Οσο στην Ελλάδα διαχειριζόμασταν τα συναισθήματα που πυροδότησε η αιματοχυσία στους δρόμους του Παρισιού, βάζοντας γαλλικές σημαίες στις φωτογραφίες μας στο facebook και χρησιμοποιώντας με προσήλωση το #JesuisParis, στην μακελεμένη πόλη, έγραφαν #PorteOuverte. Eκεί ο θρήνος είχε ήδη σπόρους αναγέννησης, είχε την εντατική, επείγουσα, καθολική διαδικασία της εγρήγορσης στο καθολικό πλαίσιο του «μαζί». Το Παρίσι, είναι μια πόλη με βαρύ ιστορικό επιθέσεων και κάθε φορά καταφέρνει να σταθεί ενωμένο. Λαβωμένο ναι, με τις ακροδεξιές φωνές του μίσους και του διχασμού σιγά-σιγά να ενισχύονται, όμως ποτέ δεν διασπάται η προσήλωση στη συμπόρευση. Ετσι έγινε και από τις πρώτες στιγμές των επιθέσεων το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου 2015.

Πριν κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση συναγερμού, οι γιατροί, οι νοσοκόμες βρίσκονταν στις θέσεις τους στα νοσοκομεία. Το ίδιο οι υπάλληλοι στα δημαρχεία και άλλες νευραλγικές υπηρεσίες. Δεν έχει σημασία πού βρίσκονταν. Οταν έγινε γνωστή η επίθεση, έσπευσαν στις θέσεις τους, δημόσιοι λειτουργοί στην υπηρεσία της κοινωνίας και του πολίτη.

Δεν πέρασε πολλή ώρα πριν αρχίσουν να σχηματίζονται ουρές στα νοσοκομεία από εθελοντές αιμοδότες, υπερκαλύπτοντας κάθε ανάγκη για αίμα. Χωρίς καμία έκκληση: Μουδιασμένοι, σοκαρισμένοι σκέφτηκαν τους δεκάδες τραυματισμένους συμπολίτες.
Οσοι μένουν κοντά στους χώρους της επίθεσης άνοιξαν τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν αυτούς που βρέθηκαν δίπλα στους τζιχαντιστές, ενώ το #PorteOuverte ενημέρωνε για τις διευθύνσεις όπου μπορεί κάποιος να καταφύγει μέχρι να συνέλθει, να βρει φροντίδα. Οι οδηγοί ταξί μετέφεραν δωρεάν τους πολίτες που βρίσκονταν στον χώρο της επίθεσης. Και τα γαλλικά κανάλια, μόλις πέρασαν οι πρώτες στιγμές του τρόμου άρχισαν να συνομιλούν με ειδικούς όχι μόνο για την ψυχολογική διαχείριση του νέου τραύματος της πόλης, αλλά και για να κατευνάσουν κατά το δυνατόν τις φωνές απάντησης στη βία με βία, τις φωνές της εκδίκησης.

Ουρές σε ATM δεν αναφέρθηκαν. Ουρές στα ανοιχτά, διανυκτερεύοντα μπακάλικα, βενζινάδικα, φαρμακεία δεν αναφέρθηκαν. Οι κινήσεις των κατοίκων του Παρισιού με το αίμα να ρέει ακόμα, ήταν κινήσεις που τους ένωσαν και όχι κινήσεις προσωπικής εξασφάλισης και θωράκισης.

Και στην Ελλάδα, με το Je Suis Paris προμετωπίδα, σοκαρισμένοι ναι, αλλά όχι ακριβώς συγκλονισμένοι κάναμε τρεις συγκεντρώσεις για να εκδηλώσουμε τη συμπαράστασή μας στον γαλλικό λαό. Τρεις διαδοχικές συγκεντρώσεις έξω από τη γαλλική πρεσβεία. Ενημερωτικά σάιτ αφιέρωσαν ειδικά ρεπορτάζ στο ποιοι ήταν στις συγκεντρώσεις, επικεντρώνοντας στην παρουσία του Πάνου Λάμπρου. Στο facebook κυριάρχησαν ειρωνικά σχόλια και φιλοσοφικά πλαγιοκοπήματα για τις γαλλικές σημαίες που έντυσαν χιλιάδες φωτογραφίες προφίλ. Ενα ακόμα κούφιο debate: τη στιγμή που η ιστορία της Ευρώπης προφανώς αλλάζει οι Ελληνες χρήστες μαλώνουν για τις φωτογραφίες τους στο facebook.

Είδα ακόμα και σχόλια για τα χρώματα της γαλλικής σημαίας που φώτισαν το Δημαρχείο της Αθήνας, μια αυτονόητη κίνηση αδελφοσύνης, συμπαράστασης της πόλης των Αθηνών προς την πόλη του Παρισιού. Λες και ήταν μια προγραμματισμένη φωταγώγηση και κάτι δεν πέτυχε σωστά ο υπεύθυνος. Λες και θα κριθεί τώρα το καλλιτεχνικό έργο και μέγεθος.

Κάναμε φωτοστέφανο το συναίσθημα, το φόβο την οργή στην καρδιά, την ασθματική ερώτηση «και τώρα τι, και τώρα πώς;» και χωριστήκαμε ξανά σε ομάδες, σε στρατόπεδα εφευρίσκοντας ασήμαντες αφορμές. Je suis Paris; Σίγουρα όχι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News