O Πρωθυπουργός νιώθει άβολα στην πολυθρόνα του, ο Πρωθυπουργός βαριέται, ο Πρωθυπουργός μιλάει- σε πανελλήνια πρωτοτυπία- greeklish! Κάτι δεν πάει καλά με τον Πρωθυπουργό…

Είναι φανερό ότι βασανίζεται. Δείχνει να έχει κουραστεί από όλους και κυρίως από τις συναντήσεις τέτοιου επιπέδου. Δυσφορεί πλέον με κάθε υποχρέωση και κουβαλάει με δυσκολία την οποιαδήποτε ευθύνη του προκύπτει από τη θέση του. Είναι πια φανερό ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας υποφέρει.

Ο Αλέξης είναι από τους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν μεγαλώνοντας. Είναι τόσο πολύ ολιγαρκής με τον εαυτό του που αδιαφορεί παντελώς για την «πολυτέλεια» της προσαρμογής στο περιβάλλον που εξελίσσεται. Και επιπλέον, ανήκει στην κατηγορία αυτών που δεν επεδίωξαν την θέση τους αλλά ο ανεξέλεγκτος «ρους των γεγονότων» τους την επέβαλε από σπόντα. Θυμόσαστε την εξομολόγηση της Αντιγόνης Κουκούλη στον Φωτόπουλο («Ο Θόδωρος και το δίκαννο») που του εξηγεί την απώλεια της παρθενίας της; E κάτι τέτοιο έπαθε και ο Αλέξης από τον «ρου των γεγονότων» και μετά δεν μπορούσε να σταματήσει.

Έτσι και ο Κώστας Καραμανλής σε πιο «αστική» έκδοση. Όπως και με την περίπτωση του Αλέξη, κάποιοι σκέφτηκαν να τον χρησιμοποιήσουν, αναγκάζοντάς τον να υποστηρίξει την μοιραία του κληρονομιά με το όνομα. Κι εκείνος δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο τον χαρακτήρα και την γνήσια φύση του. Δεν έφταιγε ο ίδιος αλλά οι καιροσκόποι που μεθόδευσαν την «χειροτονία» του με το ζόρι…

Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει το παιχνίδι. Είναι αυτοί που ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους στη  προσομοίωση. Ποτέ τους δεν ενδιαφέρονται για την ανάληψη ευθυνών ούτε και για ρόλους με βαρύ φορτίο. Δοκιμάζονται στις μικρές πίστες αλλά ούτε κατά διάνοια δεν έχουν σκοπό να πάρουν τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων στις πλάτες τους

Πώς ερμηνεύονται όλα αυτά; Η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει το παιχνίδι. Είναι αυτοί που ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους στη  προσομοίωση. Ποτέ τους δεν ενδιαφέρονται για την ανάληψη ευθυνών ούτε και για ρόλους με βαρύ φορτίο. Δοκιμάζονται στις μικρές πίστες αλλά ούτε κατά διάνοια δεν έχουν σκοπό να πάρουν τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων στις πλάτες τους. Άλλοι αρέσκονται στην δημοσιότητα, άλλοι στις επαναστατικές ασκήσεις και άλλοι στην αοριστία των ατέρμονων πολιτικών ή φιλοσοφικών συζητήσεων.

Επειδή λοιπόν ζούμε στην εποχή του θεάματος και του ωφελιμισμού, η επιλογή των πολιτικών ηγετών δεν γίνεται με την συγκατάθεσή τους αλλά με τον εξαναγκασμό τους. Αρκεί να υπάρχει το δέλεαρ της δημοσιότητας, του πλουτισμού ή της γοητευτικής εξουσίας.

Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Οι ηγεσίες θέλουν αποφάσεις, διεκδικήσεις, σοφία, γενναιότητα, διαχείριση των προβλημάτων. Η εξουσία έχει την «κακή» συνήθεια καθημερινά να σε εκθέτει σε κάτι πολύ σοβαρό ενώ εσύ συνεχίζεις να σκέφτεσαι αστεία. Και το χειρότερο, μολονότι οι αυξημένες ανάγκες προϋποθέτουν συνεργάτες αντοχής και κύρους, εσύ, εξαιτίας της κεκτημένης παιγνιώδους διάθεσης, διαλέγεις τους χειρότερους, νομίζοντας ότι ακόμα κάνεις πλάκα στο σχολείο ή πως πίνεις μπυρόνια σε κάποιο μπαρ της Θεσσαλονίκης- για τον άλλο το λέω…

Δυστυχώς για τον άνθρωπο, η φύση δεν προέβλεψε κανέναν μηχανισμό προστασίας της αξιοπρέπειάς του. Μόνο διάνοια του έδωσε για να προσέχει τον εαυτό του. Αν την έχει ασκήσει με την τριβή του στο έργο, έχει καλώς. Αν όχι, αλίμονο σ΄ αυτόν, αλίμονο και στις κοινωνίες που διοικεί.

Είναι μάλλον, καιρός στη Δημοκρατία να βρούμε κάποιους τρόπους προστασίας των πολιτικών συστημάτων από τους «εξαναγκασθέντες» πολιτικούς. Ο Πρωθυπουργός πάντως, βασανίζεται πολύ στα καμαρίνια και στη σκηνή. Κι αυτό δυστυχώς, βγαίνει και προς τα έξω…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News