«Το Πεδίο του Αρεως είναι ένα πολυσυλλεκτικό πάρκο στο κέντρο της πόλης. Συγκεντρώνει τους/τις πολυεθνικούς-ες προλετάριους-ες από τις γειτονικές περιοχές και τις συνήθειές τους στο δημόσιο χώρο, είναι σημείο συνάντησης για τακτικούς θιασώτες όπως οι διάφοροι άντρες που παίζουν τάβλι ή χαρτοπαιξίες με στοιχήματα, καθώς και για υποκείμενα όπως οι τρανς, των οποίων η άνευ όρων παρουσία και κυκλοφορία στο δημόσιο χώρο δεν είναι κατά βάση δεδομένη. Ολα αυτά, και άλλα τόσα, συνθέτουν μια δημόσια σκηνή φύσει ασύμβατη με όσα η επιτροπή κατοίκων θα ήθελε για την πάρτη της. Μιλώντας στην απ’ έξω και με κριτήρια αισθητικά και όχι ως κομμάτι της πραγματικής ζωής του πάρκου. Δηλαδή ένα δημόσιο χώρο που να ταιριάζει στους λευκούς έλληνες μεσοαστούς των γύρω γειτονιών και τα γούστα τους, που να σηκώνει την κουράδα του σκύλου τους και τη σέλφι μετά το απογευματινό τρέξιμο».

Η αφίσα που το «Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής» έχει τοιχοκολλήσει στα πέριξ του ταλαίπωρου άλσους είναι υπεράνω σχολιασμού και κριτικής. Ας πούμε απλώς πως επιβεβαιώνει την κοινωνική σύγχυση που μας έχει φέρει σε αυτή την τραγική κατάσταση – ή την κοινωνική σύγχυση ως αποτέλεσμα της τραγικής κατάστασης στην οποία μας έχουν φέρει οι πολιτικές που ακολουθούνται εδώ και χρόνια.

Το σουρεαλιστικό κείμενο συμπληρώνεται με φωτογραφία της Μιμής Ντενίση, μιας από τις… λευκές Ελληνίδες μεσοαστές των γύρω γειτονιών, από τη συμμετοχή της σε πρόσφατη διαμαρτυρία των κατοίκων. Η οποία Μιμή Ντενίση, κατά τους συντάκτες του κειμένου περιλαμβάνεται σε «μία χούφτα οργισμένων ηλιθίων που αξιοποιεί τις σχέσεις της, τις μούρες της και μικροπολιτικές πρακτικές επιπέδου facebook για να διαφημίσει τις διαθέσεις της για ένα κομμάτι της μητρόπολης. Και ειδικά για το συγκεκριμένο κομμάτι της μητρόπολης που δικαιωματικά, κι αυτό το λέμε με κάθε σιγουριά, αυτή τη χούφτα οργισμένων ηλιθίων δεν την χωράει».

Οχι, δεν είναι ανέκδοτο! Η αφίσα έχει πράγματι αναρτηθεί, για να καταγγείλει πως «το “πρόβλημα” με το Πεδίο του Αρεως δεν είναι κάτι άλλο πέρα από το συγκαλυμμένο ρατσισμό των ντόπιων μικροαστών και μεσοαστών απέναντι στους πραγματικούς χρήστες του πάρκου και όχι μόνο τους χρήστες ουσιών».

Ηρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα!

Δεν φταίνε όμως αυτά. Είδαν ανοιχτά και μπήκαν, η ζούγκλα είναι ένα χώρος ελεύθερος για όλους. Δεδομένου ότι η Πολιτεία άφησε το πάρκο να γίνει ζούγκλα, τώρα υφιστάμεθα τις συνέπειες, την εφαρμογή του νόμου της ζούγκλας που ευνοεί την επιβίωση του πιο δυνατού, εν προκειμένω του πιο επιθετικού, του πιο τραμπούκου, του πιο βίαιου. Αν και, για να ανατρέξω σε ένα παλαιότερο κείμενο που είχε δημοσιευτεί στο Protagon στις 16 Οκτωβρίου 2009 (το είχε γράψει ο Αλκης Γαλδαδάς), σύμφωνα με τον Φρανς ντε Βάαλ (Frans de Waal), έναν ολλανδό καθηγητή που ασχολείται με την κοινωνική συμπεριφορά των πιθήκων: «Ο πραγματικός νόμος της ζούγκλας μπορεί να μην είναι η επιβίωση του πιο δυνατού αλλά η συμπάθεια όσων κινούνται μέσα σ’ αυτή τη ζούγκλα».

Αυτή η συμπάθεια είναι αδύνατον να αναπτυχθεί σε ένα περιβάλλον διαρκούς υποβάθμισης και παρακμής. Στο περιβάλλον, δηλαδή, που εξακολουθεί να καλλιεργεί η υπεύθυνη για τη διαχείριση του πάρκου Περιφέρεια Αττικής με την απουσία της αλλά και με την άρνησή της να παραδεχτεί το μέγεθος του προβλήματος και να προχωρήσει σε δραστικές λύσεις. Με την αδράνειά της διώχνει τον πολίτη από έναν χώρο που του ανήκει και επιτρέπει την κατάληψή του από τους επαναστάτες του θράσους και της άγνοιας. Και από τους εμπόρους ναρκωτικών που πιο άγριοι και από τα άγρια θηρία, μέσα στη ζούγκλα που τους παρέχουμε (στο κέντρο της Αθήνας), βασιλεύουν και επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News