Δεν σας ψήφισα ποτέ. Σας στήριξα όμως άμεσα και έμμεσα στις πιο δύσκολες στιγμές και ημέρες σας. Τότε, μετά το ολέθριο δημοψήφισμα στο οποίo σύρατε την Ελλάδα το 2015, όταν κάνατε τη επιτόπια στροφή σας, πήγατε στο Eurogroup και βρέθηκε η χώρα μου στο «παρά πέντε» να την πετάξουν έξω από την Ευρώπη.

Ήσασταν στις Βρυξέλλες, Ιούλιο μήνα, μαζί με τον Τσακαλώτο, σαν βρεγμένη γάτα. Το non-paper των Γερμανών για προσωρινή έξοδο της χώρας από την ΕΕ για πέντε χρόνια και την δέσμευση 50 δισ. ελληνικής περιουσίας σε ειδικό Ταμείο στο Λουξεμβούργο, μας είχαν κόψει ολονών τα πόδια. Μόνο κάτι δικοί σας είχαν ξεμείνει στην Πλατεία και στα πρωτοσέλιδά τους και φώναζαν «Αντίσταση».

Πήρα το μέρος σας. Και προσευχήθηκα να βρείτε τη δύναμη να γυρίσετε το άσχημο κλίμα, να αφήσετε πίσω σας την υπερηφάνεια από το δημοψήφισμα και, κυρίως, να καταλάβετε πλέον ότι δεν μας εκβιάζουν οι εταίροι μας όπως ακόμα και τώρα λέτε. Αυτοί, Πρωθυπουργέ,  μας γλίτωσαν από βέβαιη χρεοκοπία. Εσείς τους εκβιάσατε, πετώντας τη μπάλα σε έναν λαό που δεν κατάλαβε λέξη από το ερώτημα με το οποίο τον στείλατε στη κάλπη και που, όπως πάντα, μετατρέπει σε εχθρούς εκείνους που τον ευεργετούν και σε κολλητούς εκείνους που ποτέ δεν έκαναν τίποτα για μας (βλέπε Ρωσία)…

Εκείνη τη δραματική νύχτα ήμασταν καμιά δεκαριά φίλοι που, αγωνιώντας για ελάχιστες τζούρες ελπίδας από τη βελγική πρωτεύουσα, επικοινωνούσαμε μεταξύ μας και με τρίτους με sms και σε κάθε ένα από αυτά  καταλήγαμε με τη φράση, «μακάρι να τα καταφέρει». Πιστεύαμε ότι αφού ξεμπερδέψατε με τον Βαρουφάκη, ίσως αρχίσατε να καταλαβαίνετε ότι το να κυβερνά κάποιος μια χώρα, και δη τόσο ατίθαση όσο τη δικιά μας, δεν είναι αστείο πράγμα – εκδρομή σχολική, και χαβαλές στο αμφιθέατρο.

Ξημερωθήκαμε με φρικτή αγωνία. Η μόνη επαφή που είχα εγώ με τις Βρυξέλλες ήταν με τον κύπριο κυβερνητικό εκπρόσωπο, τώρα υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Χριστοδουλίδη, ο οποίος συνόδευε τον πρόεδρο Αναστασιάδη και είχε ενημέρωση από πρώτο χέρι. Όποτε μπορούσε, έστελνε ένα μήνυμα. Ακόμα τα έχω φυλαγμένα όλα.

– Άσχημα τα πράγματα, φίλε.

– Οριακά. Οι Γερμανοί είναι αμετάπειστοι.

– Διακοπή για νέα διαβούλευση. Μακάρι να αντιστραφεί το κλίμα.

– Δεν τα βλέπω καλά.

Και, μετά από πολλά τέτοια, το καλύτερο στο τέλος:

– Έχουμε συμφωνία!

Δεν μπορείτε να φανταστείτε, Πρωθυπουργέ, πώς είναι δέκα νοματαίοι να πανηγυρίζουν μαζί μέσω sms. Το ζήσαμε και αυτό. Και όλοι, μα όλοι, ξέροντας και από άλλες πηγές ότι φάγατε πολύ ξύλο εκεί μέσα, αλλά και ότι υπήρχαν και στιγμές παλινωδίας ακόμα και μέσα στην δική μας αντιπροσωπεία, είπαμε «μπράβο» σε σας.

Όχι επειδή κάνατε κωλοτούμπα, αλλά επειδή συμπεριφερθήκατε, πιστέψαμε, ώριμα και υπεύθυνα.

Δεν κοροϊδέψαμε κανέναν από τους κοινούς φίλους που είχαν μείνει με τη χαρά του δημοψηφίσματος και ήταν απαρηγόρητοι που εκείνο το Eurogroup κατέληξε έτσι. Μερικοί πίστευαν ότι οι Ευρωπαίοι μπλοφάριζαν και ότι εάν κρατούσατε σταθερή και σθεναρή στάση θα τους αναγκάζατε εσείς σε υποχώρηση και θα πετυχαίναμε πολύ μεγάλη νίκη. Και άλλοι, ότι έπρεπε να επιμείνετε στο «όχι» και να βγούμε από την ΕΕ.

Μετά από τον λευκό καπνό και την παράταση της ευρωπαϊκής ζωής της Ελλάδας, φτάσαμε στο 3ο Μνημόνιο (που δεν το είπατε ποτέ με το όνομά του, διότι με αυτό το όνομα ως ανάθεμα φτιάξατε κλίμα, μαζέψατε κόσμο και πήρατε την εξουσία), το οποίο 44 δικοί σας βουλευτές το καταψήφισαν ή απλώς δεν ψήφισαν, χάσατε την δεδηλωμένη, και έτσι η νέα δανειακή σύμβαση που πρότειναν οι κακοί εταίροι έπειτα από τις παλινωδίες σας πέρασε με τις ψήφους 222 βουλευτών.

Χωρίς τις ψήφους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού η Ελλάδα δεν σωζόταν. Και το δικό σας πολιτικό μέλλον, εκείνη τη στιγμή που σας παράτησαν και οι δικοί σας, ήταν εξαιρετικά επίφοβο. Γυρέψατε και πήρατε νέα λαϊκή εντολή τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Ίσως χρωστάτε λοιπόν, ένα ευχαριστώ και προς εκείνες τις δυνάμεις, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι (άρα και όσους τις ψήφισαν), που έκαναν κάτι που εσείς, ως αντιπολίτευση, δεν είχατε κάνει ποτέ: έβαλαν το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό.

Όπως και τον Ιούλιο στις Βρυξέλλες, έτσι και στις παραμονές Δεκαπενταύγουστου, κάποιοι που δεν ήταν και δεν είναι δικοί σας ξενύχτησαν πάλι ευχόμενοι, προσευχόμενοι, να περάσει η ψηφοφορία για την νέα, επώδυνη σύμβαση, και να μείνετε όρθιοι πολιτικά.

Υπενθυμίζω ότι τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, με όλες εκείνες τις θεωρίες παιγνίων που πωλούσε στους κουτόφραγκους ο τότε εκλεκτός σας, αλλά και με τους δικούς σας λεονταρισμούς απέναντι σε εκείνους που μας κρατούσαν με τα χρήματά τους στον αναπνευστήρα, οδηγηθήκαμε και στα capital controls από τα οποία ακόμα δεν έχουμε απαγκιστρωθεί. Κάτι που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν ξέρω πώς ταιριάζει με τα πανηγύρια και τις φιέστες…

Όπως και νάχει, γνωρίζετε πολύ καλά ότι στις ουρές των ΑΤΜ στέκονταν κάθε βράδυ με τις ώρες όλοι οι Έλληνες. Κανένας δεν τσακωνόταν με κανέναν. Ήμασταν όλοι μαζί μέσα σε αυτό. Δικοί σας και μη.

Οι θυσίες έγιναν από όλους. Οι φόροι με τους οποίους τροφοδοτούνται τα πλεονάσματα βγαίνουν από όλους. Στις λίστες των ανέργων, οι κομματικά συμπαθούντες πρέπει να είναι οι λιγότεροι. Οι πιο πολλοί δεν προσμένουν ρουσφετολογική τακτοποίηση. Ευκαιρία ζητάνε. Ρωτήστε τους πόσα βιογραφικά έχουν στείλει, πόσες απορρίψεις έχουν εισπράξει. Μη προσπαθήσετε, όμως, να τους βάλετε ταμπέλες. Θα σας την πουν…

Και όμως Πρωθυπουργέ μου, παρόλα αυτά, τις προάλλες στο Ζάππειο, επιλέξατε να μαζέψετε μόνο τους δικούς σας, να μοιραστείτε με αυτούς τη χαρά σας, και να απευθυνθείτε σε ένα ακροατήριο που κυμαίνεται κάπου μεταξύ Κουμουνδούρου και Καμμένου. Ένα εθνικό θέμα, το υποβιβάσατε πάλι σε κομματικό, απευθυνόμενος μάλιστα σε ένα βουλευτικό σώμα που μάλλον δεν εκπροσωπεί πλέον πραγματικά την πλειονότητα του λαού. Αυτήν που στεκόταν κάθε βράδυ στα ΑΤΜ, εξαιτίας των δικών σας θεωριών παιγνίων, και παρ΄όλα αυτά ευχόταν να τα καταφέρετε.

Την ίδια ώρα που ποζάρατε εκεί, στο αίθριο του Ζαππείου, με την κόκκινη γραβάτα σας, μια ομάδα επιχειρηματιών που βρισκόταν στην τελετή υπογραφής της συμφωνίας Aegean-Airbus για 5 δισ. δολάρια (τη μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση που έγινε ποτέ στον τόπο μας) στο «Ελ. Βενιζέλος», μας προέτρεπαν εμάς, τους δημοσιογράφους, να προβάλουμε τα καλά νέα από τις Βρυξέλλες για το ελληνικό χρέος και να σας στηρίξουμε ώστε να έρθουν πραγματικές επενδύσεις στην Ελλάδα, κάτι που ακόμα δεν έχει γίνει.

Δεν  έλειψε όμως ούτε και αυτή την φορά, στο Ζάππειο, ο διχαστικός σας λόγος. Η αντιπαράθεσή σας με το παρελθόν. Όλα τα λάθη εκεί διαπράχθηκαν. Όλες οι επιτυχίες, από σας ήρθαν.

Απορώ πως και δεν ευχαριστήσατε πρώτα τον εαυτό σας.

Υ.Γ.: Επί της ουσίας της δικής σας ερμηνείας για το «τέλος των μνημονίων», με το μνημειώδες «η Ελλάδα επιστρέφει οριστικά στους Έλληνες», μάλλον θα ασχοληθούν άλλοι συνάδελφοί μου. Εγώ το πήγα επί του συαναισθηματικού!

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News