Αφοπλιστικός ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Reader.gr, μιλώντας για τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο. Οπως την περιγράφει μάλιστα, πρόκειται για πραγματική μάχη, αφού ο συνθέτης δεν είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί και να το βάλει κάτω. Αν αυτό που λένε τόσο οι γιατροί όσο και αποθεραπευμένοι ασθενείς, ότι η ψυχολογία είναι το παν όταν αντιμετωπίζεις ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας, τότε ο Θάνος Μικρούτσικος έχει επιλέξει έναν δρόμο που μόνο καλό μπορεί να του κάνει στη δοκιμασία που περνά αυτή τη στιγμή.

«Είμαι πολύ δυνατός, το παλεύω χωρίς φόβο αλλά κανείς δεν ξέρει τη συνέχεια της ιστορίας αυτής. Το φινάλε μου δεν το σηματοδοτώ εγώ. Μπορεί σε έξι μήνες να μην μπορώ να κάνω συναυλίες (…) Δεν φοβάμαι τον καρκίνο. Οσο μου περνάει από το χέρι θα τον δυσκολέψω, θα του αλλάξω τον αδόξαστο, θα παίξουμε παιχνίδι μέχρι τέρμα» είπε μεταξύ άλλων στην τηλεοπτική συνέντευξη.

Σε πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στην Εφημερίδα των Συντακτών, στις 6 Μαΐου, είχε αναφερθεί και εκεί στη δύσκολη περιπέτειά του, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι θα δυσκολέψει όσο μπορεί την ασθένεια, δεν θα της χαριστεί και ότι -στον όποιο βαθμό εξαρτάται από εκείνον- «το παλεύει του κερατά». Ο τίτλος της συνέντευξης, τα έλεγε όλα: «Καρκίνε, τα έβαλες με λάθος άνθρωπο. Θα σε ταλαιπωρήσω φριχτά».

Μιλώντας λοιπόν στην Εφημερίδα των Συντακτών και στην Εφη Μαρίνου, ο κορυφαίος έλληνας μουσικοσυνθέτης αποκάλυψε πότε και πώς έμαθε για τον καρκίνο στο συκώτι του, την πορεία της υγείας του έκτοτε, και πώς το αντιμετωπίζει.

«Ετοιμαζόμουν πέρυσι τον Ιούνιο να κάνω μια περιοδεία με το έργο του Καββαδία. Μου λέει η γυναίκα μου: “Μήπως να κάνεις μια εξέταση για το σάκχαρο στην προοπτική των 40 συναυλιών; Η παθολόγος, μου γράφει να κάνω υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας βλέποντας κάτι σαν αιμαγγείωμα. Μετά τον υπέρηχο κάνω μαγνητική. Αποδεικνύεται ότι έχω καρκίνο στο συκώτι. Και μετά κάτι φαίνεται και στο κόκκαλο» είπε στη συνέντευξη.

Πώς συνέχισε από κει και πέρα; «Αν ο συνδυασμός ίσχυε, ήμουν καταδικασμένος. Ηταν πράγματι ένα φρικώδες επταήμερο. Η Μαρία και ο γιος μου ο Στέργιος ήταν κινούμενα πτώματα. Η κόρη μου στο Λονδίνο μισοήξερε πράγματα. Οι δύο μεγαλύτερες ήταν κάπως πιο ψύχραιμες. Τα αποτελέσματα από τις βιοψίες βγαίνουν στις 4 Ιουλίου και χαμογελάμε λίγο. Το κόκκαλο είναι εντάξει. Μένει ο καρκίνος στο συκώτι. Κανονίζω να χειρουργηθώ στο Μετροπόλιταν. Παρεμβαίνει ένας εξάδελφος της Μαρίας και γίνεται η επαφή με τον Μαλαγκό, τον καλύτερο ογκολόγο στο Λονδίνο, ο οποίος ανατρέπει όλο τον προγραμματισμό και κανονίζει το αδιανόητο: χειρουργείο μετά από τρεις μέρες. Το χειρουργείο διαρκεί 8,5 ώρες. Είχαν πειραχτεί και τρεις λεμφαδένες, αλλά ο Ιταλός είχε καθαρίσει όλη την ευρύτερη περιοχή όπως μου είπε, καλύτερα και από μαφιόζο στο Σικάγο».

Τον Νοέμβριο, όπως λέει στην ίδια συνέντευξη, βρίσκουν άλλους τρεις λεμφαδένες κοντά στα επινεφρίδια και χρειάστηκε να κάνει πετ σκαν: «Στις 10 Δεκεμβρίου το απόγευμα έρχεται ο γιατρός, κάθεται στη θέση που κάθεσαι εσύ τώρα. Είναι σε πλήρη απογοήτευση. Μου λέει: “μετάσταση στα κόκκαλα, στο δεύτερο θωρακικό και πέντε σημεία θεωρούνται απλώς ύποπτα”. Η εξέλιξη ήταν εξαιρετικά απρόβλεπτη. Οταν το πληροφορήθηκε ο Μαλαγκό στο Λονδίνο, έπαθε σοκ με την ταχύτητα μετάβασης. Ενδέχεται, προ της εγχείρησης, να έφυγε κύτταρο που δεν πιάστηκε στο πετ σκαν, δυστυχώς γίνονται αντιληπτά όταν πια δημιουργούν αποικίες. Ξεκίνησα από τον Δεκέμβριο τις ακτινοβολίες, στις 20 Ιουνίου κλείνει ο πρώτος κύκλος χημειοθεραπείας. Τον Μάρτιο είχαμε ένα ικανοποιητικό κατά τον γιατρό αποτέλεσμα του πετ σκαν. Υπάρχουν τα ευρήματα του Δεκεμβρίου, παραμένουν όμως στο ίδιο στάτους χωρίς να έχουν επεκταθεί. Θεωρεί ότι φρενάρισε. Κάθε τρεις μήνες θα κάνουμε εξετάσεις» περιέγραψε ο συνθέτης, με χειρουργική ακρίβεια.

«Νομίζω ότι αντιμετωπίζω τον καρκίνο με δύναμη, έτσι πρέπει να γίνεται. Η αθλιότητα της χημειοθεραπείας δεν με έχει καταβάλει, νιώθω τυχερός, είμαι και δημιουργικός. Είναι μονόδρομος. Ξυπνάω στις 8 το πρωί και δουλεύω. Μετά τη χημειοθεραπεία βάζω πρόβα 7-9 και ο γιατρός τρελαίνεται. Εχει αποδειχτεί και ιατρικά πως αν δώσεις κατάθλιψη στον καρκίνο είναι το καλύτερό του. Ε, λοιπόν, εγώ θα τον δυσκολέψω όσο μπορώ». Οπως προκύπτει από τα όσα διηγείται στη δημοσιογράφο Εφη Μαρίνου, το χιούμορ με το οποίο χρωματίζει τόσο δύσκολες καταστάσεις, εμπνέει και μας βγάζει από τον μικρόκοσμο των προβλημάτων της καθημερινότητας.

Φοβάται άραγε μέσα σε όλα αυτά που περνάει; «Οχι, δεν φοβήθηκα. Εχω πλήρη συνείδηση ότι πρόκειται για πολυπαραγοντική ασθένεια η οποία αυτονομείται -άρα δεν εξαρτάται από σένα πώς το παλεύεις. Ομως θα σου πω κάτι. Στον όποιο βαθμό κάποια πράγματα εξαρτώνται από μένα, το παλεύω του κερατά… Σε εκείνο τον βαθμό που έχω έστω μικρό ρόλο, θα του βγάζω τη γλώσσα. Δεν θα τον κοροϊδεύω έτσι κι αλλιώς, όχι. Ξέρω πως μπορεί να αυτονομηθεί. Δεν είμαι βλαξ ούτε ζω με ψευδαισθήσεις. Ενα πρωί κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και του είπα: “τα έβαλες με λάθος άνθρωπο. Θα σε ταλαιπωρήσω φρικτά”. Αν με ρωτήσεις τι ελπίζω, θα σου πω όχι την ίαση αλλά να καταστήσω το νόσημα χρόνιο. Η ιατρική εξελίσσεται. Βλέποντας και κάνοντας. Και ζώντας κάθε λεπτό. Ας πούμε ότι ζω τάδε καιρό, δεν τον προσδιορίζω. Δεν πρέπει να τον ζήσω καλά;».

Μαθήμα ζωής, από έναν άνθρωπο που βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν από τους μεγαλύτερους εφιάλτες της ανθρωπότητας. Μια τέτοια στάση αντίστασης, είναι από μόνη της επαναστατική πράξη. Κάθε άνθρωπος, στα πιο δύσκολα, βγάζει στη φόρα τον πραγματικό του χαρακτήρα. Κάποιοι είναι γεννημένοι να μην υποτάσσονται και να παλεύουν μέχρι τελικής πτώσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News