Εχω μέσα μου βλέμματα παιδιών. Μαχαίρια. Που μπήγονταν στο σώμα μου και κινητοποιούσαν όλα μου τα όργανα και έχυναν συναισθήματα. Κι έτρεχε λαχανιασμένο και το μυαλό. Τι μπορώ να κάνω; Κι έρχονταν μια απάντηση. Από το ένστικτο, από την ψυχή. Χάιδεψέ το! Φίλησέ το! Αγκάλιασέ το ζεστά! Νανούρισέ το! Μη φύγεις στιγμή από δίπλα του! Μίλησέ του! Δώσε του σημασία! Χάρισέ του κάτι! Σφίξτου το χεράκι του στο δικό σου μέχρι να νοιώσει ασφάλεια! Τάξε του ένα δώρο! Κι έβρισκαν οι τύψεις μια διέξοδο.

Οι τύψεις; Περίεργο πράγμα οι τύψεις. Μοιάζουν με την ντροπή. Συνήθως την αισθάνεται όποιος δεν του αναλογεί και τη φτύνει όποιος έπρεπε να τον πνίγει. Θα με ρωτήσεις. Έτσι εύκολο το έχεις να γαληνέψεις την ψυχή ενός παιδιού; Όχι μακροπρόθεσμα. Αλλά, στιγμιαία; Κάπως να αλλάξεις τη διάθεση του. Κάπως να το ησυχάσεις, ότι το σήμα που εξέπεμψε, εσύ το πήρες γιατί σε νοιάζει. Κι άλλωστε, πόσες φορές δεν έχεις δει το γοερό κλάμα να γίνεται, σε ελάχιστο χρόνο, γέλιο; Πόσες φορές δεν συνάντησες, σε κείνα τα ταξίδια τα μακρινά, στα πιο φτωχά μέρη της γης, ακόμα και μέσα σε σκουπίδια. Θυμάσαι εκείνα τα παιδιά σε μια σκουπιδούπολη στην Ινδία; Που είχαν κρεμάσει μια κούνια και γελούσαν, όσο δεν έχεις δει να γελάει παιδί, σε ανεπτυγμένη χώρα; Θυμάσαι; Θυμάσαι το βλέμμα του Day πώς άλλαξε με ένα παιχνίδι; Και της Δέσποινας; Κάτι, πάντα νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις. Κάτι! Αλλά ετούτο το παιδί;

Τι σόι παιδί, ετούτο το παιδί; Τι βλέμμα; Χωρίς βλέμμα. Είναι αληθινό ή ψεύτικο παιδί; Είναι κατ΄αρχήν παιδί; Πόσο χρονών; Α-ηλίκιο παιδί. Ά-παιδο παιδί. Τι παιδί ετούτο το παιδί; Τι θα μπορούσες να κάνεις, για ένα παιδί που δεν εκπέμπει κανένα σήμα; Πόσο φρικτά αμήχανη; Πόσο πηγαδίσια άδεια; Να πέφτω μέσα μου και να μην μ΄ακούω! Θεέ μου, είναι σαν… πώς να το πω; Σαν εμείς απέναντι. Σαν ένας καθρέπτης, να κοιτάξει ο καθένας τον εαυτό του κι όχι να δει το παιδί-ενήλικας που έχει απέναντι του. Πώς μας έχει μπερδέψει τόσο;

Η κυρία δίπλα μου στο καράβι, ενώ κοιτούσε την εικόνα του παιδιού στην τηλεόραση αναρωτήθηκε «Γιατί γίνεται αυτός ο πόλεμος;». Είδες; Λέξη για το παιδί. Σαν να μας ξήλωσε τα σπλάχνα και αντί να κοιτάμε αυτό, αναζητούμε τα όργανά μας που δεν αναδεύουν ένα συναίσθημα συγκεκριμένο. Σαν να μη θέλει τίποτα από μας. Ούτε χάδι, ούτε αγκαλιά, ούτε φιλί, ούτε, ούτε, ούτε. Σαν να μην καταδέχεται τίποτα από ανθρώπου χέρι γιατί δεν το εμπιστεύεται. Σαν να ήρθε στην ζωή μας, μόνο και μόνο για να αναρωτηθούμε σοβαρά, υπεύθυνα και έντιμα «Θεέ μου, γιατί γίνεται αυτός ο πόλεμος;».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News