Τώρα, λοιπόν, που «ήρθησαν οι παρεξηγήσεις», όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Τώρα που ο Νίκος Φίλης βρήκε σαν βρεγμένη γάτα από το μέγαρο Μαξίμου. Τώρα που έγινε απολύτως σαφές ότι την κυβερνητική πολιτική μιας αριστερής -τρομάρα της- κυβέρνησης την καθορίζει ο Πάνος Καμμένος, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας απλώς προεδρεύει. Τώρα ήρθε η ώρα να αναρωτηθεί κάθε καλόπιστος άνθρωπος: Διάβολε, τι είδους κυβέρνηση είναι αυτή που δεν μπορεί να αλλάξει το βιβλίο του πιο απαξιωμένου στα μάτια των μαθητών μαθήματος;

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα, ας πούμε μερικά αυτονόητα:

1. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός- σαν τον Τσίπρα και τον Φίλη- για να πάρεις μια τέτοια απόφαση. Το 2000 ο -μη αριστερός- Κώστας Σημίτης αφαίρεσε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, έχοντας απέναντί του τον ικανότατο λαϊκιστή Χριστόδουλο με τις λαοσυνάξεις του, αλλά και τους περισσότερους υπουργούς της κυβέρνησής του, οι οποίοι ξεσκόνιζαν τα ράσα των Ιεραρχών (εδώ ένα μικρό ιστορικό). Η απόφαση αυτή αποδείχτηκε τόσο σωστή που η επόμενη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή δεν τόλμησε να την ανατρέψει, αν και ο τότε Πρωθυπουργός έτρεξε να υπογράψει στο «δημοψήφισμα» του Χριστόδουλου. Προς τιμήν του ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, μια ζωή συντηρητικός πολιτικός, συντάχθηκε με την νομιμότητα και όχι με τον λαϊκισμό. Προς τιμήν του τότε ο Νίκος Φίλης συντάχθηκε με τον Σημίτη (το κόμμα του, ο Συνασπισμός, ήταν τότε κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς και όχι το συνονθύλευμα αριστεροδεξιού λαϊκισμού, που έχει καταντήσει σήμερα).

2. Η υπόθεση με το μάθημα των Θρησκευτικών είναι ήσσονος σημασίας. Και θα ήταν αυτονόητο για μια αριστερή κυβέρνηση να αλλάξει και τον τρόπο διδασκαλίας του και το βιβλίο. Αλλωστε, είναι πλέον θεσμοθετημένο το δικαίωμα  των γονιών και των παιδιών τους να μην το διδάσκονται, αν το επιθυμούν και το δηλώσουν. Η αξίωση της Εκκλησίας να έχει λόγο εδράζεται στο Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 3, το οποίο ορίζει ότι η ορθοδοξία είναι «επικρατούσα θρησκεία» στην Ελλάδα. Αυτό είναι το μείζον. Μια αριστερή κυβέρνηση, που θέλει να το αλλάξει αυτό, θα διακήρυττε από τώρα ότι θα επιδιώξει να απαλειφθεί αυτό το άρθρο στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση. Κι εκεί θα δινόταν η πραγματική μάχη, αντί της σκιαμαχίας για τα Θρησκευτικά.

3. Τι είδους κυβέρνηση είναι αυτή που  ο ένας υπουργός (Φίλης) εξαγγέλλει τις αλλαγές στα Θρησκευτικά και ο άλλος (Καμμένος) τρέχει στον Αρχιεπίσκοπο και δηλώνει ότι δεν θα γίνει καμία αλλαγή; Και ο Πρωθυπουργός; Ο αριστερός -υποτίθεται- Πρωθυπουργός παίζει πολύ καλά το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου; Όχι δα. Στο τέλος πάει με τον Καμμένο. Εντάξει, οι Πρωθυπουργοί πρέπει να τηρούν ισορροπίες και να αποκλιμακώνουν τις εντάσεις. Όμως, τέτοιο ευτελιστικό καπέλωμα Πρωθυπουργού από υπουργό του, όπως του Καμμένου στον Τσίπρα, δεν μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον στα 43 χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Πού καταλήγουμε; Οτι το παιχνίδι που παίζεται στο θέμα αυτό είναι  στημένο. Ο κ. Τσίπρας αφήνει τον δυστυχή Φίλη να παριστάνει τον θρησκευτικό αναθεωρητή, για να ικανοποιείται το στενό κομματικό ακροατήριο. Αλλά  συντάσσεται με τον Καμμένο, διότι έτσι έχει επιλέξει να πάει ως το τέλος. Επ’ αυτού δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη για κανέναν (εδώ).

Όλα γίνονται για την εξουσία και τη διατήρησή της. Με κάθε θυσία και πέρα από κάθε εξευτελισμό. Τσίπρας και  Καμμένος μπορεί να μην γνωρίζουν τη ρήση του Αριστοτέλη «το άρχειν ήδιστον». Αλλά σίγουρα νιώθουν αυτό που έχει πει ο Κίσινγκερ: «Η εξουσία είναι το υπέρτατο αφροδισιακό».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News