To «Pussy Power» μπορεί να ηχεί σαν ένα χυδαίο και επιθετικό σύνθημα, αλλά η Τζανέλ Μονά αποφάσισε να το κάνει δικό της με τον ίδιο τρόπο που θα το χρησιμοποιούσαν οι άνδρες. Για να το τονίσει ακόμη πιο προκλητικά στο Make me to feel, το Django Jane και το Pynk, τα τρία κομμάτια του νέου της άλμπουμ Dirty Computer που κυκλοφορεί στις 27 Απριλίου.

Μια πρόγευση από τα βίντεο κλιπ; Παντελόνια σε σχήμα γιγάντιου αιδοίου και μια παρέα κοριτσιών (με επικεφαλής την ηθοποιό Τέσα Τόμπσον που τα κουτσομπολιά θέλουν να είναι η σύντροφος της Τζανέλ), αποφασισμένα να επαναπροσδιορίσουν εκ νέου τη δύναμη του σεξαπίλ κουνώντας τη λεκάνη τους απέναντι σε αφεντικά, συζύγους, βίαιους φίλους και παραγωγούς που παρενοχλούν.

Η 32χρονη καλλιτέχνις από το Κάνσας Σίτι, γράφει η Repubblica, ξεκίνησε το 2010 με ένα εκρηκτικό ντεμπούτο. Επηρεάστηκε από τη σκέψη του Φριτς Λανγκ («Ο διαμεσολαβητής μεταξύ του νου και των χεριών πρέπει να είναι η καρδιά»), έγινε φίλη του Prince, αναγνωρίστηκε ως ηθοποιός στο Moonlight και τις «Αφανείς Ηρωίδες», όπως και στο τηλεοπτικό Electric Dreams που βασίζεται σε ιστορίες του Φίλιπ Ντικ. Και πέρυσι στην Ουάσινγκτον, στην πορεία των γυναικών, φώναξε στο πλήθος: «Θυμηθείτε να επιλέξετε την ελευθερία από το φόβο!».

«Μετά τον θάνατο του Prince, ο οποίος είχε γίνει ο καλλιτεχνικός και πνευματικός μου πατέρας, έβλεπα συχνά τον Στίβι Γουόντερ» λέει. «Ο Στίβι μου είπε: “Βγες έξω, πες τι νιώθεις, δείξε τι σκέφτεσαι”. Η λύση δεν είναι ο πόλεμος των φύλων. Πρέπει να βρούμε κοινό έδαφος». Αλλά την ίδια ώρα, «οι γυναίκες πρέπει να γνωρίζουν τη δύναμή τους και τη γοητεία τους. Να επιδείξουν την παραμικρή ανοχή απέναντι στη βία και την παρενόχληση. Αρκετά με την άθλια, πορνογραφική συκοφαντία στην κοινωνία για εμάς τις γυναίκες».

Φωτό:  Τα υπόλοιπα στα βίντεο κλιπ. Πηγή: thelgbtupdate.com

Ηταν το 1966 όταν οι Beatles, στο ύψος της καλλιτεχνικής ωριμότητάς τους και λίγο πριν παρασυρθούν στη δίνη της Γιόκο Ονο, ξεπέρασαν το φράγμα του ενός εκατομμυρίου πωλήσεων με το «Yellow Submarine», από το άλμπουμ «Revolver». Για μερικούς ήταν ένα όραμα αριστουργηματικό αφιερωμένο στον κόσμο των παιδιών, γιατί πολλούς άλλους τα οράματα ήταν συνέπειες των υπερβολών του LSD. Δύο χρόνια αργότερα, στο καυτό ’68 των αγώνων για τα πολιτικά δικαιώματα, η ιστορία των Beatles έγινε ταινία κινουμένων σχεδίων, σε σκηνοθεσία του Τζορτζ Ντάνινγκ (The Beatles: Yellow Submarine). Διαδραματιζόταν στον υπέροχο κόσμο του Pepperland, ένας παράδεισος στον πυθμένα του ωκεανού, όπου βασιλεύουν η μουσική, τα χρώματα, τα λουλούδια και η αγάπη.

Για να γιορτάσει την 50ή επέτειο της κυκλοφορίας του, το «Yellow Submarine» θα κολυμπήσει πάλι στους κινηματογράφους. Σύμφωνα με τους New York Times, η ταινία θα παιχτεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανία και την Ιρλανδία αυτό το καλοκαίρι για να γιορτάσει τα πενήντα χρόνια από την κυκλοφορία της. «Οι εικόνες έχουν αποκατασταθεί σε 4K ψηφιακή ανάλυση, η κίνηση έχει καθαριστεί καρέ-καρέ, στο soundtrack, με τραγούδια όπως το Day in the Life και το Lucy in the Sky with Diamonds, έγινε remix στα Abbey Road Studios, όπου οι Beatles κατέγραψαν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς τους». Τα εισιτήρια πωλούνται από χθες. Και μένει να δει κανείς όχι μόνο τι πιάνει η μπογιά των Beatles, αλλά πόσους θα κάνει να ονειρευτούν το κίτρινο υποβρύχιό τους.

Φωτό: Και με λίγο LSD τα βλέπεις ακόμα πιο ζωηρά. Πηγή: The New York Times

Μια επιστολή του Γκιστάβ Φλομπέρ, που ξέθαψε το Quartz, δείχνει ότι ακόμη και πριν περισσότερο από 150 χρόνια, κάποιοι αναρωτιόνταν  αν ήταν δυνατόν να εργάζεται κανείς κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ να γράφει ποίηση, βιβλία ή να αφοσιώνεται στο αληθινό του πάθος.

«Ο Φλομπέρ βρήκε μία και μόνο λέξη κατάλληλη για να απαντήσει: είπε ότι ήταν “μια ψευδαίσθηση”», γράφει η δημοσιογράφος Λίλα Μακλέλαν. Η επιστολή χρονολογείται από τις 23 Φεβρουαρίου 1850 και απευθύνεται στη μητέρα του που εδώ και αρκετό καιρό πίεζε τον Γκιστάβ, να βρει «καμιά δουλίτσα». Ο Φλομπέρ είναι 28 ετών, έχει μόλις επιστρέψει από ένα μακρύ ταξίδι μεταξύ Αιγύπτου, Δαμασκού, Τρίπολης και Νάπολης και από το 1937 δουλεύει τη Μαντάμ Μποβαρύ, το αριστούργημα που θα τελείωνε μόνο έξι χρόνια αργότερα.

Η απάντησή του είναι παθιασμένη και απαξιωτική απέναντι στη «δουλίτσα» που του προτάθηκε: η εμπειρία τον έχει διδάξει ότι «το να καταλαμβάνεις το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου σου με κάτι άλλο, είναι παράνοια. Το είπα στον εαυτό μου όταν άρχισα τη Νομική, κάτι που σχεδόν με σκότωσε εξαιτίας της καταπιεσμένης οργής που ένιωσα». Διασφαλίζει ότι «όταν κάποιος κάνει κάτι, πρέπει να το κάνει εξ ολοκλήρου και καλά. Αυτές οι θλιβερές υπάρξεις, οι οποίες πουλάνε όλη την ημέρα και γράφουν ποίηση τη νύχτα, είναι μέτρια μυαλά».

Η ιστορία, ωστόσο, δεν συμφωνεί μαζί του. Ο Φραντς Κάφκα, ο οποίος εργαζόταν σε ασφαλιστική εταιρεία, και η Χάρπερ Λι, η οποία πωλούσε αεροπορικά εισιτήρια, δεν ήταν μέτριοι. Από την άλλη πλευρά, η συζήτηση δεν μπορεί παρά να μείνει ανοικτή: γνωρίζουμε ότι ο Κάφκα έγραψε τη Μεταμόρφωση, ενώ έκανε τον ασφαλιστή, αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε αν ο Φλομπέρ θα είχε γράψει ούτως ή άλλως την Μαντάμ Μποβαρύ εάν έκανε εκείνη τη «δουλίτσα».

Φωτό: Και η Εμα Στόουν δούλευε ως γκαρσόνα στο La La Land πριν κατακτήσει τη δόξα. Πηγή: Lionsgate

Λέγεται Τζος Αξ. Είναι διατροφολόγος και ιδρυτής μιας κλινικής φυσιοπαθητικής και μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Η βρωμιά κάνει καλό στην υγεία». Υπότιτλος; «Μία βακτηριακή διατροφή για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού μας συστήματος». Πρόκειται για ένα πόνημα 423 σελίδων που περιλαμβάνει λίγο ιατρική, λίγο new-age επιστροφή στη φύση με τις πατούσες στο χώμα, λίγο προβιοτικά και βιολογικά λαχανικά, λίγο βίγκαν συνταγές, λίγο απ’όλα σε έναν πάντα νοσταλγικό τόνο: «Παλαιότερα που ζούσαμε σε αρμονία με τις εποχές, αναπνέαμε τις οσμές και τα μικρόβια του φυσικού εδάφους, ήμασταν σε επαφή με τους γείτονές μας, τις οικογένειές μας τα ζώα μας» – άσχετα αν, όπως γράφει η Liberation οι γυναίκες γεννούσαν χωρίς επισκληρίδιο, τα παιδιά πέθαιναν σαν τις μύγες και το προσδόκιμο ζωής ήταν σαράντα χρόνια.

Ποια είναι η θεωρία του Αξ; «Να επανεκπαιδεύσουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα έτσι ώστε να μπορεί να μάθει να αμύνεται χωρίς υπερβολές. Να μην φοβόμαστε μια μικρή βρωμιά εδώ ή εκεί, αλλά να ακολουθούμε τους ρυθμούς της φύσης», με μια αρκετά ωραία αναφορά για την υπερβολική υγιεινή που σκοτώνει την υγιεινή και ειδικά σκοτώνει τα καλά μικρόβια που χρειαζόμαστε. Στην μάχη για τη διάσωση των χρήσιμων βακτηριδίων, ο Αξ τοποθετεί «την υποβάθμιση της τροφής μας, τον αμείλικτο βακτηριολογικό πόλεμο (με τα αντιβακτηριδιακά τζελ μεταξύ άλλων), την υπερκατανάλωση φαρμάκων», αλλά και την «έλευση της σύγχρονης τεχνολογίας, την αγροτοβιομηχανική ψύξη, το καθημερινό ντους» που δημιουργεί μια αποστειρωμένη κοινωνία.

«Η βρωμιά με τη μεταφορική και την κυριολεκτική έννοια μπορεί να ξαναχτίσει τον εντερικό φράγμα μας» λέει. Και τα παιδιά που δείχνουν να σφύζουν από υγεία επειδή οι γονείς τους προσέχουν τη διατροφή τους; Μπούρδες. Είναι οι πρώτοι υποψήφιοι για χρόνιες ασθένειες, αλλεργίες, άσθμα, δυσανεξία σε τρόφιμα. Μάλιστα.

Φωτό: Και μ’ αυτά τα χέρια να φας.  Πηγή: Shutterstock