Στις 15 Φεβρουαρίου ο Δημητράκης έκλεισε τα έξι του χρόνια. Στις 12 ήτανε τα δικά μου και σχεδιάζαμε να τα γιορτάσουμε μαζί, με κάποια σύναξη στο σπίτι, με γείτονες, φίλους και παιδιά από το σχολείο του. Ανατριχιάζω σύγκορμος στην ιδέα ότι, αυτό που του συνέβη εδώ, θα μπορούσε να του συμβεί στο Κορυδαλλό, όπου ζούσαμε πριν από τέσσερα χρόνια, ή στους εγκαταλελειμμένους Φούρνους, που είχαμε πάει πέρυσι διακοπές. Δεν ξέρω αν, σ’ αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να γιορτάσει τα γενέθλια του…

Πότε θα έρχονταν και αν έρχονταν το ασθενοφόρο, πότε θα μας πήγαινε στο «Παίδων», πόση ώρα θα περιμέναμε στα επείγοντα, για την απαραίτητη διάγνωση, πού θα βρίσκαμε τον χειρούργο και πόσα θα ήθελε, Σαββατιάτικα, για να κάνει μία επείγουσα εγχείρηση περιτονίτιδας. Για τους Φούρνους, δεν το συζητώ. Έπρεπε να στείλει ελικόπτερο ο στρατός και ήτανε και νύχτα Σαββάτου. Δεν πετάνε, λέει, τα ελικόπτερα νύχτα στα απομακρυσμένα νησιά της Ελλάδας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, για ασθενείς, που χρήζουν επείγουσας περίθαλψης, για εγκύους που περιμένουν να γεννήσουν.

Ετυχε να ζει στο Στρασβούργο, γι’ αυτό και έζησε.Το λέω εκ βάθους καρδίας…

Από την Τετάρτη, 3 Φεβρουαρίου, άρχισε τους εμετούς και τις διάρροιες. Δεν μπορούσε ούτε να φάει ούτε να πιει τίποτα. Ανησυχήσαμε, τηλεφωνήσαμε στους γιατρούς. Σέρνεται γαστρεντερίτιδα, μας είπαν, ας μείνει στο σπίτι και θα του περάσει. Το παιδί, όμως, χειροτέρευε. Έχανε τις δυνάμεις του, μιλούσε με δυσκολία και το χρώμα του είχε αρχίσει να γίνεται «μπλαβί».

Το πήραμε, άρον-άρον, Παρασκευή 5 Φλεβάρη το πρωί και το πήγαμε στον δόκτωρα Λέρ. Έναν από τους καλύτερους παιδίατρους του Στρασβούργου. Τον έψαξε, τον ψηλάφισε, χαμηλά δεξιά, δεν βρήκε τίποτα. Γαστρεντερίτιδα, είπε κι αυτός, θα του περάσει. Τα συμπτώματα αυτά δεν είναι «νορμάλ», μου είπε ένας φίλος μου Λιβανέζος, το Σάββατο το πρωί, που τον συνάντησα στη Λαϊκή. Να πάρουμε το παιδί και να πάμε στο νοσοκομείο.

Αυτό κι’ έκανα. Όχι όμως το πρωί, αλλά αργά το απόγευμα του Σαββάτου. Κι’ έχω τύψεις γι’ αυτό. Πήραμε ένα ταξί και το πήγαμε στο Αζάνς. Μία υπηρεσία που λειτουργεί επί 24ώρου βάσεως, με γιατρούς που δουλεύουν με βάρδιες. Ο γιατρός τον εξέτασε προσεκτικά και αποφάνθηκε… Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχει γαστρεντερίτιδα. Εγώ βλέπω μια έντονη λοίμωξη, κάτω από το συκώτι του.
Μπορεί να είναι ηπατίτιδα Α, μπορεί να είναι ότιδήποτε, είπε και χωρίς να μας ρωτήσει, κάλεσε ένα ασθενοφόρο, για να μας πάει στα επείγοντα.

Στοv δρόμο, τα παιδιά του ασθενοφόρου, πήραν όλα τα στοιχεία μας, σε δέκα λεπτά φθάσαμε στο Οτπιέρ, κάτι σαν το νοσοκομείο Παίδων της Αθήνας, δηλαδή. Στην επόμενη μισή ώρα, ο Δημητράκης είχε κάνει υπερηχογράφημα, ακτινογραφία και είχε περάσει κι’ από το σκάνερ. Στη μία ώρα από τη στιγμή που φθάσαμε, οι εφημερεύοντες γιατροί είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα. Το παιδί έχει μία εν εξελίξει περιτονίτιδα. Πρέπει να χειρουργηθεί, αμέσως, μας είπαν.

Πότε, πού και από ποιόν ρε παιδιά, αναρωτήθηκα. Μην ανησυχείτε κύριε, μας είπαν, το χειρουργείο είναι ήδη έτοιμο και σε λίγα λεπτά της ώρας καταφθάνει ο επικεφαλής της χειρουργικής. Ο δόκτωρ Μπόκ παρουσιάσθηκε μπροστά μας, εντελώς ξαφνικά. Ντυμένος με την πράσινη φόρμα του χειρουργείου, σοβαρός, ήρεμος, έτοιμος για την επέμβαση.

Μας εξήγησε, με λεπτομέρειες, τι ακριβώς θα έκανε και μας μεταβίβασε μια σιγουριά, για το ότι, κατά την άποψη του, όλα θα πήγαιναν καλά. Θα ανοίξουμε, δύο μικρές οπές, στη κοιλιακή χώρα του παιδιού, μας εξήγησε. Μία κάτω από τον αφαλό και μία αριστερά. Από κει θα περάσει μία νανοκάμερα, που θα μας δείξει σε τι κατάσταση είναι η σκωληκοειδίτιδα του μικρού και που και πως έχει διοχετευθεί το πύον στο εσωτερικό του. Ανάλογα με το τι θα δούμε, θα αποφασίσουμε να κάνουμε και μία, λίγο μεγαλύτερη τομή, χαμηλά δεξιά. Για την αφαίρεση της σκωληκοειδίτιδας, με τον κλασικό τρόπο, είπε χαμογελώντας.

Η γυναίκα μου είχε καταρρεύσει. Πόση ώρα θα πάρει αυτό γιατρέ, κατάφερα να ρωτήσω. Το πολύ δύο ώρες, μου απάντησε και έφυγε γρήγορα για το χειρουργείο.
Αυτό το δίωρο ήταν το πιο μαρτυρικό στη ζωή μου. Περίμενα υπομονετικά χωρίς -εξαρτημένος γαρ, από τα πάθη μου- να μπορώ να πιω κάτι και να καπνίσω ένα τσιγάρο.

Κατανάλωσα δύο μπουκάλια εμφιαλωμένο νερό, για να διώξω το αλκοολίκι, καθησυχάζοντας τη γυναίκα μου, μέχρι τη στιγμή που ακούσαμε τα βήματα του στον διάδρομο. Βγήκαμε, δειλά, από το δωμάτιο και τον προϋπαντήσαμε. Όλα πήγαν καλά μας είπε. Τελειώσαμε σχετικά γρήγορα Το παιδί ήταν τυχερό, διότι το πύον δεν διαχύθηκε «χύμα» στον οργανισμό του, αλλά συμπυκνωμένο, σε μικρά μπιλάκια. Τα βρήκαμε όλα, εκτός από ένα. Γι’ αυτό αργήσαμε. Επρεπε να πλύνουμε καλά το εσωτερικό του. Για να μην μας παρουσιάσει στο μέλλον κάποια άλλη εστία μόλυνσης.

Η γυναίκα μου έπεσε απάνω του, τον αγκάλιασε και τον φίλαγε. Μερσί μποκού μεσιέ, μερσί μποκού μεσιέ του έλεγε κλαίγοντας. Το πρωί που θα ξυπνήσει, μπορείτε να τον δείτε, είπε σεμνά και έφυγε.

Η Δέσποινα, η γυναίκα μου, έμεινε στο δωμάτιο. Μ’ ένα κρεβάτι για το παιδί και μία πολυθρόνα-κρεβάτι, για να κοιμηθεί η ίδια. Ένα κομοδίνο και μία τηλεόραση, να παίζει «παιδικά» Εγώ γύρισα σπίτι. Ράκος. Το νοσοκομείο απαγορεύει την παραμονή στα δωμάτια των παιδιών, πέραν του ενός ατόμου. Ήπια μισό μπουκάλι ουίσκι μονορούφι και ξέσπασα σ’ ένα γοερό κλάμα.

Την άλλη μέρα τον είδα. Με σωληνάκια, με τους ορούς του να συνδέονται με μηχανήματα που «ουρλιάζουν» όταν η ροή δεν είναι καλή, με καθετήρα και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Σ’ ένα δωμάτιο, μόνος του, με τις νοσοκόμες, να έρχονται κάθε τρεις και λίγο, για να ελέγξουν την κατάσταση του και να ενημερώσουν το φάκελο του.

Ησύχασα. Είχε επανέλθει πλήρως. Είχε αποκτήσει άμεσα επαφή με το περιβάλλον, μιλούσε με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Σήμερα, δύο εβδομάδες μετά το συμβάν, ο Δημητράκης είναι μία χαρά. Οι τομές του έχουν κλείσει, μιλάει, γελάει, παίζει με τα παιχνίδια του, τρώει κανονικά, εκτελεί όλες τις βασικές του ανάγκες και απλώς αναρρώνει.

Ήταν τυχερός. Έτυχε να ζει στο Στρασβούργο, γι’ αυτό και έζησε..

ΥΓ 1 : Η αμοιβή του δόκτορα Μπόκ περιλαμβάνεται μέσα στα συνολικά έξοδα που θα χρεώσει το νοσοκομείο, στο ασφαλιστικό μου ταμείο, για την επέμβαση και την παραμονή του Δημητράκη, για μία εβδομάδα σ’ αυτό.

ΥΓ 2 : Εμείς θα πληρώσουμε 2 ευρώ την ημέρα για την τηλεόραση που παρακολουθούσε και για τα γεύματα που πήρε η γυναίκα μου, τις ημέρες που έμεινε, μαζί με το παιδί στο νοσοκομείο.

ΥΓ 3: Τα ειδικά «ταξί», που με πηγαινοέφερναν, από το σπίτι στο νοσοκομείο και αντιστρόφως, μου έδιναν κανονικά αποδείξεις, που μπορώ να τις προσκομίσω στην αρμόδια υπηρεσία, για να πάρω πίσω μεγάλο μέρος των χρημάτων.

ΥΓ 4 : Το ότι ο Δημητράκης είναι γιός μου, δεν προσδίδει ούτε αφαιρεί τίποτα από απ’ αυτήν την, πέρα για πέρα αληθινή αφήγηση.

---

Ο Νίκος Ρούσσης είναι δημοσιογράφος, ανταποκριτής από το Στρασβούργο, για την εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”, το Κανάλι της Βουλής και το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News