Ο Βόλφανγκ Σόιμπλε είναι ο τέλειος δαίμονας για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Όμως, το καλοκαίρι του 2015 ήταν αυτός που απέτρεψε το Grexit, αν και το επιθυμούσε. Για δε τον Αλέξη Τσίπρα και τον μισό ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ευεργέτης που πρέπει να ευγνωμονούν, γιατί ήταν αυτός που τους κράτησε στην κυβέρνηση.

Μπορεί ο ισχυρισμός αυτός να φαίνεται παράδοξος, αλλά δεν είναι. Και δεν προβάλλεται για πρώτη φορά σήμερα. Τον Ιούλιο του 2015, μόλις η Ελλάδα είχε αφήσει πίσω της την έξοδο από το ευρώ μαζί με τον ανερμάτιστο, επικίνδυνο, κοστοβόρο και, παρόλα αυτά, θρασύτατο Γιάννη Βαρουφάκη (εδώ), υποστήριξα ότι ο Σόιμπλε:

Πρώτον, πέταξε πάνω στο τραπέζι το σχέδιό του για έξοδο της Ελλάδα λίγο πριν από την (τότε) κρίσιμη συνεδρίαση του Eurogroup, αναστατώνοντας τη μισή Ευρώπη, δηλαδή αυτήν που δεν ήθελε το Grexit.
Δεύτερον, άνοιξε τα μάτια, έστω την ύστατη στιγμή, του Τσίπρα, τον απέσπασε από τον κόσμο των φαντασιώσεων και τον έκανε να καταλάβει με ποιους παλαβούς (δικούς του) είχε μπλέξει. Και με τη συνδρομή του Ολάντ κατάλαβε τι θα πάθαινε η χώρα και ο ίδιος, αν δεν υποχωρούσε. Όλα αυτά τότε (εδώ). Σήμερα το παραδέχεται, ανοιχτά πλέον, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, λέγοντας επί λέξει στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ: «Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν ήταν και δεν είναι ένα προοδευτικό σχέδιο, δεν ήταν αριστερό σχέδιο. Ηταν το σχέδιο του Σόιμπλε».

Ερχόμαστε τώρα στα σημερινά. Ο Σόιμπλε είναι ο μόνος που μπορεί να (ξανα)σώσει τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Ουδείς άλλος.
Στο μέγαρο Μαξίμου έχουν αναγάγει σε πρόβλημα ζωής και θανάτου (και δικής τους πολιτικής επιβίωσης) τη ρύθμιση του χρέους. Για την οποία, όμως, η κυβέρνηση της Γερμανίας και προσωπικά ο Σόιμπλε δεν φαίνονται διατεθειμένοι να κάνουν κάτι πριν από τις εκλογές που έχουν (Σεπτέμβριος 2017). Ομως, ο Τσίπρας και οι συν αυτώ φαίνεται ότι πιστεύουν (ή έτσι δείχνουν) στο «καλό σενάριο», το οποίο συντίθεται από τους εξής παράγοντες:
1. Την υποστήριξη του Γιούνκερ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Είναι σημαντική μεν, αλλά όχι καθοριστική, διότι οι αποφάσεις λαμβάνονται στο Γιούρογκρουπ, όπου κυριαρχεί ο Σόιμπλε.
2. Την υποστήριξη του Ολάντ, ο οποίος, όμως έχει πολλούς δικούς του εσωτερικούς μπελάδες και ουσιαστικά είναι υπό αποχώρηση.
3. Την υποστήριξη, πάνω απ’ όλα, των Αμερικανών. Θα έλεγε κανείς ότι σ’ αυτήν ο Τσίπρας παίζει τα ρέστα του και ήδη διοχετεύονται πληροφορίες ακόμα και για επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα, απ’ όπου θα υποστηρίξει το αίτημα για ρύθμιση του χρέους. Θα πρόκειται, ασφαλώς, για σημαντική υποστήριξη. Όμως, δεν θα έχει ουσιαστική επίδραση στις προσπάθειες για ικανοποίηση του ελληνικού αιτήματος, αν προηγουμένως ο Ομπάμα δεν έχει πείσει την Ανγκελα Μέρκελ κι εκείνη με τη σειρά της τον Σόιμπλε ότι η ρύθμιση του χρέους πρέπει να γίνει τώρα και όχι το 2018, όπως λέει μέχρι τώρα ο επίμονος Γερμανός.

Και για να μην υπάρχουν (νέες) αυταπάτες, θυμίζουμε ότι, στα έξι χρόνια της κρίσης, οι Αμερικανοί και προσωπικά ο Ομπάμα έχουν υποστηρίξει τα ελληνικά αιτήματα με όλες τις κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα). Όμως, η υποστήριξη αυτή δεν ήταν αρκετή, γιατί προσέκρουε στα λεφτά. Ετσι, στο τέλος κέρδιζε πάντα ο Σόιμπλε.

Μπορεί να αλλάξει αυτό το δεδομένο; Υπό μια προϋπόθεση. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε να αγνοήσουν το εσωτερικό πολιτικό κόστος και να κάνουν στον Τσίπρα το μεγάλο δώρο της ρύθμισης του χρέους τώρα. Θα ήταν ευχής έργον για τη χώρα και φιλί ζωής για την υπό διαρκή κατάρρευση κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Διαφορετικά, θα μπούμε σε νέες περιπέτειες.

Κατά τα φαινόμενα, τέτοια διάθεση δεν φαίνεται να έχουν στο Βερολίνο. Στην Αθήνα το γνωρίζουν, δεν έχουν πλέον αυταπάτες. Όμως, συμβαίνουν δύο τινά. Πρώτον, ελπίζουν ότι η άρνηση του Σόιμπλε θα παρακαμφθεί με την υποστήριξη του ελληνικού αιτήματος από άλλους και κυρίως από τους Αμερικανούς. Δεύτερον, αν η προσπάθεια αποτύχει, ο Τσίπρας θα βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδο και τότε θα κάνει το απονεννοημένο διάβημα. Θα προσπαθήσει να κάνει «ηρωϊκή» έξοδο με πρόωρες εκλογές, κατά το πρότυπο του Κώστα Καραμανλή το 2009. Είναι η μοναδική περίπτωση που θα υποχρεωθεί ο Τσίπρας να εγκαταλείψει πρόωρα την εξουσία. Μόνο που στην περίπτωση τέτοιων «ηρωϊσμών», ισχύει αυτό που έχει γράψει ο αμερικανός συγγραφέας Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ: «Δείξε μου έναν ήρωα και θα σου γράψω μια τραγωδία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News