξη «αποκρατικοποίηση». Δεν ξέρω αν οι αποκρατικοποιήσεις θεωρούνται δεδομένες δια του Υπερταμείου ή απλώς δεν υπάρχει διάθεση να αναδειχθούν θέματα που ίσως ενοχλούν κάποιους. Ομοίως δεν τίθεται το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων που έπρεπε να βρίσκεται ψηλά στη φιλελεύθερη ατζέντα –στη «Συμφωνία Αλήθειας» υπάρχει κάτι αόριστο για τη δυνατότητα προπτυχιακών ξενόγλωσσων τμημάτων με δίδακτρα. Και φυσικά, στη Νέα Δημοκρατία δεν είναι τρελοί για να θέσουν το διαχρονικό debate σχετικά με τον διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας.

Στα σοβαρά τώρα: το ερωτηματολόγιο είναι χαριτωμένο ως εργαλείο πολιτικού μάρκετινγκ που απευθύνεται σε ένα νεανικό, φιλελεύθερο, χίπστερ κοινό. Και, όντως, προσθέτει μία αίσθηση διαβούλευσης, η οποία, στην πραγματικότητα, δεν έχει περιεχόμενο και σημασία. Τα κόμματα οφείλουν να παρουσιάζουν σαφείς και ιεραρχημένες προτάσεις πολιτικής οι οποίες στη συνέχεια δύναται να τεθούν σε διαβούλευση. Μόνο αυτό και μέχρι εκεί. Τι ακριβώς εξυπηρετεί η διερεύνηση των προτεραιοτήτων που θέτουν οι πολίτες και μάλιστα χωρίς να έχουν σφαιρική εικόνα; Οι πολίτες είναι για να ιεραρχούν ανάγκες, όχι προτεραιότητες πολιτικής. Εκτός και αν ανοίγουμε κουβέντα καφενείου, οπότε, εντάξει, η απάντηση είναι φρέντο εσπρέσο μέτριο. Θα κάνει η ΝΔ προσέλκυση επενδύσεων και ασφαλιστική πολιτική, λαμβάνοντας υπόψη τις επιλογές που ανέδειξε το ερωτηματολόγιο; Ελάτε τώρα! Το λες και λαϊκισμό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News