Η γνωστή από το παρελθόν φράση «extend and pretend», δηλαδή επέκταση και προσποίηση, είναι το πιο πιθανό σενάριο για την επόμενη ημέρα της ολοκλήρωσης του τρίτου Μνημονίου.

Οι πολιτικοί ελιγμοί που η κυβέρνηση και οι Θεσμοί πρέπει να κάνουν με δεδομένη τη γερμανική δύσκαμπτη στάση, τις συζητήσεις για το μέλλον της ΕΕ και τις επικείμενες ευρωεκλογές που αναμένεται να ενισχύσουν τα άκρα του πολιτικού φάσματος, επιβάλλουν μία λύση που θα τους διατηρεί όλους σχετικά ικανοποιημένους.

Στις 20 Αυγούστου δεν θα είμαστε αντιμέτωποι με τίποτε άλλο παρά με την «επόμενη μέρα». Μία «ημέρα» κατά την οποία η Ελλάδα θα εξακολουθεί να εμφανίζει ένα εκατομμύριο ανέργους και πολλούς περισσότερους χαμηλόμισθους, έναν στους δύο φορολογουμένους με ληξιπρόθεσμες οφειλές στην Εφορία και ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 2,1% σε ετήσια βάση, όπως εκτιμά το ΙΟΒΕ, δηλαδή χαμηλότερο του απαιτουμένου για ταχεία έξοδο από την κρίση.

Θα είμαστε, με άλλα λόγια, αντιμέτωποι με τα ίδια προβλήματα με τα οποία είμαστε και σήμερα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν το τραπεζικό σύστημα, την προσέλκυση επενδύσεων, τη γραφειοκρατία, τον αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα και τόσα άλλα που δεν καταφέραμε να λύσουμε.

Υστερα από 13 Περιφερειακά Συνέδρια με αντικείμενο την ανάπτυξη, από πέρυσι το καλοκαίρι, η κυβέρνηση έθεσε πρόσφατα ένα «ολιστικό πλάνο ανάπτυξης» ενώπιον των εταίρων και δανειστών μας, διεκδικώντας αποδοχή την οποία -κατά τα φαινόμενα- δεν έχει ακόμη εισπράξει (και που κανείς αρμόδιος φορέας και θεσμός στην Ελλάδα δεν γνωρίζει).

Και αυτό συνέβη γιατί ακόμα δεν έχει ανακτηθεί η εμπιστοσύνη στην οικονομική πολιτική της χώρας. Μέσα στους επόμενους τρεις μήνες η κυβέρνηση πρέπει να διαμορφώσει μαζί με τους Θεσμούς ένα συνολικό πακέτο με μέτρα μείωσης του χρέους και να φέρει εις πέρας μεταρρυθμίσεις σε αναπτυξιακή κατεύθυνση.

Αν δεν το κατορθώσει, τότε η εξέλιξη αυτή θα καταστήσει την Ελλάδα παρατηρητή των συζητήσεων σε επίπεδο Γερμανίας και ΔΝΤ. Η Γερμανία και το ΔΝΤ θα πρέπει να φθάσουν σε κάποιο συμβιβασμό για τον μηχανισμό ελάφρυνσης του χρέους που να ικανοποιεί και τους δύο. Κάτι σαν τον δημοσιονομικό κόφτη, που συμβίβασε τις διαφορές τους για τον εκτιμώμενο ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, και τα πρωτογενή πλεονάσματα. Είναι σφόδρα πιθανό να προκύψει ένας υβριδικός μηχανισμός χρέους, που θα μπορούσε να ενεργοποιείται  αυτόματα.

Με τι κριτήρια όμως θα λειτουργεί ο μηχανισμός;

Μέχρι τώρα στη συζήτηση κυριαρχεί η «αρνητική υπόθεση», δηλαδή να κινητοποιείται ο μηχανισμός ελάφρυνσης όταν η οικονομία είναι σε ύφεση. Αλλά αυτό δεν συνιστά ουσιαστικό κίνητρο. Διότι σε αυτή τη περίπτωση, η Ελλάδα θα επιβραβεύεται στην ουσία για να μην έχει ισχυρή ανάπτυξη, αντί να επιβραβεύεται με βάση τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιεί ώστε να ενισχύεται η ανάπτυξη.

Αρα ο μηχανισμός πρέπει να αποκτήσει «θετική υπόθεση». Οσο περισσότερες δομικές μεταρρυθμίσεις εφαρμόζονται, τόσο περισσότερο θα ελαφρύνεται το χρέος. Πρέπει να αλλάξει το πρόσημο. Να επιδιώκουμε τη θετική προσδοκία και όχι την αρνητική πιθανότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News