Το έβλεπα να έρχεται, με το που είδα στον Guardian ένα βίντεο με τρανς άνδρες ηθοποιούς να κοροϊδεύουν ουσιαστικά την Σκάρλετ Γιόχανσον, υποδυόμενοι μπροστά στην κάμερα κάποιες από τις πιο διάσημες σκηνές της, από ταινίες που έχουν σημαδέψει την καριέρα της. Το επιχείρημά τους, ήταν ότι αφού εκείνη «έχει το θράσος» να υποδυθεί έναν «δικό τους», ορίστε λοιπόν κι εκείνοι, θα παίξουν τους δικούς της ρόλους. Και κάπου εκεί, χάσαμε τη μπάλα για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους…

Γιατί, αν αυτό δεν είναι bullying, ειδικά από μία κοινότητα που έχει υποφέρει τόσο φριχτά από κάτι τέτοια, τότε τι είναι;

Η ηθοποιός αναγκάστηκε λοιπόν να αποσυρθεί από την ταινία «Rub & Tug» ενδίδοντας στον διαδικτυακό λιθοβολισμό που υπέστη, επειδή είχε δεχτεί να υποδυθεί έναν τρανς άνδρα. Πρέπει όμως να πανηγυρίζουμε; Ή να ανησυχούμε; Μήπως απλά το μίσος και ο «ρατσισμός» αλλάζουν στρατόπεδο και παγιδευόμαστε όλοι σε έναν κλειστοφοβικό φαύλο κύκλο;

Σε έναν κόσμο με πραγματικά ίσες ευκαιρίες για όλους, η δικαίωση δεν θα ερχόταν όταν η Σκάρλετ δεν θα έπαιζε έναν τρανς άνδρα, ούτε όταν ένας άνδρας θα υποδυόταν έναν άλλον τρανς-δηλαδή τον εαυτό του. Η δικαίωση και η κοινωνική επανάσταση θα έρθει όταν «επιτραπεί» σε έναν τρανς να πάρει τον ρόλο ενός στρέιτ.

Ειδάλλως, διαιωνίζουμε τα στερεότυπα, τη γκετοποίηση και τα στρατόπεδα: είναι η λογική του «οι από δω γ@@@νε τους από κει».

Και με την ίδια λογική (του παραλόγου), ο Ντάστιν Χόφμαν δεν θα έπρεπε να είχε παίξει στον «Ανθρωπο της βροχής», έναν αυτιστικό με σύνδρομο του Σαβάντ και θα είχαμε χάσει μία τόσο αριστοτεχνική ερμηνεία.

Ούτε ο Κίλιαν Μέρφι δεν θα είχε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει στο «Breakfast on Pluto» υποδυόμενος μία τρανς γυναίκα και κάνοντας τους πάντες να σαστίσουν με την καθηλωτική ερμηνεία του.

Ούτε ο Τομ Χανκς θα έπρεπε να υποδυθεί έναν ομοφυλόφιλο οροθετικό στην ταινία «Φιλαδέλφεια».

Ούτε η Χίλαρι Σουάνκ στο «Boys don’t cry» δεν θα είχε την ευκαιρία να είναι τόσο πειστική και υπέροχη ως ένα πλάσμα που γεννήθηκε κορίτσι αλλά θέλει να ζήσει σαν αγόρι.

Η λίστα με τέτοιες περιπτώσεις κινηματογραφικής διαφορετικότητας που θριάμβευσαν στο σινεμά είναι τεράστια και αποδεικνύει ένα πράγμα, που παραζαλισμένοι οι περισσότεροι από τη φρενίτιδα της πολιτικής ορθότητας, κινδυνεύουν να ξεχάσουν: σε μεγάλο βαθμό, ήταν η ίδια η κινηματογραφική βιομηχανία που έβαλε στο επίκεντρο και άνοιξε τον δρόμο για συζητήσεις και αλλαγές γύρω από τόσο ακανθώδη θέματα. Τώρα λοιπόν, γιατί να νιώθει κατατρεγμένος ο εκάστοτε Τομ Χανκς επειδή θέλει να παίξει έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα που είναι έξω από τον εαυτό του;

Αν το πάρουμε έτσι, οι ψυχικά διαταραγμένοι ρόλοι πρέπει να παίζονται από ψυχικά διαταραγμένους, οι άνθρωποι με αναπηρία από ανθρώπους με αναπηρία, και πάει λέγοντας. Ή, ότι για να παίξεις τη «Μήδεια» πρέπει πρώτα να σκοτώσεις τα παιδιά σου. Αυτό όμως, δεν ονομάζεται υποκριτική. Ονομάζεται δραματοθεραπεία.

Με την τρανς κοινότητα να θέλει να πάρει το αίμα της πίσω για τόσα χρόνια περιθωριοποίησης, μοιάζει τώρα να εκδικείται τους ήδη υπάρχοντες σταρ, οι οποίοι με τη σειρά τους, από τον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής, κάνουν πίσω, χάνοντας ρόλους που θα μπορούσαν να τους πάνε μπροστά.

Η Σκάρλετ έχει δώσει τις εξετάσεις της με επιτυχία. Θα μπορούσε από καιρό να εφησυχάσει, βγάζοντας εύκολα χρήματα και παίζοντας σε ανάλαφρες κομεντί ή σε ταινίες δράσης – όπως έχει κάνει και στο παρελθόν. Πάνω λοιπόν που είπε να τολμήσει κάτι τόσο διαφορετικό, έρχονται να την καταδιώξουν και, τελικά, να την οδηγήσουν σε παραίτηση.

Για όσους βιαστούν να σχολιάσουν ότι κάνω τη δικηγόρο της Γιόχανσον ενώ ο κόσμος καίγεται, θεωρώ ότι ένα τέτοιο γεγονός είναι πολύ σημαντικό, επειδή ακριβώς αντικαθιστά το παλιό μίσος με φρέσκο. Και ξαφνικά μία ετεροφυλόφιλη ηθοποιός κατακεραυνώνεται και περιφέρεται με τη ρετσινιά της ρατσίστριας, ενώ το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν αυτό που έχει σπουδάσει.

Υποτίθεται ότι ηθοποιός γίνεσαι για να παίξεις και άλλα πράγματα από αυτό που είσαι. Ή για να βγάλεις στο φως όλα όσα είσαι, αλλά δεν τολμάς να φανερώσεις από φόβο ότι θα σε πουν «τρελό, παράξενο, κωλόπαιδο, προβληματικό».

Αν όμως το ζητούμενο είναι να «υποδύεσαι» κάθε μέρα τον εαυτό σου και κανέναν άλλον, γιατί να βασανίζεσαι στο ψυχοφθόρο θέατρο και στο απαιτητικό σινεμά; Ανοίγεις ένα μαγαζάκι, πουλάς την πραμάτεια σου κι έχεις το κεφαλάκι σου ήσυχο. Χωρίς κόντρα ρόλους. Παίζοντας τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News