Στην περίπτωση που κάποιος πρόσφυγας ή μετανάστης βρίσκεται παράτυπα στη Γαλλία και επιθυμεί διακαώς να πάρει άμεσα τη γαλλική υπηκοότητα τότε η λύση είναι μία. Αρκεί να προβεί σε μια «εξαιρετική» ενέργεια. Αυτό τουλάχιστον συνέβη με τον Μαμούντου Γκασαμά, τον 22χρονο πρόσφυγα από το Μαλί ο οποίος δεν δίστασε λεπτό να σκαρφαλώσει στην πρόσοψη μιας πολυκατοικίας στο Παρίσι για να σώσει ένα παιδί που κρεμόταν από ένα μπαλκόνι του 4^ου ορόφου.

Σύμφωνα με όσα ορίζονται στον γαλλικό αστικό κώδικα είναι δυνατή η πολιτογράφηση με συνοπτική διαδικασία για έναν αλλοδαπό στην περίπτωση που προσφέρει «εξαιρετικές υπηρεσίες»  στη χώρα  ή εάν η πολιτογράφησή του θεωρείται «εξαιρετικής σημασίας για το συμφέρον της Γαλλίας». Αυτά είχε στο μυαλό του ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν όταν συνεχάρη τον νεαρό πρόσφυγα, κατά την επίσκεψή του στο Ελιζέ, υποσχόμενος στον «ήρωα» του Παρισιού, πέρα από τη γαλλική ιθαγένεια, και μια θέση στην Πυροσβεστική Υπηρεσία.

Αλλά η ιδέα της «τιμητικής» πολιτογράφησης δεν είναι καινούργια στη Γαλλία – αναφέρει το BBC – καθώς ανάγεται στα πρώτα χρόνια της επανάστασης, περίοδο κατά την οποία υπήρχε νόμος που προέβλεπε τη χορήγηση της γαλλικής υπηκοότητας σε «άνδρες οι οποίοι με τα γραπτά και το κουράγιο τους υπηρέτησαν την ελευθερία». Μεταξύ των πρώτων που πολιτογραφήθηκαν τιμητικά Γάλλοι πολίτες συγκαταλέγονται ο Τζορτζ Ουάσινγκτον και ο Τόμας Τζέφερσον.

Πολλές δεκαετίες μετά, το 1870, ένα διάταγμα προσέφερε τη γαλλική υπηκοότητα σε ανθρώπους που πολέμησαν στο πλευρό των γαλλικών στρατευμάτων στον πόλεμο κατά της Γερμανίας. Οι περισσότεροι, όμως, που επωφελήθηκαν από την εν λόγω απόφαση ήταν κυρίως Γερμανοί. Αλλοδαποί μισθοφόροι είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη Γαλλία, από το 1831, χρονιά ίδρυσης της θρυλικής Λεγεώνας των Ξένων. Αλλά σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη, οι λεγεωνάριοι δεν αποκτούν αυτόματα τη γαλλική ιθαγένεια, εκτός και εάν τραυματιστούν εκτελώντας το καθήκον τους. Σήμερα στη Λεγεώνα των Ξένων υπηρετούν 8.600 στρατιώτες από 150 χώρες ενώ οι πολιτογραφήσεις δεν ξεπερνούν τις διακόσιες ανά έτος.

Επιστρέφοντας, όμως, στο παρόν, προκαλεί τουλάχιστον θλίψη το γεγονός ότι στη Γαλλία, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, υπάρχουν, πλέον, εκατοντάδες χιλιάδες νεαροί άνδρες που κατάφεραν να φτάσουν στην ευρωπαϊκή επικράτεια έπειτα από ένα εξαιρετικά επικίνδυνο ταξίδι. Οι περισσότεροι είναι παράτυποι και εργάζονται αναγκαστικά (ώστε να επιβιώσουν) αδήλωτοι και με πενιχρές απολαβές. Αλλά όλοι είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Μαμούντου Γκασαμά. Εάν τους δοθεί η ευκαιρία και δίχως να υπολογίσουν λεπτό τον κίνδυνο για τη ζωή τους.

Φωτό: O Μαμούντου Γκασαμά κρατώντας το πιστοποιητικό «θάρρους και αφοσίωσης» που έλαβε από την παρισινή Αστυνομία. Πηγή: EPA

Τρεις ημέρες αφότου παρουσιάστηκε το πρόγραμμα του (πρώην) επίδοξου κυβερνητικού συνασπισμού της Ιταλίας, 154 γερμανοί οικονομολόγοι συνυπέγραψαν ένα μανιφέστο καταφανώς «αντίθετο σε κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση της ευρωζώνης». Και σίγουρα δεν πρόκειται για «σύμπτωση», επισημαίνει σε άρθρο του στο Project Syndicate o  Ζακί Λαΐντι, υποστηρίζοντας πως η Ευρώπη βρίσκεται για ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με ένα «γερμανικό πρόβλημα».

Στην παρέμβασή του, ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Sciences Po και σύμβουλος, κατά το παρελθόν, του γάλλου πρώην πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς συνοψίζει με εξαιρετικό τρόπο το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει το ευρωπαικό εγχείρημα και έγκειται στο γεγονός ότι «η Γερμανία (ΣτΜ: σε αντίθεση με τη Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν) φιλοδοξεί να ζήσει σε μια μινιμαλιστική Ευρώπη δίχως πολιτική ένωση, αλλά που θα διατηρείται ενωμένη μέσω διακυβερνητικών πειθαρχικών μηχανισμών που θα έχουν σχεδιαστεί από τις πιο εύπορες χώρες. Με άλλα λόγια η Γερμανία θέλει να απαλείψει από την ΕΕ κάθε ίχνος αλληλεγγύης και της πολιτικής που την ακολουθεί, και να τις αντικαταστήσει με ένα ψυχρό ειδύλλιο αυστηρών κανόνων».

Πηγή του προβλήματος είναι ο ορντο-φιλελευθερισμός, αναφέρει ο Λαΐντι, η θεωρία σημαία της οποίας είναι η «κοινωνική οικονομία της αγοράς» και αποτελεί, σήμερα, την κυρίαρχη οικονομική αντίληψη στη Γερμανία, όπου οι περισσότεροι, πολιτικοί και ειδικοί, υποστηρίζουν πως η κρίση της ευρωζώνης δεν οφείλεται σε συστημικά προβλήματα που αντιμετωπίζει αλλά στην απερισκεψία (των κυβερνήσεων) συγκεκριμένων κρατών-μελών που άφησαν το δημόσιο χρέος τους να διογκωθεί υπερβολικά. Αυτό, όμως, δεν είναι λάθος των Γερμανών, δηλώνουν οι ίδιοι, (ούτε των Ολλανδών και των χωρών της Βαλτικής που συμμερίζονται απόλυτα τις απόψεις του Βερολίνου). Για τους Γερμανούς «η αλληλεγγύη βασίζεται στη συνεπή διαχείριση». Η εν λόγω συλλογιστική, ωστόσο, βασίζεται σε τρεις λανθασμένες αντιλήψεις.

Πρώτον, ισχυρίζονται ότι δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανέναν για την ευημερία τους. «Ωστόσο, γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο εξαρτάται η οικονομία της Γερμανίας από την ευρωπαϊκή ζήτηση και πόσο επωφελείται από την υποτίμηση του «γερμανικού ευρώ» (ενώ το «ιταλικό ευρώ», για παράδειγμα, πλήττεται από την υπερτίμηση). Η Γερμανία επίσης επωφελείται από την πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας», χάρη στην οποία η γερμανική κυβέρνηση εξοικονόμησε τόκους ύψους 294 δισεκατομμυρίων ευρώ από το 2007. Δεύτερον, έχουν μανία με τη δημοσιονομική πειθαρχία και θεωρούν πως σε περίπτωση εκτροχιασμού από τα όποια κράτη-μέλη η μοναδική λύση είναι η αυστηρή λιτότητα. «Όσο σκληρές και αν αποδειχτούν οι συνέπειες αυτής της προσέγγισης, αποτελούν απλά το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν ώστε να εξιλεωθούν από το αμάρτημα της συσσώρρευσης υπερβολικών χρεών». Τρίτον, οι Γερμανοί είναι πεπεισμένοι πως σε μια οικονομία της αγοράς, ευθύνη του κράτους είναι να ορίζει τους κανόνες, όχι να καθορίζει τις επιλογές των οικονομικών παραγόντων και αυτό σημαίνει ότι το τεράστιο γερμανικό πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αποτελεί μια πραγματικότητα που οι πολιτικοί φορείς δεν μπορούν να αλλάξουν. Αλλά παραβλέπουν, ωστόσο, πως αυτό οφείλεται κυρίως στις περιορισμένες επενδύσεις στο εσωτερικό της Γερμανίας.

Φωτό: Ο Εμανουέλ Μακρόν μπορεί να επιθυμεί τη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης αλλά τον τελευταίο λόγο, εξακολουθεί να έχει η Γερμανία. Πηγή: REUTERS/Wolfgang Rattay

Το ότι επτά με οχτώ (αλλά όχι περισσότερες από εννιά) ώρες ύπνου το βράδυ συμβάλλουν στην καλύτερη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου το επόμενο πρωί, είναι γνωστό. Αλλά ενδέχεται να μην ξέρουμε όλοι ότι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για τον εγκέφαλό μας μόλις σηκωθούμε από το κρεβάτι είναι να πιούμε έναν δυνατό καφέ. Γιατί μετά τον ύπνο είμαστε συνήθως αφυδατωμένοι ενώ η καφεΐνη λειτουργεί ως διουρητικό, επιβαρύνοντας περισσότερο τον οργανισμό μας. Ιδανικό ρόφημα για να ξεκινήσει κανείς μια απαιτητική ημέρα είναι το νερό. Ένα ποτήρι (ζεστό με λεμόνι) είναι αρκετό – αναφέρει στο Fast Company η Τάρα Σουόρτ, πρώην κλινική γιατρός και νυν πρωτοπόρος νευροεπιστήμονας με ειδίκευση στη βελτιστοποίηση των εγκεφαλικών λειτουργιών – ενώ ενδείκνυται επίσης το πράσινο τσάι με μια κουταλιά κουρκουμά, ένα μπαχαρικό με ιστορία χιλιάδων χρόνων που συμβάλλει σημαντικά στην καλύτερη λειτουργία της μνήμης, ενισχύει τη συγκέντρωση και αυξάνει ραγδαία την αντιοξειδωτική ικανότητα του οργανισμού. Σημαντικές είναι επίσης οι διατάσεις καθώς πέρα από τους μύες ξυπνούν και τον εγκέφαλο μέσω της αύξησης της ροής του αίματος. Και για όσους δεν έχουν ούτε δέκα λεπτά για χάσιμο, μπορούν απλά να ξαπλώσουν στο πάτωμα, ακουμπώντας τα πόδια τους στον τοίχο.

Σύμφωνα με τη βρετανίδα επιστήμονα στη θωράκιση του εγκεφάλου συμβάλλει επίσης ο διαλογισμός ενώ θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικό να τρώμε πάντα το ίδιο πρωινό και πάνω-κάτω την ίδια ώρα. Ιδανικές τροφές θεωρούνται τα αυγά, το αβοκάντο, ο σολωμός, οι ξηροί καρποί, τα σπόρια και τα μούρα ενώ είναι προτιμότερο να αποφεύγονται το λευκό ψωμί και τα δημητριακά με ζάχαρη καθώς μερικές ώρες αφότου καταναλωθούν επιφέρουν πνευματική και φυσική κατάπτωση. Τέλος, προτείνεται να ξεκινάμε την ημέρα μας στη δουλειά, ολοκληρώνοντας πρώτα τις πιο απαιτητικές από τις υποχρεώσεις μας γιατί τις μεσημεριανές ώρες, συνήθως, πέφτουν τα επίπεδα σεροτονίνης στον οργανισμό μας.

Φωτό: «Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Πηγή: Shutterstock

Κατά την παραμονή του στο Χάρβαρντ ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ λάτρευε κυρίως τους κλασικούς συγγραφείς και την ξιφασκία. Αλλά όταν σκέφτηκε, στο δωμάτιο του, στις φοιτητικές εστίες του κορυφαίου αμερικανικού πανεπιστημίου, έναν τρόπο για να φέρει κοντά, αρχικά εκατοντάδες, στη συνέχεια εκατομμύρια, και, σήμερα, δισεκατομμύρια ανθρώπους, ο μετέπειτα ιδρυτής του Facebook αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του.

Το ίδιο είχε πράξει αρκετά χρόνια πριν και ο Μπιλ Γκέιτς ο οποίος είχε εγγραφεί και στη νομική σχολή και στο τμήμα μαθηματικών του Χάρβαρντ. Τον έφαγαν, όμως, οι υπολογιστές και η Microsoft που ίδρυσε το 1975. Τις πανεπιστημιακές του σπουδές δεν ολοκλήρωσε και ένας άλλος πρωτοπόρος της ψηφιακής εποχής, ο πρόωρα χαμένος Στιβ Τζομπς. Ο συνιδρυτής και εκτελεστικός διευθυντής του Twitter Τζακ Ντόρσεϊ εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης ενώ ο Σον Πάρκερ του Napster (αλλά και του Facebook) δεν μπήκε καν στον κόπο να εγγραφεί σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή καθώς πριν τελειώσει το σχολείο εργαζόταν ήδη για λογαριασμό της CIA.

Οι περισσότεροι, όμως, επικεφαλής των κορυφαίων startups, αποκαλύπτει το Techcrunch, έχουν πραγματοποιήσει σπουδές υψηλού επιπέδου σε μερικά από τα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Μεταξύ των εκτελεστικών διευθυντών των αμερικανικών νεοφυών επιχειρήσεων που κατάφεραν να λάβουν χρηματοδοτήσεις άνω των 100 εκατομμυρίων δολαρίων την τελευταία τριετία, κορυφαίες επιλογές αποτελούν το Χάρβαρντ και το Στάνφορντ με τους περισσότερους να έχουν αποφοιτήσει από κάποια σχολή διοίκησης επιχειρήσεων.

Φωτό: Καλές οι ιδέες, αλλά χρειάζονται και οι σπουδές. Πηγή: Shutterstock