Το παράθυρο εισιτήριο έτοιμο και ο νους ταξίδι. Τα μάτια καρφωμένα έξω γεμίζουν χρώματα, σαν να βλέπουν πίνακες ζωγραφικής. Οξυγονώνεται το μυαλό και φαντάζεται ότι είναι δημιουργήματα δικά του. Άλλοτε κλειστό και άλλοτε ανοιχτό, μέχρι να φτάσεις στον προορισμό έχεις καταφέρει να απομνημονεύσεις τις αόρατες συντεταγμένες που θα σε οδηγήσουν στο σημείο. Όλοι επιλέγουν την θέση κοντά στο παράθυρο, είναι η θέση που δεν σε εγκλωβίζει, που βοηθά να γίνει το πιο μακρύ ταξίδι κοντινό, που κάνει τις ώρες λεπτά και τις συζητήσεις σιωπηλές αφού μετατρέπει τις λέξεις σε εικόνες. Δεν αρνείσαι εύκολα τις ζωντανές εικόνες για διαλόγους με ενοχλητικούς συνεπιβάτες. Η μελαγχολική στάση με το κεφάλι στραμμένο στο παράθυρο παρούσα σε όλα τα ταξίδια, εκεί, για αυτό και τρέχουν για μια θέση στο παράθυρο, πολλές φορές μάχονται για αυτήν.

Ακουμπάς στο παράθυρο και ακούς τον δρόμο του ταξιδιού, αισθάνεσαι την ταχύτητα, το φρενάρισμα, αποκοιμιέσαι και χτυπάς το κεφάλι σου ανοίγεις τα μάτια σου αλλά συνεχίζεις να το ακουμπάς σαν να είναι το πιο μαλακό σου μαξιλάρι. Παράθυρο! Για να βλέπεις και μετά να ανασαίνεις, να προσπερνάς και να κοιτάς μπροστά και καθόλου πίσω. Μια αίσθηση ελευθερίας μέσα σε χώρο κλειστό και στριμωγμένο, μια μικρή αναπνοή που θολώνει το τζάμι και τα δείχνει όλα αλλιώτικα ,μα τόσο ίδια. Για λίγο ξεχνάς τον προορισμό μέσα στα τόσα χιλιόμετρα και ταξιδεύεις λιγάκι με τον νου μετρώντας με τα δικά του χιλιόμετρα, τις στιγμές και τις σκέψεις που ξεπερνά και το πιο μακρύ ταξίδι. Δεν έχει προορισμό ούτε προγραμματισμένο δρομολόγιο, τίποτα στην ώρα του. Το παράθυρο καθρεφτίζει πρόσωπα θλιμμένα και σκυθρωπά, θα περάσει ώρα μέχρι να χαμογελάσουν για λίγο με χείλη κλειστά.

Μπροστά από κάθε εικόνα που σου επιτρέπει να δεις εκεί έξω, η μορφή σου. Όταν θες να την αποφύγεις, σηκώνεις το βλέμμα ψηλά για λίγο μπλε και σύννεφο ή λίγο σκοτάδι και φεγγάρι αναλόγως την ώρα και την διάθεση σου. Για μια θέση στο παράθυρο, μια θέση δίπλα σε άγνωστο συνεπιβάτη σε ταξίδι γνωστό και προορισμό ίδιο. Όλοι οι περίεργοι, μοναχικοί, αλλόκοτοι  ταξιδιώτες θέλουν παράθυρο. Μισούν τους διαδρόμους, ασφυκτιούν στο πολύ κοντά και στο δίπλα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News