Ενώ η Σιμόν ντε Μποβουάρ ανακάλυπτε την Αμερική, γοητεύοντας και κατακτώντας τον Νέλσον Ολγκρεν, τον αλκοολικό αλλά ιδιοφυή συγγραφέα από το Σικάγο, στο Κάιρο ο νεαρός Χασάν αλ Μπάνα, γιος ενός ωρολογοποιού, συνέθετε τo βασικό δόγμα των Αδελφών Μουσουλμάνων εξοβελίζοντας τη Δημοκρατία (όπως και τις γυναίκες) από τον δημόσιο βίο. Και την περίοδο που ο Κριστιάν Ντιόρ σχεδίαζε μια σειρά γυναικείων ρούχων που θα άλλαζε ριζικά την ίδια την έννοια της κομψότητας, προκαλώντας  έντονες αντιδράσεις, στο Ντέιρ Γιασίν της Παλαιστίνης, στις παρυφές της Ιερουσαλήμ, οι εξτρεμιστές της σιωνιστικής δεξιάς έσφαζαν τον τοπικό πληθυσμό, δίνοντας το καίριο πλήγμα για να ξεκινήσει τον επόμενο χρόνο αυτό που οι Παλαιστίνιοι αποκαλούν «Nakba» και περιγράφει την καταστροφή των χωριών τους και την έξοδο 700 χιλιάδων προσφύγων.

Στη Νότια Γαλλία ένα παλιό αμερικανικό πλοίο που είχε μετονομαστεί σε «Exodus» και ανακατασκευαστεί στην Ιταλία, ετοιμαζόταν να αποπλεύσει με προορισμό την Παλαιστίνη και επιβάτες περισσότερους από 4.000 ανθρώπους δίχως πατρίδα, δίχως σπίτι, δίχως οικογένεια, πρώην κρατούμενους στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. Τελικά το πλοίο δεν έφτασε ποτέ στην Γη της Επαγγελίας και οι εβραίοι πρώην κρατούμενοι των ναζιστών κατέληξαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία υπό τον έλεγχο, ωστόσο, αυτήν τη φορά των Βρετανών.

Στην Αγγλία, ο Ερικ Αρθουρ Μπλερ, πιο γνωστός ως Τζορτζ Όργουελ, χήρος και πατέρας ενός παιδιού τριών ετών, βρίσκεται σε ένα μικρό νησί, και είναι έτοιμος να ξεκινήσει να γράφει το 1984. Αλλά μια μέρα θα κινδυνεύσει να πνιγεί μαζί με τον γιο του κατά τη διάρκεια μιας βαρκάδας. Μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, o διαμελισμός της βρετανικής Ινδίας θα επιφέρει τον εκτοπισμό 15 εκατομμυρίων ανθρώπων. Πολύ βορειότερα, στην επικράτεια της ΕΣΣΔ, ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ κατασκευάζει ένα αυτόματο όπλο που θα μείνει στην Ιστορία. Και ενώ στη Νυρεμβέργη κατά τις δίκες των Ναζιστών ακούστηκε για πρώτη φορά η λέξη «γενοκτονία», στην Αργεντινή του Χουάν Περόν υποδέχονταν τους γερμανούς εγκληματίες πολέμου που πρόλαβαν να εγκαταλείψουν την κατεστραμμένη Γηραιά Ηπειρο.

Αυτά είναι μερικά από τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το έτος 1947 και παρουσιάζει στο συναρπαστικό ομώνυμο βιβλίο της η Ελίζαμπεθ Ασμπρινκ. Η δημοσιογράφος και συγγραφέας από τη Σουηδία επέστρεψε πολλές δεκαετίες στο παρελθόν και επέλεξε το 1947 και όλα όσα συνέβησαν τότε ως βάση της αφήγησής της. Ο τόνος είναι προσωπικός αλλά στην ουσία -αναφέρει η La Repubblica (συνδρομητική έκδοση) με αφορμή την κυκλοφορία του «1947» στην Ιταλία- η Ασπρινγκ περιγράφει το πώς άρχισε να δημιουργείται ο κόσμος που σήμερα βλέπουμε να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.

Το 1947 χιλιάδες πρώην κρατούμενοι των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης θα αποπειραθούν, δίχως, ωστόσο, να τα καταφέρουν να φτάσουν στην ελεγχόμενη από τους Βρετανούς Παλαιστίνη. Την επόμενη χρονιά θα ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ και εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι θα πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς. Φωτογραφία: Getty Images

Ο Ντόναλντ Τραμπ, εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν οι περισσότεροι διεθνείς αναλυτές, κατέστρεψε τη σύνοδο κορυφής ανάμεσα στα επτά πιο προηγμένα, οικονομικά, κράτη στον κόσμο, καταστρέφοντας ταυτόχρονα και το παγκόσμιο σύστημα εμπορίου. Αλλά -υποστηρίζει η Ράνα Φορούχαρ στους Financial Times– «είναι αφελές να σκεφτόμαστε πως, όταν ο Τραμπ δεν θα βρίσκεται πια στην εξουσία, η πολυεδρικότητα με κάποιον τρόπο θα αποκατασταθεί. Η αλήθεια είναι ότι ο αμερικανός πρόεδρος, είναι σύμπτωμα και όχι αιτία του προβλήματος». Οι πραγματικές αιτίες είναι οι δομικές αλλαγές τις οποίες υπέστη η παγκόσμια οικονομία, και πιο συγκεκριμένα «η ανάπτυξη της Κίνας, το πέρασμα σε μια ψηφιακή οικονομία και οι αναταράξεις, στην οικονομία και στην πολιτική, που προκάλεσαν αυτές οι δύο αλλαγές», σημειώνει η αμερικανίδα δημοσιογράφος.

Η ανάγκη να αντιμετωπίσουν την κινεζική απειλή, ειδικά στην κούρσα για την κυριαρχία στην υψηλή τεχνολογία, έχει ως αποτέλεσμα να ενωθούν – σημειώνει η Φορούχαρ – Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί, όπως αποδεικνύει το πρόστιμο ύψους ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων που επιβλήθηκε  στην κινεζική εταιρεία τηλεπικοινωνιών ZTE ή το βέτο κατά της εξαγοράς της αμερικανικής Qualcomm από την Broandcom της Σιγκαπούρης.

«Όταν δεν είναι μόνον οι συντηρητικοί εθνικιστές αλλά και οι φιλικοί προς το επιχειρείν φιλελεύθεροι αυτοί που περιβάλλουν το καραβάνι του εμπορίου, πρέπει να κατανοήσουμε ότι εισήλθαμε σε έναν δομικά καινούργιο κόσμο». Έναν κόσμο περισσότερο εθνικιστικό και προστατευτικό, με περισσότερα εμπόδια για τη ροή κεφαλαίων και τις διακρατικές συγχωνεύσεις σε «ευαίσθητους» τομείς, έναν κόσμο, με λίγα λόγια, «οι ευκαιρίες και οι προκλήσεις του οποίου θα συνεχίσουν να εκδηλώνονται πολύ μετά το κλείσιμο του κεφαλαίου Τραμπ».

Δεν αρκεί να μας αποχαιρετήσει ο Ντόναλντ Τραμπ για να ξεπεράσουμε τα κρίσιμα ζητήματα της νέας παγκόσμιας τάξης. Φωτογραφία: Reuters

«Μπορεί ακόμα να τραγουδά ο Μπερτράν Καντά;» διερωτάται στο πρωτοσέλιδό του o L’Obs, επιστρέφοντας στην υπόθεση του πρώην τραγουδιστή του γαλλικού συγκροτήματος Noir Désir και ενός από τους μεγαλύτερους αστέρες της γαλλικής ροκ σκηνής που καταδικάστηκε σε 8 χρόνια κάθειρξη για τον ξυλοδαρμό, μέχρι θανάτου, της συντρόφου του Μαρί Τρεντινιάν το 2003 στη Λιθουανία. Αλλά έπειτα από, μόλις τρία χρόνια στη φυλακή, και έχοντας οδηγήσει, όπως υποστηρίζουν πολλοί, στην αυτοχειρία και την πρώην σύζυγό του Κριστίνα Ραντί, ο Μπερτνάρ Καντά επέστρεψε στη σκηνή.

Πλέον, όμως, σε κάθε ζωντανή του εμφάνιση, πέρα από τους φανατικούς οπαδούς του, κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους και όλοι όσοι μάχονται τη βία κατά των γυναικών, υποστηρίζοντας πως οι συναυλίες του Καντά αποτελούν μια απαράδεκτη προσβολή. Αλλά στην παρέμβασή της, η διευθύντρια του εβδομαδιαίου περιοδικού Ντομινίκ Νορά υποστηρίζει πως «εκείνος έχει το δικαίωμα να τραγουδάει και εκείνοι να εκφράζουν –ειρηνικά– την αποδοκιμασία τους. Αλλά όχι να διαταράσσουν τη δημόσια τάξη, φτάνοντας στο σημείο να μετατρέπονται σε λογοκριτές. Στη δημοκρατία δεν μπορεί να επαναληφθεί η δίκη του Καντά ούτε στις πλατείες ούτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», υποστήριξε η γαλλίδα δημοσιογράφος.

«Ο καθένας είναι ελεύθερος», θεωρεί η Νορά, «να χαρακτηρίζει αυτές τις εμφανίσεις ενοχλητικές, αν όχι αισχρές». Αλλά αυτό αφορά την προσωπική ηθική του καθένα. Είναι δουλειά των μουσικών παραγωγών να αποφασίσουν εάν θα συνεργαστούν ή όχι με τον Καντά, όπως είναι δουλειά του κοινού να επιλέξει εάν θα πάει στις συναυλίες του ή όχι. Και αυτό αφορά άμεσα και τις δράσεις του κινήματος #MeToo. «Το κίνημα δεν πρέπει να συγκρούεται με το κράτος δικαίου και να περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης». Γιατί, προειδοποιεί η Γαλλίδα, «εάν έπρεπε να αφανίσουμε τα έργα των μισογύνηδων, των σεξιστών, των ομοφοβικών, των αντιδραστικών, των αλκοολικών, των ναρκομανών και των τρελών δεν θα υπήρχε πλέον πολιτισμός. Προσοχή στα ολισθήματα της πολιτικής ορθότητας».

Πάντως την προηγούμενη εβδομάδα, δικαστήριο του Μπορντό διέταξε την έναρξη προκαταρκτικής εξέτασης για τις συνθήκες του θανάτου της συζύγου του 54χρονου τραγουδιστή Κριστίνα Ραντί έπειτα από την πρωτοβουλία μιας φεμινιστικής οργάνωσης. Είχε βρεθεί απαγχονισμένη και η νεκροψία είχε δείξει αυτοκτονία αλλά πολλοί επέρριψαν την ευθύνη στον Καντά ο οποίος φέρεται ότι κακοποιούσε την αυτόχειρα.

Το βράδυ της Κυριακής ο γάλλος ροκ σταρ, κατά τη διάρκεια συναυλίας του στις Βρυξέλλες, υπονόησε πως επρόκειτο για την τελευταία συναυλία της καριέρας του. Φωτογραφία: Getty Images

Κατά τη διάρκεια της θερινής περιόδου, ακόμα και οι πλέον αδιάφοροι όσον αφορά τις διατροφικές συνήθειές τους προβαίνουν σε κάποιες μικρές αλλαγές. Όταν η ζέστη είναι αποπνικτική, μας κόβετε η αναπνοή. Για τον λόγο αυτό περιορίζουμε στο ελάχιστο την κατανάλωση υδατανθράκων και τηγανητών φαγητών ενώ ξεχνάμε, οι περισσότεροι, και τις σάλτσες. Ταυτόχρονα, όμως, αυξάνεται σημαντικά η η κατανάλωση λαχανικών και, κυρίως, φρούτων. Ποια είναι, όμως, τα πιο ιδιαίτερα από τα φρούτα του καλοκαιριού και ποιες είναι οι μαγικές ιδιότητες του καθενός, πέρα από τη γεύση;

Σύμφωνα με τον Πιτ Γουέλς, o οποίος εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία γράφει στους New York Times για εστιατόρια και εκλεκτά εδέσματα, στην πρώτη θέση της λίστας κατατάσσεται το καρπούζι παρότι έχει «απλή γεύση», έως και βαρετή για κάποιους, αλλά είναι ιδανικό από τη φύση του για να το ραντίσουμε με βότκα ή, για μια πιο λάιτ εκδοχή, με λιμοντσέλο και νερό. Είναι το πιο ξεδιψαστικό φρούτο, κατάλληλο και για γκουρμέ συνδυασμούς εάν σερβιριστεί σε σαλάτα με κόκκινα κρεμμύδια. φέτα, εστραγκόν ή γλυκάνισο. Ακολουθούν τα κεράσια, γιατί «βραστά με ζάχαρη και μια τζούρα βανίλια, συνθέτουν μια εξαιρετική βάση για αναψυκτικά και κοκτέιλ». Τρίτο έρχεται το μύρτιλο, το καλύτερο φρούτο για επιδόρπια όπως διάφορα κέικ, τάρτες και τηγανίτες. Και μετά τα βατόμουρα και τα ροδάκινα, τα οποία φαίνεται πως εκτιμά ιδιαίτερα ο αμερικανός δημοσιογράφος: «γιατί είναι σχεδόν αδύνατο να καταστρέψει κανείς ένα ροδάκινο», καθώς μπορεί να το συνδυάσει με ένα κραμπλ, με προσούτο ή ακόμα και με πάπια στη σχάρα.

Μια πίτσα από… καρπούζι με φέτα, μύρτιλα και φύλλα μέντας. Ένας ιδανικός καλοκαιρινός συνδυασμός. Φωτογραφία: Shutterstock