Hμουν εκεί, Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής, απόγευμα 14ης Ιουλίου 1992, όταν ο Θάνος Αξαρλιάν, ένα 20χρονο παιδί που δούλευε στο κοσμηματοπωλείο της οικογένειάς του, έπεφτε νεκρός από τα θραύσματα ρουκέτας που εκτοξεύτηκε από τους επάνω ορόφους πολυκατοικίας με τη χρήση τηλεχειριστηρίου από το περίπτερο κάτω, στη γωνία. Ο εγκέφαλος της τρομοκρατικής επιχείρησης, κατά ομολογία του στο δικαστήριο, ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο οποίος χθες εξήλθε της φυλακής με 48ωρη άδεια, όπως προβλέπει ο νόμος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Eχει καταδικασθεί σε ποινή ισόβιας κάθειρξης έντεκα φορές. Στη δίκη του, ζήτησε συγγνώμη για τη δολοφονία του Αξαρλιάν, αλλά δεν είπε ότι μετάνιωσε για τη πράξη του. Πάντοτε χαρακτήριζε τις πράξεις τους επαναστατικές, άσχετα εάν αυτές είχαν τον κίνδυνο να δολοφονηθεί ένας άνθρωπος που δεν ήταν ποτέ στη λίστα των προς δολοφονία ταξικών του εχθρών. Η κοσμοθεωρία του Κουφοντίνα είναι ότι τέτοιες απώλειες είναι αναπόφευκτες, και εν τέλει ασήμαντες μπροστά στην «δικαίωση της επανάστασης».

Πιστεύει ότι αυτή η θεώρηση τον απαλλάσσει από την κατηγορία του τρομοκράτη. Η δολοφονία, κατ’ αυτόν, ενταγμένη σε ένα «επαναστατικό πλαίσιο», είναι μία πολιτική πράξη. Την θεωρία του ενστερνίζονται πολλά στελέχη, απλά ή και προβεβλημένα, από τον χώρο της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς, πολλά από τα οποία ψήφισαν ή και στηρίζουν την τωρινή κυβέρνησης. Υιοθετείται επίσης ως «πολιτική πλατφόρμα» και από μεγάλο τμήμα του δημοσιογραφικού κόσμου, που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό.

Διέσχιζα τον δρόμο (Καραγεώργη Σερβίας), όταν η ρουκέτα κτύπησε την θωρακισμένη Μερσεντές του τότε υπουργού Οικονομικών, Ιωάννη Παλαιοκρασσά. Το ωστικό κύμα με πέταξε στον κορμό ενός δέντρου στο περίπτερο που ήταν στη γωνία με την οδό Βουλής – τον είδα να περνά μπροστά μου με το μισό πρόσωπό του καμένο. Τα θραύσματα από την έκρηξη σκότωσαν τον Αξαρλιάν. Ήταν μέσα στα αίματα, καπνοί στον αέρα τα αυτιά μου βούιζαν, μόνο τον συναγερμό της λιμουζίνας άκουγα, δεν μπορούσα να κινηθώ, φοβόμουν πολύ. Ο Κουφοντίνας και οι συνεργάτες του, όπως ειπώθηκε στο δικαστήριο πρέπει να ήταν εκεί κοντά. Διαφορετικά, χωρίς οπτική επαφή, δεν θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί με τηλεχειριστήριο η εκτόξευση της ρουκέτας.

Στόχος του δράστη ήταν ο Παλαιοκρασσάς, ο οποίος τελικά τη γλύτωσε με ελαφρά εγκαύματα. Ήξερε όμως ο Κουφοντίνας, ότι υπήρχε πολύ μεγάλη πιθανότητα να σκοτωθούν πολλοί απλοί περαστικοί. Όχι μόνο ο Αξαρλιάν. Κι όμως προχώρησε, χάνοντας αυτομάτως εκείνη τη στιγμή το μόνο «ηθικό πλεονέκτημα» που θεωρείτο από πολλούς ότι είχε η τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, και που ήταν ότι κτυπούσε «μόνο επιλεγμένους στόχους, ουδέποτε αθώους πολίτες».

Όλα αυτά, τα αναφέρω σήμερα ως προσωπική μου μαρτυρία, και προσωπική μου άποψη. Δυσκολεύομαι να πάρω θέση ως προς το εάν καλώς δόθηκε στον Κουφοντίνα τρεις φορές ως τώρα άδεια εξόδου από τη φυλακή, για πρώτη φορά μάλιστα από το 2002 όταν παραδόθηκε αυτοβούλως. Η ψυχή μου λέει ότι δεν αφήνεις ελεύθερο έναν στυγνό τρομοκράτη-δολοφόνο, ιδίως όταν τα λόγια και η στάση του από την καταδίκη του και μετά δείχνουν ότι εάν του ξαναδινόταν η ευκαιρία, τα ίδια θα έκανε.

Η σκέψη μου, ταυτόχρονα, λέει ότι η ανθρωπιστική διάσταση μιας τέτοιας ενέργειας, δηλαδή της έγκρισης άδειας εξόδου, πρέπει να συνοδεύεται και από την σοβαρή και τεκμηριωμένη εκτίμηση ότι το πρόσωπο που έστω και με άδεια αποφυλακίζεται, δεν αποτελεί πλέον κίνδυνο διάπραξης των ίδιων ή και χειρότερων εγκλημάτων από εκείνα για τα οποία καταδικάστηκε. Επίσης, επειδή για μένα (σε αντίθεση με αυτούς) δεν υπάρχει επιλεκτική εκμετάλλευση του Νόμου, ας επαναλάβω ότι η εντός χρονικών ορίων αποφυλάκιση Κουφοντίνα γίνεται κατά εφαρμογή αυτού. Του Νόμου, δηλαδή, που η Δημοκρατία αποδέχεται, και η τρομοκρατία όχι.

Το θέμα για μένα όμως είναι ότι, περίπου 16 χρόνια μετά την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, η Ελλάδα παραμένει ίσως η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου οι τρομοκρατικές οργανώσεις εξακολουθούν να έχουν δράση, αλλά και να προσελκύουν όλο και περισσότερα νέα στελέχη. Δείγματα αυτής της «νέας γενιάς» τρομοκρατών, γευόμαστε σχεδόν καθημερινά, με νέες μορφές δράσης. Φακέλους με εκρηκτικά, διαρκές αντάρτικο πόλεων, άλωση των πανεπιστημίων, πράξεις παράνομες που βαφτίζονται «πολιτικός ακτιβισμός» (βλέπε Ρουβίκωνας, και άλλοι), ροπή προς πράξεις του κοινού εγκλήματος, με ένοπλες ληστείες, εμπόριο και διακίνηση ναρκωτικών, κλπ. Από το ’74 και μετά, η ανοικοδόμηση της Δημοκρατίας έγινε με μόνιμο συγκάτοικο την τρομοκρατία.

Η γενναιοδωρία και το μεγαλείο της όμως, της Δημοκρατίας, είναι ότι πάντοτε, στο τέλος, επικρατεί εναντίον όσων δεν σέβονται τις αξίες της: την ελευθερία, τους νόμους, και την ίδια τη ζωή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News