Η επίσημη άποψη έως τώρα ήταν πως τα χέρια μας είναι κατασκευασμένα με αυτόν τον τρόπο -μπράτσα που καταλήγουν σε τέσσερα δάχτυλα συν ένα αντίχειρα- από την ανάγκη των προγόνων μας να φτιάχνουν, να κρατούν και να χρησιμοποιούν αντικείμενα με ευκολία. Αρκετοί όμως είναι οι ειδικοί που προσπαθώντας εδώ και χρόνια να λύσουν αυτό το γρίφο καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα πολύ πιο προχωρημένο, το οποίο προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις: τα χέρια μας εξελίχθηκαν έτσι από την ανάγκη των πρωτόγονων ανθρώπων να μοιράζουν γροθιές, να παλεύουν, να εξοντώνουν κάθε εχθρό που θα επιβουλευόταν τα ζώα τους ή τα άτομα που είχαν υπό την προστασία τους και τελικά να επιβιώνουν. Ο καθηγητής της βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα (ΗΠΑ) Ντέιβιντ Κάριερ, που συμμερίζεται την άποψη αυτή, επισημαίνει σχετικά στην E. M. Mέντεζ και στο El Confidencial: «Η θεωρία πως η επιθετική συμπεριφορά έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο σχήμα που πήρε μέσα στους αιώνες το ανθρώπινο χέρι είναι αμφιλεγόμενη, φρονούμε όμως πως είναι απολύτως λογική».

Για να το αποδείξει αυτό, ο Κάριερ και οι συνεργάτες του αποφάσισαν να αναλύσουν λεπτομερειακά τη μορφολογία του χεριού και τι ακριβώς συμβαίνει όταν δίνουμε μια δυνατή γροθιά. Και στο πείραμα αυτό δεν χρησιμοποιήσαν χέρια ζωντανών. «Αποφασίσαμε να τοποθετήσουμε αισθητήρες μέσα στα κόκκαλα ώστε να μετρηθεί ο βαθμός παραμόρφωσης και οι πιέσεις που ασκούνταν πάνω τους. Και αυτό δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε παρά μονάχα με χέρια νεκρών. Κάναμε τομές στους μύες που ελέγχουν τον καρπό, τα δάχτυλα και τον αντίχειρα, προσαρμόσαμε νήματα στους τένοντες και αισθητήρες στα κόκαλα, φτιάξαμε ένα εκκρεμές με τη βοήθεια του οποίου εκτινάξαμε το χέρι πάνω σε μια σκληρή επιφάνεια και καταγράψαμε τι συνέβη. Η γροθιά προστάτευσε τα οστά του μετακαρπίου, μεταφέροντας μέσω του αντίχειρα μέρος του φορτίου της πρόσκρουσης στον καρπό. Αυτό απέτρεψε σε μεγάλο βαθμό τα κατάγματα. Τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν τη γενική υπόθεση ότι οι μύες και τα κόκκαλα του χεριού μας προσαρμόστηκαν σε κάτι απολύτως καίριο και ζωτικό από την εποχή των πρωτόγονων ανθρώπων: να μάχονται για την επικράτηση».

Το θέμα παίρνει συναρπαστικές διαστάσεις καθώς ο Κάριερ υποστηρίζει πως αντίστοιχα με την εξέλιξη του χεριού εξελίχθηκε και το ανθρώπινο κεφάλι, με τέτοιο τρόπο δηλαδή ώστε να προφυλάσσεται καλύτερα από τις γροθιές. «Δεν καταφέραμε να το αποδείξουμε με τρόπο αδιαμφισβήτητο, υπάρχουν όμως σοβαρές ενδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση. Καθώς τα χέρια εξελίχθηκαν έτσι ώστε να σχηματίζουν την ιδανική γροθιά, τα απολιθώματα εμφανίζουν κεφάλια όλο και πιο γερά στη διάρκεια του χρόνου. Αυτό υποβάλει μια παράλληλη και συσχετιστική εξέλιξη του χεριού (του όπλου) και του κεφαλιού (του στόχου)». Δεν λείπουν όμως και εκείνοι που αμφισβητούν έντονα τη θεωρία του Κάριερ. Οι περισσότεροι επικεντρώνουν την κριτική τους στο σημείο… της μύτης. Αν το κεφάλι εξελίχθηκε έτσι για να μας προστατεύει από τις γροθιές, αντιτείνουν, τι γυρεύει εκεί η (εύθραυστη) μύτη μας; Γιατί να μην υπάρχει στη θέση της ένα όργανο πιο σκληρό και πιο ανθεκτικό; Ο Κάριερ, όμως, ξεγλιστρά και αυτή τη φορά: «Οσοι αμφισβητούν τη θεωρία μου, ουσιαστικά εκφράζουν το φόβο ότι θα οδηγήσει σε δικαίωση της βίαιης συμπεριφοράς. Ομως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Το να προσπαθήσεις να καταλάβεις κάτι δεν σημαίνει πως αναγκαστικά το επικροτείς». Για να δώσει τη χαριστική βολή: «Το να κατανοήσουμε το μηχανισμό της βίας μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να την αποφύγουμε στο μέλλον».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News