Eνα λεπτό, άντε το πολύ ενάμιση λεπτό οδηγιών: πώς να δέσουμε τις ζώνες μας, πού είναι οι έξοδοι κινδύνου, πώς θα βρούμε και θα φορέσουμε το σωσίβιο, πώς να χρησιμοποιήσουμε τη μάσκα οξυγόνου. Αυτοί που επιβιβάζονται στο αεροπλάνο, πριν από την απογείωση, δεν μπορούν να παραβλέψουν τις οδηγίες ασφαλείας, είτε επιδεικνύονται ζωντανά είτε εμφανίζονται βιντεοσκοπημένες. Αλλά ποιος ξέρει πόσοι από τους 143 επιβάτες της πτήσης της Southwest Airlines από τη Νέα Υόρκη στο Ντάλας, την περασμένη Τρίτη, είχαν δώσει προσοχή στις αεροσυνοδούς με δεδομένο ότι κατά τη διάρκεια της καθόδου έκτακτης ανάγκης στη Φιλαδέλφεια δεν είναι λίγοι εκείνοι που φορούσαν τη μάσκα οξυγόνου τόσο λάθος.

Οι επιβάτες αγνοούν τις ανακοινώσεις που είναι χρήσιμες για την ασφάλειά τους; Οι εμπειρογνώμονες αναρωτιούνται για άλλη μια φορά, γράφει η Corriere della Sera. Και υπενθυμίζουν την περίπτωση της πτήσης της Southwest που κατά τη διαδικασία εκκένωσης του αεροσκάφους οι επιβάτες έπαιρναν μαζί τις αποσκευές τους, συχνά εμποδίζοντας τις εξόδους κινδύνου. Ή εκείνους που τραυματίστηκαν στο αεροπλάνο – κατά τη διάρκεια μιας αναταραχής –επειδή δεν είχαν δέσει τις ζώνες τους. «Επιβεβαιώνεται ότι το πρόβλημα του πώς προσελκύεται η προσοχή πριν από την απογείωση δεν έχει ακόμη λυθεί», λένε από το NTSB, το σώμα που διερευνά ατυχήματα στις μεταφορές σε αμερικανικό έδαφος. Οι εμπλεκόμενοι συμφωνούν. Οι οδηγίες παρέμειναν οι ίδιες. Οι διατυπώσεις επίσης. Η επανάληψη οδήγησε στο να μην δίνεται πλέον προσοχή.

«Έχω χάσει τον λογαριασμό των φορών που οι επιβάτες με έχουν αγνοήσει ή έχουν αντιδράσει με ενόχληση κατά την επίδειξη της ασφάλειας», λέει ένας ιταλός φροντιστής. «Προσπαθούμε να τους τραβήξουμε την προσοχή, αλλά δεν μπορούμε να τους αναγκάσουμε, δεν μπορούμε να τους ξυπνήσουμε», προσθέτει. «Τα ακουστικά, τα κινητά τηλέφωνα και τα τάμπλετ έχουν γίνει σημαντικοί παράγοντες απόσπασης της προσοχής. Η πρόταση που κάνουμε στους αεροσυνοδούς είναι να προσκαλέσουν τον επιβάτη να δώσει προσοχή», λέει ένας ειδικός που εκπαιδεύει το προσωπικό. «Οποιος πετάει πρέπει να καταλάβει ότι οι επιδείξεις είναι το πρώτο εμπόδιο ενάντια στον κίνδυνο».

Δηλαδή δεν ισχύει ότι άμα είναι να πέσει το αεροπλάνο τι νόημα έχει να φοράς τη ζώνη και τη μάσκα;

Φωτό: Τα λέει. Και που τα λέει; Πηγή: Shutterstock

Το ερώτημα απασχολεί όλους τους συμμάχους αλλά και τους κορυφαίους αξιωματούχους των ΗΠΑ: μήπως ο Ντόναλντ Τραμπ το παρακάνει με αυτήν την εγκαρδιότητα απέναντι στον Κιμ Γιονγκ Ουν; Η συνάντηση του βορειοκορεάτη δικτάτορα με τον επικεφαλής της CIA Μάικ Πομπέο έδωσε νέα ώθηση στον διάλογο μεταξύ της υπερδύναμης και του καθεστώτος, διάλογος που θα κορυφωθεί με τη συνάντηση των δυο ηγετών να πραγματοποιείται τον Ιούνιο, ενώ στα τέλη του Απριλίου αναμένεται να συναντηθούν οι ηγέτες της Βορείου και Νοτίου Κορέας.

Το πρόβλημα είναι – γράφει το Time – ότι, μιλώντας για την αποπυρηνικοποίηση, ο Κιμ έχει πραγματικά χρόνο για να ολοκληρώσει τα σχέδιά του. Οι αναλυτές πιστεύουν ότι μέσα σε ένα χρόνο η Βόρεια Κορέα θα μπορούσε να εξοπλιστεί με έναν βαλλιστικό πύραυλο με πυρηνική κεφαλή ικανό να φτάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες: ακριβώς ο εφιάλτης που όλοι οι αμερικανοί πρόεδροι από το 1953 προσπαθούν να αποφύγουν. Είναι αλήθεια ότι το 2018 η Πιονγκγιάνγκ δεν πραγματοποίησε δοκιμές πυραύλων (το 2017 είχε ήδη πραγματοποιήσει πέντε), αλλά αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να κάνει άλλη.

Μεταξύ των συμμάχων της Ουάσιγκτον, εκείνη που ανησυχεί περισσότερο είναι η Ιαπωνία. Η Ιαπωνία έβλεπε τους βορειοκορεατικούς πυραύλους να πέφτουν λίγα μίλια από τις ακτές της και να πετάνε πάνω από τον ουρανό της, έχει δεκάδες πολίτες της – που έχουν απαχθεί στη δεκαετία του ’70 και του ’80 – στα χέρια του καθεστώτος και υπενθυμίζει ότι η Βόρεια Κορέα ανέκαθεν εναλλάσσει τις προκλήσεις και τα ανοίγματα, χωρίς ποτέ να παραιτείται από το πυρηνικό της πρόγραμμα. Οταν ο Τραμπ αφήνει να εννοηθεί ότι μπορεί να φτάσει στην αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη χερσόνησο, δημιουργείται τρόμος. Ακόμα ένα παράδοξο ενός ανθρώπου που ενώ από καιρό φαινόταν να μην εξετάζει τους κινδύνους του πολέμου, τώρα φαίνεται απερίσκεπτος στην αναζήτηση της ειρήνης.

Φωτό: Είναι πιο τρομακτικοί απ΄ όσο φαίνονται. Πηγή: Shutterstock

Η επίδειξη δύναμης είναι μια τέχνη που το Netflix έχει μάθει να κάνει καλά: το πρώτο του Όσκαρ, επενδύσεις δισεκατομμυρίων σε πρωτότυπο περιεχόμενο (για να χτυπήσει στον ανταγωνισμό με την Amazon και τη Disney), αύξηση των συνδρομητών και του τζίρου (+ 40% το πρώτο τρίμηνο του 2018).

Αλλά πώς μπόρεσε το Netflix να γίνει παντοδύναμο και τόσο διχαστικό; Οι «υπερεξούσιες» της πλατφόρμας που ίδρυσε ο Ριντ Χέιστινγκς μετατοπίζουν τον άξονα της ισορροπίας του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το Netflix έφτασε να αποσυρθεί, χωρίς να χύσει μισό δάκρυ, από το κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, το οποίο προγραμματίστηκε από τις 8 έως τις 19 Μαΐου. Ο λόγος; Απαιτούσε να μπουν στο διαγωνιστικό τμήμα τρεις ταινίες δικής του παραγωγής: το «Norway»του Πολ Γκρίνγκρας, το «Hold the Dark» του Τζέρεμι Σόνιρ και «The Other Side of the Wind», η τελευταία ημιτελής ταινία του Ορσον Γουέλες.

«Οι σινεφίλ πρέπει να φοβούνται για το μέλλον;» αναρωτιέται ο Guardian. «Το μποϊκοτάζ στο φεστιβάλ είναι μια ιεροσυλία στον κόσμο του κινηματογράφου. Ενα άγριο ψηφιακό θηρίο σε ταχεία εξέλιξη σνομπάρει ακόμη και το πιο φημισμένο φεστιβάλ του κόσμου». Αλλά το Netflix δεν κάνει μόνο πόλεμο. Κάνει και business as usual: στις Κάννες, ακόμη και χωρίς ταινία στο πρόγραμμα, θα βρεθούν τα στελέχη του για να κάνουν αγορές νέου περιεχομένου. «Θα πρέπει να σιγουρευτούμε ότι δεν σκοτώνει τον κινηματογράφο», κρούει τον κώδωνα του κινδύνου η βρετανική εφημερίδα.

Φωτό: Πηγή: Τhe Guardian

Ολοι είμαστε η Πίπη η Φακιδομύτη. Αρκεί απλά ένα φευγαλέο πέρασμα στην τηλεόραση όταν την παρακολουθεί ένα παιδί και η νοσταλγία απελευθερώνει το μύθο των ανατρεπτικών ηρωίδων που αγάπησαν οι ενήλικες και τα παιδιά. Στις σπηλιές εκείνων των αναμνήσεων κατέβηκε η Χεφζιμπάχ Άντερσον, που γράφει στο ΒBC για την ανθεκτικότητα στον χρόνο των κόκκινων πλεξούδων που έγιναν σύμβολο των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Επειδή είναι αλήθεια ότι πάντα υπήρχαν οι πριγκίπισσες των παραμυθιών, αλλά έφτασε μια νέα ηρωίδα για να φέρει έναν νέο θαυμάσιο τρόπο να είσαι κορίτσι. Ένα κορίτσι γεμάτο φακίδες που ανταγωνίστηκε τη ροζ τελειότητα των παραμυθιών.

«Ήταν ανεξάρτητη και τόσο δυνατή που μπορούσε να σηκώσει ένα άλογο με το ένα χέρι. Αυτόνομη και αυτάρκης σε ηλικία 9 ετών με τα χρυσά της νομίσματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διαδοχικές γενιές κοριτσιών εξακολουθούν να θέλουν να είναι σαν κι αυτήν». Η «ελευθεριακή» ιστορία της ταυτίζεται με αυτή της συγγραφέως της, της Άστριντ Λίντγκρεν που πέθανε το 2002: «Μητέρα στην εφηβεία, ανύπαντρη, υποστήριζε ανοιχτά τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών, μία ακτιβίστρια για τα πάντα, από την οικολογία μέχρι τα κινήματα ειρήνης». Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο χαρακτήρας της Πίπης θα ήταν τόσο καλός, αν εφηβεία της συγγραφέως δεν ήταν τόσο ταραχώδης. Μια ιστορία που ξεκίνησε το 1945 και ζει ακόμα και σήμερα.

Φωτό: Αθάνατη. Πηγή: theuniversal.sv