Ελάχιστα άκουσα απ’ αυτά που έλεγε. Γιατί, ενώ μιλούσε, αντιπαραβαλλόταν βασανιστικά και επίμονα μια εικόνα που έστηνε η φαντασία μου και με αποσπούσε. Εκείνα τα μελαγχολικά λεωφορεία της νύχτας, της τελευταίας βάρδιας, που ο οδηγός κάθεται στη θέση του αλλά δεν υπάρχουν πια επιβάτες. Θα μου πεις, τουλάχιστον εκείνος, ο οδηγός, γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν επιβάτες και το μόνο που αληθινά τον ενδιαφέρει είναι να φτάσει τέρμα και να σχολάσει.

Στην Ιστορία αυτού του τόπου δεν είναι το πρώτο κόμμα που ξεφούσκωσε. Πάντα θα με μαραζώνει το ότι δεν βρέθηκαν όσοι πολίτες έπρεπε ώστε ένας από τους πλέον χρήσιμους, πρακτικούς, αποτελεσματικούς και έντιμους πολιτικούς, ο Στέφανος Μάνος, να τιμάει το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Γιατί λοιπόν με θλίβει η σχεδόν αυτοκαταστροφική πορεία του Σταύρου Θεοδωράκη; Γιατί αρχικά κατόρθωσε σπουδαία και μεγάλα. Να τον εμπιστευτεί «ο ανθός» των ψηφοφόρων αλλά και μια ομάδα ήδη απασχολημένων, που αποφάσισαν να αντέξουν την κάθοδό τους στην πολιτική ρωμαϊκή μας αρένα. Και ανήκω σ’ αυτούς που έχουν την πεποίθηση ότι αν θέλεις να κατορθώσεις κάτι, ανάθεσέ το σε απασχολημένους.

Οσοι συντάχτηκαν με το Ποτάμι ήταν οι πλέον δημιουργικά θυμωμένοι. Οι αισιόδοξα θυμωμένοι. Οι με ακραίο πείσμα και ενεργητική πίστη ότι κάποτε, δεν μπορεί ρε γαμώτο, ο τόπος ετούτος πρέπει να προχωρήσει πέρα από τις παθογένειές του και οφείλουμε όλοι να βάλουμε ένα χεράκι γι’ αυτόν τον σκοπό. Καθώς το κόμμα ιδρύθηκε την εποχή του θυμού… Ποιότητες και ποιότητες θυμού! Αλλά χαθήκαμε στη μετάφραση με το «Καλημέρα» σας. Με διαολίζει ότι ο Θεοδωράκης στόχευσε, επέλεξε, τιμήθηκε από εκλεκτούς, για να τους απευθύνεται εν τέλει ως σε ανόητους και να θεωρεί ότι μπορούσε να τους περιφέρει δώθε και κείθε. Μέτραγε και ξαναμέτραγε το μπόι του, αν και γνώριζε ότι στη δραματική πραγματικότητά μας κουνιόμασταν ως γελοίες μαριονέτες από έναν Καμμένο, με ποσοστό μικρότερο του Ποταμιού.

Ακόμα με τσιτώνει πώς πέρασε από το μυαλό του ότι όσοι συμπορεύτηκαν μαζί του θα ήθελαν συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ή εμφορούνταν από αισθήματα για τη νεκρανάσταση ενός ΠΑΣΟΚ Φώφης Γεννηματά. Για βολτίτσα νόμιζε ότι τον ακολούθησαν; Ισα να πάρουν αέρα και να γυρίσουν μέσα, καταμέσα; Πώς γίνεται, μελετώντας τις κινήσεις του να διαπιστώνεις ότι ο ίδιος άνθρωπος πορευόταν με«μεγαλομανή» αυτάρκεια αλλά συγχρόνως και με ακραία ανασφάλεια φόβου, μοναξιάς; Τόσο ξεκάθαρες που ήταν οι θέσεις του, τόσο επί της ουσίας που ήταν πάντα ο λόγος του… Τι κρίμα! Πώς ένα κόμμα, με βασικό δομικό υλικό την ευρωπαϊκή κατεύθυνση, την πίστη στην ελεύθερη οικονομία, την ώθηση στην επιχειρηματικότητα, την εξυγίανση του δημοσίου τομέα, χώρεσε τόσο γρήγορα φλερτ με τον Αλέξη, παντρειά με τη Φώφη, αλλά δεν καταδέχτηκε ποτέ τον Μητσοτάκη; Απ’ όλο τον πολιτικό κηπευτικό φυτώριο, τόση αλλεργία που επέδειξε στον Μητσοτάκη… Αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά.

Ελάχιστα άκουσα απ’ αυτά που έλεγε ο Σταύρος. Αρχικά αντιπαραβαλλόταν μέσα μου η μελαγχολική εικόνα που σας ανέφερα στην αρχή, με το λεωφορείο και τον οδηγό. Μετά αμήχανη και μαμαδίστικα προστατευτική, βιαζόμουν να τελειώσει. Δεν ήθελα άλλο την έκθεσή του. Εξακολουθώ να τιμώ τον Σταύρο για πολλά. Μετράει πολύ μέσα μου η πρόθεση των ανθρώπων. Ο Σταύρος πάντα θα πιστεύω ότι είχε καλές προθέσεις, και ας τσάκισε το πράγμα. Πλέον μου έχει κολλήσει μια φράση, παραφράζοντας αυτήν που είχε πει ο Γεράσιμος Αρσένης και που έχει γράψει στο μυαλό μου. Φράση ανακουφιστικά αισιόδοξη όσο η αλήθεια: «Σταύρο, χάσαμε».

Υ.Γ.:  Και τώρα; Στον τόπο που καμαρώσαμε τον Προκόπη Παυλόπουλο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Αλέξη Τσίπρα Πρωθυπουργό, τον Πάνο Καμμένο μεγαλοπαράγοντα-συνεργάτη και τις εφεδρείες τους, όλοι αυτοί, λογαριάζουν ως αναστάσιμη καμπάνα τον μουτρωμένο Κώστα Καραμανλή, που εκφράζει άποψη μέσω των «κύκλων Καραμανλή»… Η αποτυχία του εγχειρήματος του Σταύρου Θεοδωράκη είναι το λιγότερο κακό που μας βρήκε. Στο κάτω κάτω, το τίμημα θα το πληρώνει ο Σταύρος. Και σας βεβαιώνω πληρώνει πάντα τους λογαριασμούς του στο ακέραιο. Εχει αυτή την εξωπολιτική «κακή» συνήθεια. Οπως την έχουν οι άνθρωποι, που δεν έχουν κάποιον από πίσω… Ο Μπόμπολας είχε πάντα στον νου του και στην έγνοια του άλλους… Παρά τις φήμες… (Να τα λέμε κι αυτά).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News