Το Internet βρίθει δημοσιευμάτων για διάσημους ηθοποιούς, τραγουδιστές, μοντέλα κλπ. που έπαθαν κατάθλιψη. Που πολεμούν την κατάθλιψη. Ή που τη νίκησαν (αυτοί είναι οι περισσότεροι) αφού πέρασαν μερικές ημέρες, εβδομάδες, μήνες της ζωής τους ως καταθλιπτικοί, από την Μπιγιονσέ και την Ελεν Ντε Τζένερις ως τον Σταμάτη Γονίδη και την Ελενα Παπαρίζου. Διαβάζουμε τέτοιες περιπτώσεις σε life style σελίδες. Δεν γνωρίζω τι είδους κατάθλιψη είναι αυτή η οποία προσβάλλει κυρίως τους εκπροσώπους της σόουμπιζ , υποπτεύομαι (ή μάλλον, είμαι βέβαιος) πως για τους περισσότερους δεν είναι η φοβερή ψυχική ασθένεια για την οποία μιλάει η ιατρική. Περισσότερο μού μοιάζει ως κρίση ναρκισσισμού, ένα επικοινωνιακό τέχνασμα για να τους προσέξουν, ως… συστατικό του πληθωρικού τρόπου ζωής τους. Ομως, η κατάχρηση του όρου κατάθλιψη και η επιπόλαια χρήση του είναι ύβρις για όλους αυτούς που και έχουν κατάθλιψη (την πραγματική) και αγωνίζονται να κρατηθούν. Και για εκείνους που δεν τα κατάφεραν, λύγισαν.

Ανθρωπος που έχει πολεμήσει το τέρας της καταθλίψεως και που έχει μιλήσει και γράψει με θάρρος γι’ αυτό, ο Αύγουστος Κορτώ βγήκε και τώρα για να δηλώσει δημοσίως πως δίνει για άλλη μια φορά τον αγώνα του. Ο γνωστός συγγραφέας ανήκει στις περιπτώσεις που δεν φοβούνται την έκθεση, αντιθέτως, για δικούς του λόγους την επιδιώκει. Υπάρχουν πάντα και εκείνοι που προτιμούν τα κρυφά μονοπάτια. Δεν είμαι ειδικός για να πάρω θέση, όποιος όμως και αν είναι ο τρόπος που επιλέγει ο ασθενής δεν μπορείς να μην θαυμάσεις έναν τέτοιο αγώνα, για την τεράστια δύναμη που απαιτείται. Γιατί η κατάθλιψη είναι θηρίο που τρώει τα σωθικά σου, δεν είναι άλλη μια μέρα που δεν είχες όρεξη να ντυθείς σένια και να πας για καφέ, επειδή χθες το βράδυ η δικιά σου γλυκοκοίταξε τον απέναντι. Γιατί και αυτό κατάθλιψη το βαφτίζουμε.

Εχει συμβεί σε όλους μας: Ξυπνάμε κάποια πρωινά με βράχους στα χέρια μας. Ή με βάρος στο στήθος. Ή με θλίψη, με διάθεση να κλάψουμε, με ανορεξία, με σφίξιμο στο στομάχι, με τη διάθεση να πάρουμε μια βαλίτσα και να εξαφανιστούμε…

Πολλά συμβαίνουν και μας επηρεάζουν, έχει και η ψυχολογία μας τις διακυμάνσεις της. Ομως όχι, η πρόσκαιρη ακεφιά δεν είναι σώνει και καλά κατάθλιψη.

Οσο και αν η κατάθλιψη μοιάζει και με κακή διάθεση, η κακή διάθεση δεν είναι απαραιτήτως κατάθλιψη. Ούτε οι κρίσεις πανικού είναι κατάθλιψη. Αν η μελαγχολία και η δυσθυμία είναι «συστατικά» της κατάθλιψης, δεν μπορεί κάθε φορά που μελαγχολούμε να θεωρούμε πως νοσούμε. Ούτε μπορούμε όποτε χάνουμε το κέφι μας να αρχίζουμε να κάνουμε τον γιατρό του εαυτού μας καταπίνοντας χάπια που δεν μας τα έδωσε κανένας γιατρός αλλά «ένας φίλος που ξέρει».

Λένε πως η κατάθλιψη είναι η ασθένεια της εποχής μας, αν και δεν βρίσκω εποχή που να μην έπρεπε να την αντιμετωπίσει ως αρρώστια που σκοτώνει. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια έχουμε ασχοληθεί περισσότερο μαζί της επειδή είμαστε έπειτα από καιρό πιο στριμωγμένοι, πιο θλιμμένοι, πιο χαπακωμένοι. Και επειδή η κοινωνία έχει αρχίσει να μιλάει πιο ανοικτά και για ψυχικές ασθένειες που τις έκρυβε – έχουν δοθεί μάχες ώστε ο καταθλιπτικός να μην είναι κοινωνικά στιγματισμένος.

Αλλο όμως να μιλάς και να αντιμετωπίζεις θαρραλέα μια αρρώστια και άλλο να την μετατρέπεις σε αξεσουάρ του lifestyle σου. Αλλο πράγμα οι πέντε συνεδρίες με έναν ψυχολόγο, άλλο η μακροχρόνια φαρμακευτική αγωγή. Επώνυμοι και μη ας σοβαρευτούμε, ας διαβάσουμε, ας ακούσουμε τους γιατρούς, ας ενημερωθούμε και ας σταματήσουμε να χαϊδευόμαστε. Ας αντιμετωπίσουμε την κατάθλιψη με τη σοβαρότητα που πρέπει. Και ας διασκεδάσουμε την όποια «επιπόλαια» και light δυσθυμία μας με λίγο τζόκινγκ, με γιόγκα, με μια εκδρομή, με ένα καλό φαγητό ή μια καλή κινηματογραφική ταινία, με ένα καινούριο ρούχο, με μια βόλτα με φίλους… Με την αγωγή, δηλαδή, που ενδείκνυται για τις light περιπτώσεις μας. Μακάρι σε εμάς το θηρίο να μην δείξει ποτέ τα δόντια του. Δύναμη και κουράγιο σε εκείνους που το πολεμάνε!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News