Υπήρχε μια εποχή, όχι μακρινή, που η Βαρκελώνη για πολλούς Αθηναίους ήταν κάτι σαν την Υδρα, εκδρομή του Σαββατοκύριακου. Κι ας μην υπήρχε απευθείας πτήση. Πετούσες ως τη Ρώμη ή τη Γενεύη, και από εκεί άλλη μια μιάμιση ώρα ως τη Βαρκελώνη. Το βράδυ της Παρασκευής περπατούσες στη Ράμπλα. Τώρα είναι ακόμα πιο εύκολο, απλώς δεν υπάρχουν τόσα λεφτά για ταξίδια.

Η τρομοκρατική επίθεση στη Βαρκελώνη είναι χτύπημα σε έδαφος «δικό μας». Η Βαρκελώνη δεν είναι Νίκαια, ούτε ένα χριστουγεννιάτικο παζάρι στο Βερολίνο, που ένας αφιονισμένος είχε πάλι επιτεθεί σε αθώο πλήθος οδηγώντας ένα φορτηγό κατά πάνω του, αλλά δεν υπήρχε η σύνδεση με το οικείο. Η Βαρκελώνη είναι πόλη «ελληνική» όσο ελληνικό είναι το να είσαι οπαδός του Μέσι και του Τσάβι περισσότερο από τον αστέρα της ομάδας σου. Είναι η πόλη-προσκύνημα για τους σύγχρονους Ελληνες, η πόλη που ταιριάζει στον ψυχισμό και στις συνήθειές μας. Μια πόλη που όλοι θα θέλαμε να ζούμε εκεί.

Εως τώρα, μετά από κάθε χτύπημα των ισλαμοφασιστών ακολουθούσαμε μια ρουτίνα. Σοκ, καταμέτρηση θυμάτων, αναζήτηση δραστών, συλλήψεις και εκτελέσεις σε ανταλλαγή πυρών και έπειτα τα συνήθη ευχολόγια: JeSuisCharlie, JeSuisParis, «δεν θα φοβηθούμε».

Νομίζω ότι τώρα ήρθε η ώρα να φοβηθούμε. Να τρομοκρατηθούμε. Μπας και καταλάβουμε ότι τα πράγματα είναι σοβαρά.

Το χτύπημα στη Βαρκελώνη έγινε πολύ κοντά μας, είναι χτύπημα κατά της καθημερινότητάς μας -άλλωστε κάποια από τα θύματα ήταν έλληνες εκδρομείς. Δείχνει ότι ζούμε σε έναν κόσμο ρώσικη ρουλέτα, δεν ξέρεις αν θα είσαι εσύ που θα συναντήσεις τη σφαίρα της τρομοκρατίας στη θαλάμη. Κι αν δεν είσαι εσύ θα είναι κάποιος άλλος αθώος, μέχρι να ξαναγυρίσει ο μύλος.

Είναι υπερφίαλο, ρατσιστικό και απίστευτη ύβρις να θεωρούμε ότι η Ελλάδα είναι εκτός στόχου ισλαμοφασιστών επειδή εμάς οι τρομοκράτες για κάποιον λόγο δεν μας μισούν. Αυτοί μισούν τα πάντα και τους πάντες. Η Παλμύρα και ο Παρθενώνας είναι το ίδιο.

Διαβάζω από τον συνάδελφο Αχιλλέα Χεκίμογλου, γνώστη της καταλανικής κουλτούρας όσο λίγοι: «Η Ράμπλα είναι η γιορτή της καθημερινής ζωής, η αποθέωση μιας πολεοδομίας φιλικής στον άνθρωπο, ένα παγκόσμιο τοπόσημο – προσκύνημα για όλα τα έθνη της Γης». Για τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό η Ράμπλα είναι κάτι σαν την Ακρόπολη.

Ηρθε η ώρα να φοβηθούμε γιατί τέτοια χτυπήματα βγάζουν τον χειρότερο εαυτό μας.

Εκθέτουν την ογκώδη άγνοιά μας για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Σε κάποιο κανάλι ειπώθηκε ότι οι δράστες είναι «μουσουλμανικής καταγωγής». Τελευταία φορά που κοίταξα την υδρόγειο δεν βρήκα χώρα με το όνομα «Μουσουλμανία».

Οπλίζουν ακραίες φωνές που γίνονται εκκωφαντικές λόγω του τηλεβόα των social media. Πολιτευτής που προ πενταετίας πήρε ένα 2% του ελληνικού λαού πρότεινε τώρα να απαγορευτεί το κρέας χαλάλ στην Ευρώπη για να μάθουν οι μουσουλμάνοι.

Οδηγούν σε καλέσματα για νέες Σταυροφορίες και πόλεμο πολιτισμών, που με μαθηματική ακρίβεια θα μας στείλουν σε έναν νέο Μεσαίωνα.

Υπάρχει λύση; Ή θα πρέπει να συνηθίσουμε σε τέτοια χτυπήματα όπως συνηθίζουμε να ζούμε με τους σεισμούς;

Ηρθε η στιγμή οι ευρωπαίοι ηγέτες να φοβηθούν και αυτοί. Και έτσι να αναρωτηθούν τι έχει πάει πραγματικά στραβά και να μην αρκούνται στα tweets συμπαράστασης. Να δουν το παρόν και το μέλλον πέρα από οικονομικές συμφωνίες, ιδεολογικές περιχαρακώσεις και διαχωρισμούς σε αυτούς και εμείς. Να καταλάβουν ότι πάνω απ’ όλα εκεί που υστερούμε είναι στην αντίληψη του κόσμου στο σύνολό του -πώς ήταν, πώς έγινε και πώς θα ήταν καλό για όλους να γίνει. Να δουν ότι κανείς δεν γενιέται τρομοκράτης, κανείς δεν γενιέται μισώντας. Κάπου τον χάνουμε στην πορεία.

Μάλλον η αρχή πρέπει να γίνει στα σχολεία μας, στα βιβλία που ανοίγουν τα παιδιά μας. Μήπως αυτά τουλάχιστον μάθουν ότι δεν υπάρχει η «Μουσουλμανία»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News