Ο σκηνοθέτης Ασίφ Καπάντια κέρδισε δικαιολογημένα το Οσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ το 2016 για το «Amy: το κορίτσι πίσω από το όνομα», το οποίο κατέγραφε τη ζωή της Εϊμι Γουάινχαουζ από τα παιδικά της χρόνια ως τις τελευταίες, δραματικές στιγμές της, όταν η ζωή, η καριέρα και η ίδια η προσωπικότητά της, βρισκόταν σε πλήρη αποσύνθεση.

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον με αυτό το ντοκιμαντέρ που το κάνει να ξεχωρίζει από τόσα και τόσα που έχουν γυριστεί κατά καιρούς προσπαθώντας να ρίξουν φως στη ζωή διασημοτήτων, είναι ότι εδώ τον πρώτο λόγο τον έχει η ίδια αδικοχαμένη ερμηνεύτρια.

Είναι με άλλα λόγια, σαν να πρωταγωνιστεί η ίδια στην ταινία της ζωής της, υποδυόμενη τον ίδιο της τον εαυτό, αφού έχει πεθάνει. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Χάρη στην τεχνολογική επανάσταση και μανία όλων να τραβούν βίντεο από την κάθε σημαντική και ασήμαντη στιγμή της καθημερινότητάς τους.

Στο ντοκιμαντέρ λοιπόν, που αξιοποιεί πλούσιο αρχειακό υλικό από οικογενειακά βίντεο αλλά και από βίντεο που τραβούσε ή ίδια ή οι φίλοι της με το κινητό, βλέπουμε τη μικρούλα Εϊμι να της λείπει ο μπαμπάς της, την έφηβη Εϊμι να της λείπει ο μπαμπάς της και να αντιμετωπίζει προβλήματα νευρικής ανορεξίας, την ενήλικη Εϊμι να κοιμάται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του καλύτερού της φίλου ενώ την πηγαίνει να δώσει ένα ντέμο σε μία δισκογραφική εταιρεία κι εκείνη ανησυχεί αν φαίνονται πολύ τα σπυράκια στο πρόσωπό της, την Εϊμι να τραγουδάει στο στούντιο και να αφήνει τους πάντες άφωνους με τη φωνή της, την Εϊμι να γίνεται Γουαϊνχάουζ, να ερωτεύεται και να πληγώνεται ασύλληπτα όταν μαθαίνει ότι αυτός που αγαπάει «είναι σε σχέση» και επιστρέφει στην άλλη, και αμέωσως μετά, να κάνει τον πόνο της τραγούδι και να συνθέτει το ήδη κλασικό «Back to black».

Προτού οι στυλίστες της φουσκώσουν τα μαλλιά και την μετατρέψουν σε εκείνη την εμβληματική και σχεδόν καρτουνίστικη εκδοχή του εαυτού της με την παρατεταμένη γραμμή eye-liner να εξέχει από τα μελαγχολικά της μάτια, η Εϊμι είχε ένα ολόδικό της στιλ. Δεν δίσταζε να δίνει αφοπλιστικές απαντήσεις σε συνεντεύξεις, να ψάχνει την αγάπη στα πιο απίθανα μέρη και φυσικά, να μεταφράζει αυτόματα σε στίχους και μουσική οποιοδήποτε βίωμά της. Τα τραγούδια της είναι σαν τρίλεπτα προσωπικά ημερολόγια, που αρχικά μοιραζόταν με δέκα φίλους και στη συνέχεια με ολόκληρο τον πλανήτη.

Οταν λοιπόν η πηγή ενός ντοκιμαντέρ είναι υλικό με πρωταγωνιστή το ίδιο το πρόσωπο που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, το αποτέλεσμα είναι ανατριχιαστικό. Από την ανωνυμία στην απόλυτη διασημότητα και από το ζενίθ στο ναδίρ, αυτό το κορίτσι που όσο πιο ψηλά έφτανε τόσο πιο χαμηλά κοιτούσε και επέμενε ότι χάνει τον εαυτό του όταν τραγουδάει σε αχανή στάδια νοσταλγώντας τα ζεστά, παρεϊστικα live, έπεσε θύμα των δύο ανδρών που αγάπησε με όλη της την ψυχή: του εραστή της που της άνοιξε διάπλατα την πόρτα στις καταχρήσεις-είναι ο ίδιος που την είχε αφήσει και μετά την τεράστια επιτυχία της επέστρεψε τρέχοντας στην αγκαλιά της.

Και του πατέρα της, ο οποίος αντιμετωπίζοντάς την ίδια του την κόρη σαν την κότα με τα χρυσά αβγά, αντί να την οδηγήσει στην αποτοξίνωση, την πίεζε να δίνει κι άλλες, κι άλλες συναυλίες, ώσπου η καρδιά της πιο ρυθμικής και μελωδικής φωνής της τελευταίας δεκαετίας, σταμάτησε να χτυπάει.

Ως άλλη Μπλανς Ντιμπουά που πάντα βασιζόταν στην καλοσύνη των ξένων και όχι των δικών της ανθρώπων, η Γουάινχαουζ είχε φτάσει στο τέλος της ζωής της να νιώθει ως τον μοναδικό πραγματικά δικό της άνθρωπο, τον σωματοφύλακά της. Ομως ούτε κι εκείνος κατάφερε να τη σώσει από τον ίδιο της, αυτοκαταστροφικό εαυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News