Δείτε έναν χάρτη με την κίνηση στους δρόμους της Αθήνας. Η πόλη θυμίζει κορμί που ασφυκτιά. Το κόκκινο είναι οι αρτηρίες του. Με αγγεία έτοιμα να σπάσουν. Σαν να βλέπεις τις παλάμες των οδηγών, έτσι όπως σφίγγουν το τιμόνι.

Αν μπορούσες όλο αυτό να το δεις από ψηλά, αν πετούσε ακόμα το ελικόπτερο του ΣΚΑΪ, οι δρόμοι της πόλης θα έδειχναν πλημμυρισμένοι από λαμαρίνες. Ενα ποτάμι από λαμαρίνες, που λες ότι δεν θα εκβάλλει πουθενά, μόνο περιμένει το απόγευμα για να αντιστρέψει τη ροή του. Και από πάνω του έχει καυσαέριο, μουσική και ραδιοφωνικές φωνές, θυμό και αναθέματα.

Οι εργαζόμενοι στο Μετρό απεργούν. Η πόλη υποφέρει. Σήμερα, υποτίθεται, θα έκλειναν και οι μπάρες, υποχρεώνοντας χιλιάδες τζαμπατζήδες να βγάλουν εισιτήριο. Ομως οι συνδικαλιστές το είδαν αλλιώς. Απεργία. Με ποια αιτήματα; Το Σωματείο σε ανακοίνωσή του καταγγέλλει ελλείψεις σε προσωπικό, ανταλλακτικά, αναλώσιμα υλικά και, φυσικά, το ξεπούλημα των συγκοινωνιών. Ειδικά για το τελευταίο, πέτυχαν διάνα. Οποιον οδηγό ή πεζό ρωτήσεις σήμερα στην Αθήνα, θα σου πει, πάνω στο θυμό του, ότι προτιμά οι ιδιώτες να έρθουν μία ώρα αρχύτερα. Στην ουσία το βασικό αίτημα της απεργίας είναι οι προσλήψεις, αλλά και η αποστολή ενός μηνύματος προς ιδιώτες που ενδεχομένως να ενδιαφερθούν για το Μετρό. Ξέρετε καμία απεργία με αντίστοιχα αιτήματα που να έφερε πίσω αποτελέσματα; Τις περισσότερες φορές, όταν ξημερώνουν μέρες σαν και τη σημερινή, οι απεργοί παίρνουν στην πλάτη τους την οργή των πολιτών. Οι ίδιοι αντιγυρίζουν, λέγοντας ότι ο αγώνας τους αφορά το δημόσιο συμφέρον. Ελα όμως που αν το έχεις πάρει με το πόδι για τη δουλειά, δεν μπορείς να συμφωνήσεις, ειδικά αν εσύ δεν έχεις τη δυνατότητα να απεργήσεις.

Είναι και το άλλο: η επιλεκτική ευαισθησία των συνδικαλιστών του Μετρό. Δεν διαμαρτυρήθηκαν όταν η κυβέρνηση επιβάρυνε τον προϋπολογισμό των δημόσιων συγκοινωνιών με δέκα εκατομμύρια ευρώ, επιτρέποντας δωρεάν μετακινήσεις μετά την επιβολή των capital controls. Θα θυμάστε ότι το Μέτρο είχε ενισχύσει την επαναστατική ευφορία των ημερών. Δεν διαμαρτυρήθηκαν όταν καθιερώθηκε η δωρεάν μετακίνηση των ανέργων, χωρίς κανένα άλλο επιπλέον κριτήριο. Επίσης δεν είπαν λέξη για την απορρόφηση της αύξησης του ΦΠΑ που επιβάρυνε επιπλέον τα οικονομικά της δημόσιας μετακίνησης. Ναι, βέβαια, οι συνδικαλιστές δεν θα μπορούσαν ποτέ να δυσφορήσουν με την ελεύθερη πρόσβαση του λαού στις υπηρεσίες ή με τη δωρεάν εξυπηρέτηση όλων όσοι δηλώνουν άνεργοι. Ομως κάποιος έπρεπε να αναλάβει το κόστος. Και δυστυχώς η Λίστα Λαγκάρντ, η φοροδιαφυγή και το λαθρεμπόριο δεν έφερε τα έσοδα που μας είχε υποσχεθεί ο Πρωθυπουργός.

Το ίδιο Σωματείο, αυτό που απεργεί σήμερα, δεν ενοχλήθηκε από τη μη εφαρμογή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου και τις ανοιχτές πύλες πρόσβασης που στερούν εκατομμύρια από το Μετρό. Αντιθέτως, το Σωματείο θεωρεί ότι το κλείσιμο των πυλών είναι ένα μέτρο «στα όρια της νομιμότητας, σε ευθεία σύγκρουση με την ελευθερία μετακίνησης που απολαμβάνει ο καθένας μας νομικά και συνταγματικά κατοχυρωμένη σε δημόσιους χώρους». Μάλιστα το σωματείο καταγγέλλει τη διοίκηση της ΣΤΑΣΥ πως προσπαθεί να εφαρμόσει «πρωτόγνωρες διαδικασίες στα όρια της νομιμότητας, έξω από κάθε εμπειρική και εκπαιδευτική γνώση» και δηλώνει πως θα στηρίξει κάθε εργαζόμενο που θα αντιμετωπίσει «οποιαδήποτε παράλογη και παράτυπη απαίτηση της εταιρείας».

Μάλιστα. Η καταβολή εισιτηρίου θεωρείται παράλογη και παράτυπη απαίτηση. Θα περίμενε κανείς, από ένα Σωματείο που ενδιαφέρεται για τη βιωσιμότητα μίας δημόσιας επιχείρησης, να αγωνίζεται για την ευρωστία και όχι υπέρ της οικονομικής καχεξίας της. Το λογικό θα ήταν να πιάσει από το αυτί τον αρμόδιο υπουργό και να ζητήσει εξηγήσεις για την υστέρηση στην εφαρμογή του μέτρου που γεμίζει το Μετρό με τζαμπατζήδες και στερεί έσοδα από την επιχείρηση. Ομως το Σωματείο από τη μια στηρίζει την απώλεια εσόδων και από την άλλη ζητεί προσλήψεις. Είναι να πέσεις απελπισμένος στις ράγες του Μετρό, αλλά ο συρμός δεν θα περάσει.

Αυτοί οι συνδικαλιστές, λοιπόν, έχουν κάνει σήμερα την πόλη να σέρνεται, εξευτελίζοντας το δικαίωμα στην απεργία, βασανίζοντας τους πολίτες με την ιδεοληψία τους. Υπάρχει περίπτωση να πετύχουν κάτι; Οχι. Τότε γιατί το κάνουν; Γιατί αυτή είναι η δουλειά του εργατοπατέρα. Να βάζει το σύνθημα πάνω από τη λογική, και το ατομικό, το δικό του συμφέρον, πάνω από το δημόσιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News