Θυμάμαι ξεκάθαρα ποιο τραγούδι άκουγα όταν περπατούσα προς το σχολείο για να δω τα αποτελέσματα των Πανελληνίων. Είχε κουφόβραση και ανέβαινα έναν ανηφορικό δρόμο, σταμάτησα σε μία άκρη και πάτησα «παύση» στο mp3. Δεν σκέφτηκα την σχολή που θα πέρναγα τα επόμενα χρόνια της ζωής μου. Σκέφτηκα απλά ότι εκείνο το τραγούδι θα το θυμόμουν για πάντα. Σαν το τραγούδι που άκουγα λίγο πριν μάθω σε ποια σχολή πέρασα.

Το ομολογώ. Δεν μπορώ πραγματικά να σκεφτώ κάτι θετικό στον θεσμό των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Οταν πήγαινα στο γυμνάσιο και στην πρώτη τάξη του Λυκείου, όλοι μας έλεγαν ότι οι Πανελλήνιες θα καταργηθούν. «Θα γλιτώσετε», «θα είστε οι τυχεροί» και άλλα τέτοια. Τελικά το καλοκαίρι πριν μπω στην τελευταία τάξη του Λυκείου, κατάλαβα ότι οι φήμες δεν θα επιβεβαιώνονταν. Σιγά σιγά ξεκινούσε η γενικευμένη παραφροσύνη στο σχολικό περιβάλλον.

Εσύ ποια σχολή θα δηλώσεις; Να πάμε στο ίδιο φροντιστήριο. Πόσες φορές να βγάλω την ύλη; Το σχολείο άρχισε να παίζει τον ρόλο της καφετέριας πριν το φροντιστήριο. Οι ώρες των μαθημάτων που δεν ήταν στην κατεύθυνση της επιλογής μας μετατρέπονταν σε ώρες για μπάλα και μπάσκετ. Οι «χαλαροί» έμεναν έξω από την σχολική αίθουσα τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Οι «καλοί μαθητές» έμπαιναν στην αίθουσα και διάβαζαν για το φροντιστήριο.

Στην τρίτη λυκείου υπήρχε και ένας παράξενος τρόπος να καταλάβεις αν ένας μαθητής ήταν καλός ή τεμπέλης. Οι χαβαλέδες έκαναν τουλάχιστον μία απουσία την ημέρα από την αρχή της χρονιάς. Οι καλοί μαθητές άκουγαν τους τότε καθηγητές μας: «Να κρατήσετε τις απουσίες σας για να μπορείτε τους τελευταίους μήνες να μην έρχεστε εδώ και να διαβάζετε σπίτι». Ετσι, από τον Μάρτιο και μετά οι σχολικές αίθουσες μετατρέπονταν σε ένα είδος φυλακής για τους «άτακτους» της τάξης. Ο καθηγητής έμπαινε στην τάξη βλέποντας τα 4-5 «διαμαντάκια» της χρονιάς να έχουν ξαπλώσει πάνω στα θρανία ή να παίζουν μπάσκετ με τον κάλαθο των αχρήστων. Ευτυχία..

Υπήρχαν όμως και τα ζευγάρια. Ναι, οι ερωτευμένοι ήταν μία ξεχωριστή κατηγορία στον δρόμο προς τις πανελλήνιες. Ο «διαβαστερός» του ζευγαριού (συνήθως ήταν η κοπέλα) προσπαθούσε να μελετά λιγότερο και να βοηθά το ταίρι του. Ο «λιγότερο διαβαστερός» από την άλλη (συνήθως το αγόρι) πάσχιζε να κλείσει μία ώρα πάνω από ανοιχτά βιβλία. Με αυτόν τον τρόπο το ζευγάρι θα πέρναγε στην ίδια σχολή. Ένα κοινό σπίτι μακριά από το πατρικό και μία ονειρεμένη φοιτητική ζωή.

Τις τελευταίες ημέρες πριν αρχίσουν οι Πανελλήνιες, το σχολείο έμοιαζε περισσότερο με ψυχιατρείο. Οι περισσότεροι ακόμα και στα διαλείμματα παπαγάλιζαν διαδοχικά τις αμέτρητες σελίδες των κακογραμμένων βιβλίων. Η ιστορία, τα οικονομικά και η βιολογία μετατρέπονταν σε ποιήματα που απαγγέλαμε χωρίς ανάσα. Σελίδα 456, σελίδα 612..

Αν μας ρωτούσες τότε, θα ορκιζόμασταν ότι μετά από τις πανελλήνιες θα περνούσαμε μία φωτεινή πύλη προς την φοιτητική ζωή. Τέλος το διάβασμα, ελευθερία και ένα πανεπιστήμιο σαν αυτά που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες.

Η πραγματική φοιτητική μας ζωή και το ανούσιο των πανελληνίων αποκαλυπτόταν στην πρώτη επίσκεψη στην σχολή. Όταν αντικρύζεις μπροστά σου το μισογκρεμισμένο κτίριο του ΤΕΙ Χαλκίδας και περπατάς ανάμεσα σε εκατοντάδες γραφεία που έχουν τοποθετήσει οι φοιτητικές παρατάξεις. Ειδικά όταν από την γραμματεία σε ενημερώνουν χαμογελαστά: «Για την εγγραφή σας στην σχολή θα πάτε στα παιδιά της ΠΑΣΠ ή της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News