Την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές.
Η Ιστορία των νικητών δεν είναι συμπαγής. Μέσα από τις αόρατες ρωγμές της, αναδύονται στην επιφάνεια οι οιμωγές των ηττημένων.
Τα κλαψουρίσματα των νικημένων συγκροτούν την αξιοθρήνητη μυθολογία των προσχημάτων τους, αναγνώσιμη μόνο απ’ τους ίδιους.

Στο διάβα των αιώνων, νικητές αναδεικνύονται οι προμηθείς*.
Οι επιμηθείς* είναι καταδικασμένοι να εφευρίσκουν εκ των υστέρων δικαιολογίες.
Η Ιστορία παρασημοφορεί τους νικητές και χλευάζει τους αλχημιστές προσχημάτων. Το κάνει με συνοπτικές διαδικασίες, καθότι δεν της περισσεύει χρόνος για παρηγοριές και ψυχανάλυση.
Έθνη και λαοί συνωστίζονται στις δυο πλευρές της εξώπορτας της. Άλλοι της ζητούν μια ευκαιρία να εισχωρήσουν στο παλάτι της κι άλλοι την εκλιπαρούν να παραμείνουν σ’ αυτό.
Η Ιστορία δεν πουλάει δικαιοσύνη, ούτε επεμβαίνει στις διαμάχες των ενοικιαστών της. Όποιος νικήσει μπαίνει μέσα, όποιος ηττηθεί εξοστρακίζεται. Τα έθνη είναι αυτεξούσια.

Στο σύμπαν της Ιστορίας, οι πρόγονοι κάθε έθνους δεν ορίζουν την τύχη των επιγόνων τους. Τα επιτεύγματα των προγενέστερων δεν πιστώνονται στους μεταγενέστερους. Δεν είναι διαβατήρια εισόδου ή παραμονής στο μέγαρο της. Το μουσείο της ιστορίας βρίθει από ένδοξα εκθέματα μεγάλων εθνών που έπαψαν να υπάρχουν.
Κάθε καινούρια γενιά κρατά την τύχη της στα χέρια της.
Αρκεί μια σοβαρή παρατιμονιά, για να κατρακυλήσει ένα έθνος, ένας λαός, μια φυλή, από την αξιοζήλευτη θέση του νοικοκύρη στην κατάντια του αποσυνάγωγου άστεγου. Αρκεί μια ήττα.

Πότε ηττώνται τα έθνη; Όταν από στράτευμα σκληραγωγημένων πεζοπόρων, μεταλλαχθούν σε κουστωδία καλοπερασμένων καβαλάρηδων.
Δεν φταίνε όλοι το ίδιο, τα επίχειρα ωστόσο των πράξεων και των παραλείψεων τους τα πληρώνουν όλοι από κοινού.
Την ευθύνη των εθνών την έχουν οι άρχοντες. Οι υπήκοοι, μιμούνται, δοξάζουν, γλύφουν και ψευτοκλέβουν τούς άρχοντες τους.
Όταν οι ηγήτορες πάψουν να πατούν το χώμα και ανέβουν σε ψηλά κατάλευκα άλογα με χρυσοποίκιλτες σέλες κι όταν (για να εξασφαλίσουν την ησυχία τους) παραχωρήσουν και στους υπηκόους ψωριάρικα γαϊδούρια, το έθνος παίρνει το μονοπάτι της παρακμής.

Η παρακμή είναι ο προθάλαμος της ήττας. Είναι απλώς θέμα χρόνου. Η ήττα θα έρθει ένα πρωί, όταν στο βάθος της στέπας εμφανιστεί ξάφνου η σκόνη άλλων εθνών, που πεζοπορούν ήδη από καιρό και καταφθάνουν με άγριες διαθέσεις.
Την ώρα που ηχούν οι σάλπιγγες της τελικής μάχης, οι λεπτεπίλεπτοι ουρανίσκοι των στεγασμένων αντιλαμβάνονται με φρίκη ότι είναι ανήμποροι μπροστά στα χνώτα των σκληραγωγημένων πεζοπόρων που ζέχνουν ωμό κρεμμύδι.
Είναι πια πολύ αργά. Η συντριβή δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε υπερφίαλους στρατηγούς και λιπόψυχους οπλίτες. Άπαντες λερώνουν με το αίμα τους τα ακριβά πλακάκια του μεγάρου που χάνουν.
Οι αλληλοκατηγορίες των αιχμαλώτων για τα αίτια της ήττας, προσφέρονται ως λάφυρο ψυχαγωγίας στους νικητές.

Αν οι εναπομείναντες ηττημένοι ξανακατέβουν στο χώμα κι από την άκρη τού ορίζοντα όπου τους εξοβέλισε η ήττα αρχίσουν πάλι την πεζοπορία τους προς το παλάτι της Ιστορίας, αποκτούν δεύτερη ευκαιρία.
Απ’ αυτούς εξαρτάται, καθότι οι σκληροτράχηλοι νικητές καλοβλέπουν ήδη τα άλογα που κέρδισαν και ετοιμάζονται να τα καβαλήσουν.
Αν οι ηττημένοι μετατρέψουν την εξορία τους σε αρένα αυτό-οικτιρμών και αλληλοκατηγοριών, απλώς θα αποδείξουν ότι ο εκφυλισμός τους είναι ολοκληρωτικός και η μοίρα τους αυτο-προδιαγεγραμμένη.
Αν εμπιστευτούν τα πόδια τους, θα πλησιάσουν ξανά την Ιθάκη. Αν προτιμήσουν τα εύκολα λόγια από την ανελέητη πεζοπορία, θα μεταβληθούν σε μια κουκίδα που θα σβήνει στον ορίζοντα της Ιστορίας.

Η επιστροφή στην γη της επαγγελίας προϋποθέτει σαράντα χρόνια περιπλάνησης στην έρημο. Τι θα κάνουν εκεί έξω αυτά τα πέτρινα χρόνια, είναι δική τους δουλειά.
Θα εκτελούν κάθε τόσο δημόσια τους στρατηγούς τους; Θα αλληλοσκοτωθούν; Θα αλλάξουν θεούς και προσευχές; Θα γονατίσουν αποκαμωμένοι ένας-ένας πάνω στην καυτή άμμο και θα ξεψυχήσουν; Θα σφίξουν τα δόντια και θα προχωρήσουν όλοι μαζί προς την επιβίωση;

Η Ιστορία αδιαφορεί παγερά για τις λεπτομέρειες της περιπλάνησης.
Θ’ ασχοληθεί πάλι μαζί τους, όταν (και αν) εμφανιστούν ξανά στην εξώθυρα του μεγάρου της με σκονισμένους αστραγάλους και ακονισμένα μαχαίρια, διεκδικώντας εκ νέου μια θέση σ’ αυτό.

*Προμηθέας: Προνοητικός, προβλεπτικός.
*Επιμηθέας: Αυτός που χαρακτηρίζεται από έλλειψη προνοητικότητας και διαπιστώνει εκ των υστέρων εκείνο που έπρεπε ήδη να έχει πράξει. (Λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη.)

Πρόπλασμα αυτού του κειμένου γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στις 25 Απριλίου 2010, δυο ημέρες μετά την ανακοίνωση του πρώτου Μνημονίου. Επρόκειτο για διαβολική ενόραση του γράφοντος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News