Το event «Η Αθήνα απαντά στη βία και στην επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη» οργανώθηκε αυθόρμητα στο Facebook μετά τη βίαιη επίθεση που δέχτηκε ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης. Ωρα έναρξης 5 το απόγευμα, την ώρα δηλαδή που το Δημοτικό Συμβούλιο επρόκειτο «να βροντοφωνάξει “στεκόμαστε στο πλευρό του Γιάννη Μπουτάρη, στο πλευρό της Δημοκρατίας”».

Στέκομαι στην πλατεία Κοτζιά και μελαγχολώ. Ενας πολιτικός γάμος θα συγκέντρωνε περισσότερο κόσμο από αυτόν που μαζεύτηκε το απόγευμα της Δευτέρας έξω από το Δημαρχείο της Αθήνας.

Απορημένοι Γιαπωνέζοι τραβούν φωτογραφίες, αστυνομικοί επιφορτισμένοι με το έργο της περιφρούρησης ακουμπούν τεμπέλικα στις μηχανές τους και γράφουν sms (ερωτικά, να υποθέσω). Στην άκρη των συγκεντρωμένων ένας νεαρός, με ένα ταμπλό του ΚΕΕΡ.ΦΑ στην πλάτη που διαλαλεί «Ποτέ ξανά φασισμός», πουλάει την Εργατική Αλληλεγγύη.

Στις 6 παρά 10 οι συγκεντρωμένοι στο πεζοδρόμιο έξω από την πόρτα του Δημαρχείου δεν ξεπερνούν τους 100 και όμως στο Facebook 1200 Αθηναίοι έχουν δηλώσει από νωρίς ότι ενδιαφέρονται και άλλοι 624 ότι θα πάνε,  ανάμεσά τους και 80 διαδικτυακοί φίλοι μου  από τους οποίους, όμως, μάλλον δεν έχει έρθει κανείς. Δεν αναγνωρίζω κανέναν.

Δυνητικά, λοιπόν, θα μπορούσαν να είχαν κατέβει 1824 άνθρωποι αλλά δεν ήρθαν. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι έστω και απόντες είναι πολλοί αυτοί που συμφωνούν με το μήνυμα του Δημάρχου της Αθήνας.

Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν; Να το πάρουμε απόφαση ότι η αντίδρασή μας από δω και πέρα θα γίνεται μόνο με λάβρες δηλώσεις στα social media; Αρκεί αυτό για να αποτρέψει τα καθάρματα που χτυπούν στους δρόμους όποιους δεν γουστάρουν;

Μελαγχολώ ακόμη περισσότερο όσο σκέφτομαι πόσο απαθείς στεκόμαστε απέναντι στα γεγονότα. Μας ταράζουν, μας συγκλονίζουν αλλά απλά ανταλλάσσουμε μηνύματα σε μια οθόνη.

Κάποιοι από αυτούς, που έσπευσαν στο κάλεσμα του φοιτητή της Νομικής, οι περισσότεροι μεσήλικες, γνωρίζονται μεταξύ τους. Με χαμόγελα αμηχανίας χαιρετούν τους φίλους τους και αρχίζουν να αποχωρούν.

«Σαν διαδήλωση του ΚΚΕ Εσωτερικού 50 χρόνια μετά, δεν είναι;», ακούω δίπλα μου να λέει μια γυναίκα στον φίλο της. Μετά γυρίζει προς εμένα: «Συμφωνείτε; Οι φάτσες, το ντύσιμο των παρισταμένων, ο αριθμός τους, όλα συνηγορούν», μου λέει. Δεν γίνεται να διαφωνήσω.

Στις έξι και πέντε, μετά από 65 λεπτά βουβής διαδήλωσης κατά την οποία δεν γίνεται τίποτα απολύτως, αποχωρώ αφήνοντας κάποιους να κάνουν αμήχανες αναλύσεις για την κατάσταση σε πηγαδάκια.

Αποχαιρετώ την άγνωστή μου με το κοντοκουρεμένο κάτασπρο μαλλί, ίσως κάποτε σε κάποια άλλη διαδήλωση να είχαμε ξανασυναντηθεί. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που λίγοι ή πολλοί συνηθίζαμε να διαμαρτυρόμαστε ειρηνικά στους δρόμους. «Ας ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο την Τετάρτη στη Θεσσαλονίκη», λέμε και φεύγω.

Στο μεταξύ η ζωή στην οδό Αθηνάς συνεχίζεται αδιατάρακτη: ένα κορίτσι με κόκκινο φουστάνι ζητιανεύει γιατί πεινάει, για την ακρίβεια προσπαθεί να μαζέψει λεφτά για τη δόση της, ένας αποστεωμένος νεαρός είναι ξαπλωμένος με κλειστά τα μάτια σε μια εσοχή έξω από το μετρό, ένας μεσόκοπος ανεβάζει με κόπο το αναπηρικό καροτσάκι με τη σύντροφό του στο πεζοδρόμιο, η κίνηση στο δρόμο λιγοστεύει, οι μαγαζάτορες κατεβάζουν τα ρολά. Καληνύχτα σας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News