Ενας θρύλος λέει ότι ο φινλανδός εθνικός συνθέτης –και βιολονίστας- Γιαν Σιμπέλιους έλεγε πως τα σημάδια πάνω του από τις κακές κριτικές είναι πιο έντονα και εμφανή από τις λεγόμενες… «πιπιλιές του βιολονίστα». Ξέρετε, εκείνα τα σημάδια σαν ρουφήγματα, στον λαιμό, που προκαλούνται από την εξάσκηση ή την ένταση την ώρα της ερμηνείας, από την πίεση ή και την έξαψη μέσα στη μουσική.

Οι μεγάλοι βιολονίστες της –θεωρούμενης– ρωσοεβραϊκής σχολής, Γιάσα Χάιφετς αλλά κυρίως ο Νταβίντ Φιοντόροβιτς Οϊστρακ (αναζητήστε τη συγκλονιστική λάιβ εγγραφή του με το Κοντσέρτο για Βιολί αρ. 5 του Μότσαρτ, υπό τη διεύθυνση του μεγάλου Δημήτρη Μητρόπουλου) προτιμούσαν, όπως έλεγαν, να τους κατηγορήσουν για άγριες ερωτικές περιπτύξεις παρά να απαρνηθούν τα σημάδια από το βιολί και την έξαψή του στον λαιμό τους. Τα λευκά πουκάμισα με τους ψηλότερους γιακάδες συνέβαλαν λίγο στο να κρυφτούν οι «πιπιλιές του βιολονίστα» ή να κάνουν μεγαλύτερη αντίθεση με το λευκό!

Ακόμη και το άλλοτε παιδί–θαύμα του βιολιού, ο Μαξίμ Βενγκέροφ, που κρατάει και την μπαγκέτα του μαέστρου πλέον, έχει να λέει για τις υποψίες που έχουν προκαλέσει οι δικές του «πιπιλιές», θυμίζοντας κάποτε την εκδοχή Σιμπέλιους. Ξέρετε πια: κακές κριτικές – πιπιλιές, σημειώσατε ένα.

Πού τις θυμηθήκαμε τις «πιπιλιές του βιολονίστα»; Τις λεγόμενες, στην αγγλοσαξωνική Fiddler’s neck, Violin hickey ή Viola love bite; Μας τις θύμισε η νέα και ωραία βιολονίστρια Νικόλα Μπενεντέτι, που δηλώνει εμφαντικά ότι δεν σκοπεύει να τις κρύψει από τον λαιμό της, ό,τι και να σκέφτονται είτε οι συνάδελφοί της είτε το κοινό της. Και όχι μόνον δεν σκοπεύει να τις κρύψει, αλλά δηλώνει περήφανη στη βρετανική καλλιτεχνική επιθεώρηση Event. Χώρια ότι προέρχονται από την επίμονη, παθιασμένη εξάσκηση ή την όλο έξαψη ερμηνεία της πάνω σε ένα βιολί Στραντιβάρι, ηλικίας 301 ετών. Με αυτό θα εμφανιστεί στις 15 Ιουλίου στις συναυλίες Νέων Μουσικών του βρετανικού ραδιοτηλεοπτικού (και μουσικού) δικτύου BBC ή ΒΒC Young Musicians Proms.

«Δεν πονάνε καθόλου» δηλώνει η νεαρή και ταλαντούχα (εξ ου και η συνέντευξή της για την επιθεώρηση Event) Νικόλα Μπενεντέτι, η οποία μπορεί να χρησιμοποιεί μέικ απ, αλλά όχι για τις «πιπιλιές» της. «Κάποιοι φωτογράφοι, σε συνεντεύξεις, μου ζητούν να τις καλύψω, αλλά το αρνούμαι. Είμαι περήφανη γι’ αυτές» λέει η βραβευμένη το 2016 με το Μετάλλιο της Βασιλίσσης για τη Μουσική (Queen’s Medal for Music) βιολονίστρια.

Η απλή και απέριττη Δερματολογία δεν αναγνωρίζει μεν επισήμως την «πιπιλιά του βιολονίστα», όμως έχει άποψη γι’ αυτή: Δεν αναπτύσσουν όλοι οι βιολονίστες τα ίδια σημάδια σαν από «ρούφηγμα», καθώς αυτό εξαρτάται από την πίεση που ασκείται αλλά και την ευαισθησία του δέρματος. Επιστημονικά μιλώντας, τα σημάδια αυτά διακρίνονται από το «ερύθημα» και την «λειχηνοποίηση» στο δέρμα, αλλά και την «υπερμελάχρωση». Βλέπουν δε οι δερματολόγοι και παρενέργειες, αν επιμένουν στο δέρμα. Οπως «δυστροφική διαρκή ασβεστοποίηση των ιστών» (όπως έχει αποφανθεί έρευνα στο British Journal Of Dermatology και την αιτία για «σιελολιθίαση» (στους επίμονα πιεζόμενους σιελογόνους αδένες) ή και «αδενολέμφωμα». Μέχρις «υπερκερατώσεως» ή «ακανθώσεως». Που σημαίνει πως αθώα, ιατρικά τουλάχιστον, δεν είναι η «πιπιλιά του βιολονίστα».

Αλλά είναι, βλέπετε, η έξαψη. Η αφοσίωση. Εκείνο που έλεγε ο μεγάλος βιολονίστας Γιάσα Χάιφετς: «Αν περάσει μια μέρα δίχως να εξασκηθώ σοβαρά και παθιασμένα με το βιολί, το καταλαβαίνω εγώ. Αν περάσουν δύο ημέρες, το καταλαβαίνει το κοινό». Και σε αυτή την προσπάθεια για το τέλειο, για το καλύτερο, μπορεί το τίμημα να είναι και μερικές «πιπιλιές του βιολονίστα». Μπρος στον σκοπό, τι είναι ένα «ρούφηγμα» στον λαιμό; Οπως ο Χάιφετς πάλι έλεγε: «Δεν υπάρχει κορυφή στο βιολί. Δεν υπάρχει ζενίθ. Υπάρχουν πάντοτε νέες κορυφές για να κατακτηθούν». Με πάθος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News