Χθες, στο λεωφορείο που παίρνω καθημερινά επιβιβαστήκαμε από την μπροστινή πόρτα. Ο οδηγός δεν άνοιξε τις άλλες δύο πόρτες υποχρεώνοντάς μας να επικυρώσουμε το εισιτήριό μας μπροστά του. Εφαρμόζοντας δηλαδή το νέο μέτρο για την πάταξη της εισιτηριοδιαφυγής. Το αποτέλεσμα ήταν χαρακτηριστικό της σύγχυσης και της παραβατικότητας που έφερε μαζί της η εποχή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου. Δηλαδή ο ερασιτεχνικός, μπακάλικος τρόπος με τον οποίο γίνεται η μετάβαση σε αυτή.

Δύο γιαγιάδες που επιχείρησαν να επικυρώσουν τα εισιτήριά τους διαπίστωσαν πως «το χρηματικό υπόλοιπο δεν επαρκεί» _ ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι πως ακριβώς το λέει αυτή η εκνευριστική φωνή. Από τη στιγμή που δεν έχουν προβλεφθεί μηχανήματα επαναφόρτισης και στις στάσεις των λεωφορείων, έπρεπε να κατεβούν, να αναζητήσουν την κοντινότερη στάση μετρό και να επαναφορτίσουν εκεί τα εισιτήριά τους. Τι να κάνει ο οδηγός, να τις πετάξει έξω; Τις άφησε να περάσουν τζάμπα.

Το τζάμπα επαναλήφθηκε και όταν πολλοί ακόμα επιβάτες αντιμετώπισαν… πρόβλημα με τα δικά τους εισιτήρια. Υποθέτω πως ο οδηγός προτίμησε να μην παρέμβει στο όργιο ανομίας που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του γιατί τότε θα έπρεπε να αρχίσει να τσακώνεται με έναν- έναν χωριστά. Ξεκινήσαμε. Στις επόμενες στάσεις συνωστίζονταν δεκάδες επιβάτες (είχε για άλλη μία φορά μεγάλη καθυστέρηση τη δρομολόγιο). Τόσοι πολλοί που αν περιμέναμε να επιβιβαστούν όλοι από την μπροστινή πόρτα θα ήμασταν ακόμα στο δρόμο. Ο οδηγός άνοιξε και τις τρεις πόρτες, οι τζαμπατζήδες μπήκαν με όλη την άνεσή τους και αυτό ήταν. Το νέο μέτρο απέτυχε μεγαλοπρεπώς πριν καν εφαρμοστεί.

Διότι για να εφαρμοστεί πρέπει πρώτα απ΄ όλα να υπάρχουν τακτικά δρομολόγια. Με τις συνήθεις καθυστερήσεις μαζεύεται τόσος κόσμος που είναι αδύνατον να τον ελέγξεις και να είσαι και στην ώρα σου (που λέει ο λόγος) στο τέρμα. Για να μην μιλήσω και για τα σπρωξίματα ανάμεσα στους επιβάτες που γίνονται πιο βίαια: «Πηγαίνετε πιο πίσω να χωρέσουμε και εμείς», «Να πάτε εσείς, εγώ θα βγω σε λίγο», «Μα δεν μπορώ να περάσω αν δεν μετακινηθείτε», «Μα πού θέλετε να πάω, δεν βλέπετε πως είναι μπροστά ο κύριος…» κλπ. κλπ.

Εχουν, τελικά, το δίκιο τους οι οδηγοί που αντιδρούν και που αρνούνται να κάνουν τους ελεγκτές σε αυτό το αγριεμένο, έτοιμο για καβγά, πλήθος. Και επειδή πράγματι θα προστεθούν και άλλες καθυστερήσεις στις ήδη υπάρχουσες, και επειδή οι ίδιοι θα γίνουν σάκοι του μποξ για διάφορους θρασύτατους και διαταραγμένους επιβάτες που επιμένουν να κάνουν το δικό τους.

Εδώ έρχεται η ευθύνη του κράτους, που δια της ανοχής του τους τελευταίους μήνες εκπαιδεύει τζαμπατζήδες. Αυτούς τους τσαμπατζήδες που τώρα σε σκυλοβρίζουν αν τολμήσεις να τους επισημάνεις πως πρέπει να πληρώσουν εισιτήριο. Εμαθαν στις δωρεάν μετακινήσεις και τις διεκδικούν.

Στο μεταξύ οι μπάρες σε κάποιους σταθμούς του μετρό παραμένουν ανοικτές – γιατί; Εκεί πάλι που έχουν κλείσει με το που επικυρώνει κάποιος το εισιτήριό του περνάμε μαζί του τρέχοντας και άλλοι πέντε. Στα ελάχιστα μηχανήματα γίνονται τεράστιες ουρές καθώς η διαδικασία επαναφόρτισης ή έκδοσης νέου εισιτηρίου είναι εξαιρετικά αργή (και θορυβώδης). Γύρω από τα μηχανήματα δημιουργείται απερίγραπτο σκουπιδαριό με όλες αυτές τις αποδείξεις που πέφτουν και που κανένας δεν τις παίρνει. Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Το Βατερλό του ηλεκτρονικού εισιτηρίου συνεχίζεται. Χίλιες φορές καλύτερα να είχαμε μείνει στο παλιό σύστημα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News