Τα πάσης φύσεως σκάνδαλα επισημάνθηκαν ξανά και ξανά, τα λάθη και η ανικανότητα το ίδιο. Τότε, πώς εξηγείται ότι ο Ντόναλντ Τραμπ παραμένει στη θέση του; Ή -αν θέλει να το θέσει κανείς διαφορετικά- γιατί απέτυχε τόσο οικτρά το κίνημα κατά του Τραμπ; Μια πολύ ενδιαφέρουσα εξήγηση δίνει ένας «αντιτραμπικός», ο Ντέιβιντ Μπρουκς. Που γράφει στους New York Times ότι «δεν έχουμε πείσει κανέναν»: το ποσοστό της αποδοχής του παραμένει γύρω στο 40%, ενώ «η έρευνα Μόλερ δείχνει πως είναι όλο και λιγότερο πιθανό να τον βλάψει».

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η επιρροή του Τραμπ στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι καταλυτική. Το 89% των ψηφοφόρων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος τον προτιμούν, ενώ το 59% λέει ότι είναι περισσότερο φιλο-Τραμπ παρά Ρεπουμπλικανοί. Ενόψει των ενδιάμεσων εκλογών, οι υποψήφιοι ανταγωνίζονται για το ποιοι είναι πιο «τραμπικοί». Οι λόγοι; Ενας από αυτούς είναι ο λεγόμενος «tribalism»: στον πόλεμο είμαστε με τον επικεφαλής. Αλλά αυτή την αρχή την εντοπίζει στην «αφόρητη συγκαταβατικότητα» του αντι-Τραμπ κινήματος, αυτό που θα ονομάζαμε ηθική, πολιτισμική, ανθρωπολογική υπεροχή, με την οποία η Αριστερά δεν έχει πάψει να μας συστήνεται.

Ο Μπρουκς επικαλείται μια ακαδημαϊκή μελέτη η οποία υποστηρίζει ότι αυτοί που αντιτίθενται στον Τραμπ έχουν ανοιχτό μυαλό και δίνουν αξία στην καινοτομία, ενώ οι οπαδοί του είναι επιφυλακτικοί στις αλλαγές και θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα την ασφάλεια. «Είναι μια ανάλυση ψυχολογικά λάθος -κάθε άνθρωπος ζητάει ασφάλεια- αλλά και δημοσιογραφικά λάθος, όσοι ψήφισαν τον Τραμπ το έκαναν ακριβώς επειδή ήθελαν αλλαγή. Είναι επίσης μια επική προσβολή απέναντι στο 40% των συμπατριωτών μας».

Αν αυτός ο άνθρωπος έχει κερδίσει, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανών «δικαίως αισθάνονται ότι οι τοπικές οικονομίες τους βρίσκονται υπό διωγμόν, οι κοινότητές τους διαλύονται» και ο Τραμπ το κατάλαβε. Ο Μπρουκς αναφέρει τον Λουίτζι Ζινγκάλες σχετικά με τα λάθη των αντιμπερλουσκονικών στην Ιταλία για να στηρίξει την ανάλυσή του: «Μην εστιάζετε στον άνθρωπο, αλλά στα κοινωνικά προβλήματα που τον έκαναν να κερδίσει».

Σοφόν το σαφές.

Φωτό: Θα μας κυνηγάει πάντα η σκιά του. Πηγή: Shutterstock

Η τεχνική CRISPRe, ή «το copy-paste του DNA», ίσως αποτελεί την πιο «διχαστική» τεχνολογία αυτή τη στιγμή: καταστροφολόγοι ενάντια στους ενθουσιώδεις, κινδυνολόγοι ενάντια στους αισιόδοξους. Ανάμεσα στους τελευταίους είναι ο Μπιλ Γκέιτς, ιδρυτής της Microsoft, που καταθέτει στο Foreign Affairs την ελπίδα του για έναν καλύτερο κόσμο χάρη στην CRISPRe. Εκεί εξηγεί πόσο αυτή η τεχνική (η οποία, αν την περιγράψουμε με έναν κάπως χονδροειδή τρόπο, επιτρέπει να διορθώνει και να επανατοποθετεί τις αλληλουχίες DNA) θα μπορούσε να ωφελήσει την ανθρωπότητα. Από τις γενετικά τροποποιημένες κότες και αγελάδες, ώστε να παράγουν περισσότερα αυγά και γάλα ακόμη και σε θερμά κλίματα, στα δημητριακά και σε άλλες «βελτιωμένες» καλλιέργειες για τον ίδιο σκοπό (η Αφρική, υπενθυμίζει ο Γκέιτς, χρειάζεται απεγνωσμένα να βελτιώσει τη γεωργική παραγωγή, διότι το 2050 θα έχει 2,5 δισεκατομμύρια κατοίκους), μέχρι τα «τροποποιημένα» κουνούπια για να αποφευχθεί η μετάδοση της ελονοσίας, του δάγκειου πυρετού ή του ιού Ζίκα.

Ενα σενάριο που, σε εκείνους που νιώθουν ένα ρίγος τρόμου στην ίδια την αναφορά των γενετικών τροποποιήσεων, θα φαίνεται ως το πιο εφιαλτικό όνειρο. Στην προσπάθεια να τους καθησυχάσει, ο Γκέιτς προτείνει «οι διεθνείς οργανισμοί, και κυρίως οι επιστήμονες, να βοηθήσουν στην καθιέρωση παγκόσμιων κανόνων» αποτρέποντας μια Αγρια Δύση διαφορετικών ορίων σε κάθε χώρα. Και αν είναι αλήθεια ότι οι αμφιβολίες σχετικά με τους πιθανούς κινδύνους και τις κακές χρήσεις του CRISPRe είναι δικαιολογημένες, ο Γκέιτς καλεί να μην αδιαφορήσουμε, όμως, και για τις επιπτώσεις της μη χρήσης του: «Τα οφέλη από τις νέες τεχνολογίες δεν θα πρέπει να προορίζονται μόνο για όσους ζουν σε ανεπτυγμένες χώρες. Επίσης, θα πρέπει να λαμβάνονται αποφάσεις σχετικά με την εκμετάλλευσή τους ή όχι. Χρησιμοποιούμενη με υπεύθυνο τρόπο, η γενετική επεξεργασία έχει τη δυνατότητα να σώσει εκατομμύρια ζωές και να δώσει στα εκατομμύρια των ανθρώπων την ευκαιρία να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Θα ήταν τραγωδία να μην εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία».

Εμείς μαζί του.

Φωτό: Κόπι – πάστε όπως θα έλεγε και μια ψυχή. Πηγή: Shutterstock

Το 1834 γεννήθηκε ένα αμερικανάκι στο νησί της Κεϊλάνη, όπου οι γονείς του είχαν εγκατασταθεί ως ιεραπόστολοι: μορφώθηκε σύμφωνα με τους άκαμπτους κανόνες του πουριτανισμού, αλλά ελκυόταν παράλληλα από το γυμνό των αυτοχθόνων. Ετσι σύντομα ανέπτυξε μια «ένοχη» σεξουαλική φαντασίωση. Επιστρέφοντας στην Αμερική, το αγόρι αποδεικνύει μια εξαιρετική πνευματική περιέργεια και μια υπεράνθρωπη μνήμη, που του επιτρέπει να μάθει -ως αυτοδίδακτος- πάνω από είκοσι αρχαίες και σύγχρονες γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων και διαλέκτων. Εν τω μεταξύ, ο νεαρός, αποφοίτησε με άριστα από την ιατρική, και πήγε εθελοντής στον αμερικανικό εμφύλιο, όπου πολέμησε στο πλευρό των Βορείων.

Αναστατωμένος από τον πόλεμο, αρχίζει να δείχνει σημάδια ανισορροπίας. Απαλλάχτηκε για λόγους ψυχικής υγείας, εγκατέλειψε τον εαυτό του σε μια διαλυμένη ζωή στη Νέα Υόρκη και στη συνέχεια αποφασίζει να μείνει στο Λονδίνο. Εκεί, τη νύχτα της 17ης Φεβρουαρίου 1872, χωρίς προφανή λόγο, σκοτώνει έναν εργαζόμενο πιστεύοντας ότι τον καταδιώκουν από κάποια μυστική υπηρεσία. Αναγνωρισμένος ως παράφρων, εισήχθη σε άσυλο στο Μπρόουντμουρ, κοντά στο Λονδίνο, όπου έμεινε για τριάντα οκτώ χρόνια.

Αρχίζει να παραγγέλνει βιβλία για να κατευνάσει τη νέα πείνα της γνώσης, ενώ οι επιθέσεις της παράνοιας συνεχίζονται. Τα βιβλία όμως δεν τον σώζουν, και στα 68 του χρόνια ο τρόφιμος ευνουχίζεται με ένα μαχαίρι για να απαλλαγεί από την πηγή των βρόμικων σκέψεών του. Επιζεί από το τραύμα, και το 1910 ο Ουίνστον Τσόρτσιλ υπογράφει το διάταγμα της απελευθέρωσής του, υπό την προϋπόθεση ότι θα επιστρέψει στην Αμερική, όπου και πέθανε το 1920.

Αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος ονομαζόταν Ουίλιαμ Τσέστερ Μάινορ, ήταν ικανός για κάτι ακόμα πιο εκπληκτικό, κάτι που ώθησε τον Σάιμον Γουίντσεστερ να του αφιερώσει ένα βιβλίο («Ο καθηγητής και ο τρελός»). Από τη μια ο «τρελός», από την άλλη ο καθηγητής Τζέιμς Μάρεϊ, στον οποίο ανέθεσε το 1879 η Φιλολογική Εταιρεία να διευθύνει αυτό που θα γινόταν το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης και το οποίο ολοκληρώθηκε σχεδόν μισόν αιώνα αργότερα. Μνημείο της παγκόσμιας λεξικογραφίας, απαιτούσε τη συνεργασία χιλιάδων ερασιτεχνών φιλολόγων για την παροχή δελτίων που τεκμηρίωναν όλες τις λογοτεχνικές αναφορές κάθε λήμματος. Ο Μάινορ έπεσε αμέσως με τα μούτρα στη δουλειά. Από τότε, για πάνω από είκοσι χρόνια, έστειλε στον Μάρεϊ χιλιάδες δελτία.

Αρχικά, αυτά τα δελτία μπερδεύτηκαν στην αλληλογραφία (μιλάμε για σχεδόν δέκα εκατομμύρια δελτία), αλλά μετά από λίγο ο Μάρεϊ συνειδητοποίησε την εξαιρετική τους ποιότητα. Η θρύλος λέει ότι ύστερα από δώδεκα χρόνια επαφής με τον μυστηριώδη συνεργάτη, πήγε να τον επισκεφθεί στο φρενοκομείο. Και μόνο τότε ανακάλυψε ότι δεν ήταν ψυχίατρος ή υπάλληλος, αλλά ασθενής. Τα επόμενα χρόνια απέκτησε τη συνήθεια να επισκέπτεται τον Μάινορ σε τακτική βάση. Φαίνεται ότι περπατούσαν στον κήπο του ασύλου, συζητώντας για ώρες. Ούτε αυτό τον έσωσε. Αλλά δεν έχει και τόση σημασία.

Φωτό: Τρελός (ο)… Πηγή: Shutterstock

Οι Times θυμήθηκαν τον Φίλιπ Λάρκιν, τον άγγλο συγγραφέα, ποιητή και κριτικό της τζαζ που έγραψε ότι σε «μπιπ» η μητέρα σου και ο πατέρας σου. Για να πουν ότι όχι. Οτι δεν σε «μπιπ» εάν αποκτήσεις υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης από εκείνους ή εάν είσαι γυναίκα. Γιατί όπως έδειξε μια έρευνα, οι άνδρες περνούν τη ζωή τους υποσυνείδητα προσπαθώντας να κάνουν κάτι καλύτερα από τους γονείς τους και είναι σημαντικά λιγότερο ευτυχείς αν αποτύχουν, ενώ οι γυναίκες δεν έχουν τέτοια συμπλέγματα.

Σύμφωνα με τη μελέτη ερευνητών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, οι άνδρες που ξεπερνούν τα προσόντα των γονέων τους αναφέρουν χαμηλά επίπεδα ψυχολογικού στρες, ενώ όσοι φτάνουν σε μικρότερο επίπεδο είναι πιο πιθανό να αισθάνονται κατάθλιψη, μοναξιά ή θλίψη – σε επίπεδα συγκρίσιμα με το άγχος του διαζυγίου. Οι ερευνητές ανέλυσαν τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Ερευνας από 52.773 άτομα ηλικίας 25 έως 65 ετών σε 28 χώρες.

«Ο λόγος για αυτό θα μπορούσε να είναι ότι οι άνδρες έχουν περισσότερες πιθανότητες από τις γυναίκες να αποδίδουν την επιτυχία και την αποτυχία στην αυτοδυναμία, τις ικανότητες και την προσπάθεια τους και όχι σε παράγοντες που δεν τους ελέγχουν» δήλωσε ο Αλέξι Γκαγκασβίλι, ο υπεύθυνος της έρευνας.

Οι Times θυμήθηκαν τον Φίλιπ Λάρκιν, εμείς τον Οιδίποδα. Γιατί το συμπέρασμα θα μπορούσε να είναι πως εάν τα πας καλύτερα από τον πατέρα σου, δεν θέλεις να τον σκοτώσεις και να παντρευτείς τη μάνα σου.

Φωτό: Περήφανοι γονείς, ευτυχισμένα παιδιά.  Πηγή: Shutterstock