Η Αλίκη Βουγιουκλάκη (20 Ιουλίου 1934 – 23 Ιουλίου 1996) είχε πολύ χιούμορ. Ακόμα κι αν η ζωή είχε πολύ διαφορετικά σχέδια και για τους δύο, όταν ήταν ζευγάρι με τον Βλάση Μπονάτσο, συνήθιζε να του λέει: «Αγάπη μου, εμείς οι δυο, μαζί θα γεράσεις!» Ηταν κοινό μυστικό πως η ηθοποιός που τραγούδησε το «Εχω ένα μυστικό» στην ταινία «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο» δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τον χρόνο που περνούσε εις βάρος της. Για την ακρίβεια, ήθελε να τον σταματήσει. Και, από πολλές απόψεις, τα κατάφερε.

Πολύ συχνά, οι αναλύσεις γύρω από το «φαινόμενο Βουγιουκλάκη» περιστρέφονται γύρω από το νάζι, τη ματαιοδοξία της, το χαρακτηριστικό τίναγμα του ξανθού μαλλιού και το πετάρισμα των (ψεύτικων) βλεφαρίδων. Μία πιο προσεκτική ματιά στις εκ βαθέων συνεντεύξεις που έδινε όταν ο συνομιλητής τής ενέπνεε εμπιστοσύνη, αλλά και στις πιο δραματικές στιγμές που είχε στη μεγάλη οθόνη ακόμη και όταν έπαιζε κωμωδία, μαρτυρούν την εύθραυστη πλευρά που η ίδια έκρυβε πίσω από ένα σπουδαίο τσαγανό.

«Σ’ αγαπάς;» την είχε ρωτήσει η Λιάνα Κανέλλη στο πολύ αξιόλογο talk show της στο Mega «Ψηλά τα χέρια» στις αρχές της δεκαετίας του ’90. «Με πονάω…» ήταν η αφοπλιστική απάντηση της Αλίκης. Και όντως, κάπως έτσι φαίνεται πως εξελίχθηκε η σχέση που είχε με τον εαυτό της. Τον πονούσε, τον συμπονούσε, αλλά δεν τον αγαπούσε. Τον ωθούσε συχνά στα όριά του, γιατί προς τα εκεί έπεφτε η κορυφή και ακουγόταν πιο καθαρά το χειροκρότημα.

Σε μία άλλη πολύ σημαντική συνέντευξη που είχε δώσει στην εκπομπή «Mea culpa» της Μαλβίνας Κάραλη την ίδια εποχή στο κανάλι SevenX για όσους ήταν τυχεροί και τα έχουν προλάβει όλα αυτά, η Αλίκη είχε αφηγηθεί πώς είχε νιώσει την πρώτη στιγμή που η ίδια ένιωσε ότι θα καταφέρει να γίνει ηθοποιός. «Είχε έρθει στο σπίτι μία φίλη της μητέρας μου κι εγώ τους έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός κι εκείνες έλεγαν ότι για να γίνω ηθοποιός, θα έπρεπε να ήμουν πιο ξανθιά και πιο ψηλή και πιο όμορφη και ότι διαλέγουν άλλου τύπου κοπέλες, ότι εγώ ήμουν πολύ συνηθισμένη εμφανισιακά. Τις άκουσα και μετά πήγα στο δωμάτιό μου συννεφιασμένη, κι έτσι όπως κοιταζόμουν στον καθρέφτη, μου είπα “ναι αλλά εγώ θα τα καταφέρω! Χα!”. Και με το “χα!” που έκανα, έσκασα ένα τεράστιο χαμόγελο και ξαφνικά ήταν σαν να φωτίστηκε ο καθρέφτης και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι θα τα καταφέρω».

Αυτό ήταν. Εκείνη τη στιγμή, στο εφηβικό της δωμάτιο, η Αλίκη έκανε κάστινγκ στον εαυτό της και πέρασε με τυμπανοκρουσίες. Το να την εμπιστευθεί ο Φίνος, ο Σακελλάριος, αλλά και ο ίδιος ο κόσμος, ήταν ζήτημα χρόνου.

Στο «Ενώπιος ενωπίω» του Νίκου Χατζηνικολάου, είχε αναφερθεί και σε ένα ακανθώδες κομμάτι της ζωής της, τη σχέση της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και για το πώς αποφάσισε ένα βράδυ να μαζέψει τα πράγματά της και να φύγει για πάντα από το σπίτι και τον επεισοδιακό τους γάμο. Είναι γνωστό πως οι ομηρικοί καβγάδες που είχαν στις ταινίες προτού ερωτευθούν και πέσουν οι τίτλοι τέλους, συνεχίζονταν και κεκλεισμένων των θυρών, ξεφεύγοντας προς τα άκρα πολλές φορές. Και χωρίς κανένα καλλιγραφικό «Τέλος» να πέσει και οι δύο να φιληθούν ευτυχείς και μονιασμένοι.

Ακόμα και σήμερα, γκουγκλάροντας «Βουγιουκλάκη», το πρώτο «συνώνυμο» που βγαίνει είναι το όνομα «Παπαμιχαήλ». Ενας έρωτας που δεν άντεξε στην πραγματική ζωή, τα κατάφερε όμως και με το παραπάνω στο παράλληλο σύμπαν της μεγάλης οθόνης

Ηταν ωστόσο πολύ συγκινητικό, πόσο μετά από χρόνια χωρισμού, και οι δύο, μιλούσαν ανοιχτά και αναγνώριζαν το «πόσο μεγάλο ταλέντο είναι ο Δημήτρης», «πόσο μεγάλο ταλέντο είναι η Αλίκη». Ακόμα και σήμερα, γκουγκλάροντας «Βουγιουκλάκη», το πρώτο «συνώνυμο» που βγαίνει είναι το όνομα «Παπαμιχαήλ». Ενας έρωτας που δεν άντεξε στην πραγματική ζωή, τα κατάφερε όμως και με το παραπάνω στο παράλληλο σύμπαν της μεγάλης οθόνης.

Οσο ζούσε και μεγάλωνε η Αλίκη, δεν επέτρεπε στον εαυτό της να γεράσει. Οι μύθοι για την πραγματική ηλικία της οργίαζαν, όπως και για το τι επεμβάσεις κάνει για να διατηρείται τόσο νέα. Στην πραγματικότητα, η Αλίκη δεν επέτρεπε στον εαυτό της να δείξει γερασμένος και ταλαιπωρημένος, ακόμα και όταν ήταν πολύ νέα.

Σε μία άλλη τηλεοπτική εκπομπή που κάποια στιγμή είχε κάνει ένα φροντισμένο αφιέρωμα για τη ζωή της, αφού είχε πια πεθάνει, στην «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη, ο Λάκης Λαζόπουλος είχε αφηγηθεί ένα περιστατικό πολύ χαρακτηριστικό τού πόση επίγνωση είχε ανά πάσα στιγμή η Βουγιουκλάκη όχι μόνο για το πώς την έβλεπε, αλλά και για το τι σκεφτόταν ο καθένας για εκείνη: «Κάποια στιγμή, την είχα συναντήσει τυχαία να τρώει μόνη σε ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι. Την πλησίασα για να τη χαιρετίσω και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ηταν εντελώς άβαφη και τελείως διαφορετική. “Γιατί με κοιτάς έτσι; Σκέφτεσαι πόσο μικρά φαίνονται τα μάτια μου;”. Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν, αλλά δεν της το είπα. Με ξάφνιασε που το κατάλαβε».

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το καταλάβει, μία γυναίκα που είχε τον απόλυτο έλεγχο πάνω στην εικόνα της και ξαφνικά κάποιος, και όχι οποιοσδήποτε, αλλά ο Λαζόπουλος που τη σατίριζε σε κάθε ευκαιρία, να την πιάσει επ’ αυτοφώρω όχι μόνο χωρίς ψεύτικες βλεφαρίδες, αλλά και χωρίς καθόλου μάσκαρα. Οποια γυναίκα έχει νιώσει παγιδευμένη στο είδωλο με το οποίο της απαντά ο καθρέφτης της, ξέρει πολύ καλά αυτή την αίσθηση, που μοιάζει σχεδόν με φόβο, όταν κάποιος βλέπει το αληθινό της πρόσωπο.

Ακόμη και στο νοσοκομείο, εισήχθη με το όνομα του αγαπημένου της ρόλου: «Λίζα Παπασταύρου», από «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο»

Η Αλίκη στην πραγματικότητα δεν κρυβόταν πίσω από τους ρόλους της. Η Αλίκη ήταν οι ρόλοι της. Λογοδοτούσε ξανά και ξανά στον έφηβο εαυτό της, που της είχε χαμογελάσει απλόχερα μέσα από τον καθρέφτη κάνοντάς τη να νιώσει, και τελικά να γίνει, πρωταγωνίστρια. Είναι ανατριχιαστικά συγκινητικό ότι όταν ξέσπασε η επιθετική της αρρώστια, ακόμη και στο νοσοκομείο, εισήχθη με το όνομα του αγαπημένου της ρόλου: «Λίζα Παπασταύρου», από «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο».

Στο εξαιρετικό αφιέρωμα που έκανε η εκπομπή «Μηχανή του χρόνου» του Χρίστου Βασιλόπουλου, φιλοξενήθηκαν δύο συγκλονιστικές μαρτυρίες ανθρώπων που τη ζούσαν από κοντά και σε εκείνες τις κρίσιμες ώρες. Ο Σταμάτης Φασουλής θυμάται να την εμψυχώνει λέγοντάς της ότι θα γίνει καλά και θα ανεβάσει κι άλλες παραστάσεις και θα παίξει, κι εκείνη του απάντησε με μία καταπονημένη φωνή, που δεν θύμιζε εκείνο το χαρακτηριστικό κοριτσίστικο νάζι: «Δεν θέλω τίποτα από αυτά. Θέλω απλά να μεγαλώσω και να γίνω γριά…». Ξαφνικά, ο χρόνος που πάντα πάσχιζε να τον σταματήσει, είχε τεράστια σημασία για την ίδια.

Ξαφνικά, ο χρόνος που πάντα πάσχιζε να τον σταματήσει, είχε τεράστια σημασία για την ίδια

Αλλά και ο αδερφός της, ο σκηνοθέτης Τάκης Βουγιουκλάκης, είχε αφηγηθεί μία σκηνή που τα έλεγε όλα για το πόσο δεν ήθελε να δείχνει καταβεβλημένη και ανήμπορη μπροστά σε τόσο κόσμο και τόσους δημοσιογράφους που μαζεύονταν καθημερινά έξω από το νοσοκομείο. «Η Αλίκη περπατούσε κι εμείς την κρατούσαμε. Οταν ξαφνικά αντιλήφθηκε ότι είχε μαζευτεί κόσμος για να τη δει, μας δίνει μια σπρωξιά και προχωράει μόνη της μπροστά. Χαιρέτισε τον κόσμο και μόλις μπήκαμε στο ασανσέρ και η πόρτα έκλεισε, κατέρρευσε…»

Υπάρχουν διάφοροι φαλλοκράτες εκεί έξω που θεωρούν υποτιμητικό να σε αποκαλέσουν «Βουγιουκλάκη», αναφερόμενοι στο ταμπεραμέντο σου. Για πολλούς, θεωρείται ψεύτικο και θεατρινίστικο. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική: κανένας ψεύτικος άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει τόσο απόλυτη απήχηση σε τόσες εκατοντάδες κόσμου, επί τόσες δεκαετίες.

Το τρομαγμένο «Ποντικάκι» από την ομώνυμη ταινία του 1954 κατάφερε να γίνει «γατούλα» μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, όταν τραγουδούσε το «Γκρίζο γατί», πιο γνωστό ως «νιάου βρε γατούλα με τη ροζ μυτούλα», στο «Ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο» του 1959.

Η γυναίκα με τις ψεύτικες βλεφαρίδες και το αληθινό βλέμμα εξακολουθεί να διατηρεί ζωντανό τον μύθο της 22 χρόνια μετά τον θάνατό της

Κάθε τίναγμα των ξανθών μαλλιών, κάθε άνοιγμα και κλείσιμο των μαύρων ματιών, ήταν σκηνοθετημένο πρώτα από την ίδια, πολύ προτού της δώσει οδηγίες ο κάθε σκηνοθέτης που γέμιζε αχόρταγα τα κάδρα του με τα κοντινά της. Το κορίτσι με τη γνήσια κωμική φλέβα που μπορούσε όμως να σε κάνει και να κλάψεις, η γυναίκα με τις ψεύτικες βλεφαρίδες και το αληθινό βλέμμα, εξακολουθεί να διατηρεί ζωντανό τον μύθο της 22 χρόνια μετά τον θάνατό της.

Οπως μου είχε πει κάποια στιγμή μία παλιά μακιγιέζ: «Η άτιμη η Αλίκη δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Υπάρχει ειδική απόχρωση, “κραγιόν Αλίκη”. Το έφτιαχνε μόνη της βάζοντας δύο διαφορετικά, για να βγαίνει ένα απαλό κοραλί. Κι έβαζε και κολλύριο στα μάτια της για να λαμποκοπάνε».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News