Το ήξερα ότι θα δεχτώ την ερώτηση. Αλλά όταν το τρίχρονο τελικά σε ρωτάει, σε πιάνει εξαπίνης. Γιατί δεν έχεις ιδέα τι πρέπει να πεις σ’ ένα μικρό άνθρωπο για ένα θέμα, γύρω απ’ το οποίο υπάρχει τρελό χάσμα μεταξύ εκείνου που πιστεύεις εσύ κι εκείνου που πιστεύει η κοινωνία, στην οποία μεγαλώνει.

Αλλά εσύ, ως ώριμος ενήλικας, καλείσαι να το δεις ψύχραιμα και να βρεις την καλύτερη απάντηση, εκείνη που μπορεί να επωάσει μέσα της τα δικά σου πιστεύω, χωρίς να βγάλει το παιδί σου off στην κοινωνική του ζωή. Μεταξύ του «ο καλός Χριστούλης το Πάσχα πέρασε Πάθη και αναστήθηκε» και του «ο Θεός δεν υπάρχει, η Ανάσταση είναι μια επινόηση του ανθρώπου» που αν το πει στον παιδικό σταθμό θα το κοιτάνε σαν εξωγήινο, υπάρχει σίγουρα μια μέση οδός.

Την οποία, για να τη βρεις, περνάς μια βόλτα κι απ’ το Διαδίκτυο. Θα πρέπει βεβαίως να είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα, γιατί εκεί μέσα θα δεις κυριολεκτικά τα πάντα όλα: «Σὲ μιὰ οἰκογένεια μὲ δυὸ παιδιά, ὁ πατέρας, ἡ μάνα καὶ ἡ κόρη ἦταν ἄθεοι. Τὸ ἀγόρι ἔμπλεξε πρῶτα μὲ τὸν μαρξισμό. Δὲν ἀναπαύθηκε, πῆγε στὸν Ἰνδουισμό. Δὲν ἀναπαύθηκε κι ἐκεῖ, καὶ ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὄρος. » Όπου εκεί βρήκε γαλήνη (αλίμονο) και μετά πίστεψε στον δικό μας Θεό, όπως και όλη του η οικογένεια και πέρασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, έλεγε το χριστιανικό μπλογκ, σε μια προσπάθεια να σε πείσει να κάνεις τα παιδιά σου πιστούς Χριστιανούς.

Μια πιο σοβαρή άποψη, του ερευνητή του κέντρου Ανθρωπολογίας και Νου στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Τζαστιν Μπάρετ, την οποία ο ίδιος αναπτύσσει στο βιβλίο του «Born Believers: The Science of Children’s Religious Belief», λέει ότι τα παιδιά έχουν προδιάθεση να πιστεύουν σ’ ένα Υπέρτατο Ον. Και πιστεύουν, σου λέει, ακόμη κι αν εσύ, ο γονιός τους δεν πιστεύει, γιατί θεωρούν ότι τα πάντα στον κόσμο δημιουργήθηκαν  με ένα σκοπό, γιατί αγαπούν τη υπέρβαση και γιατί πιστεύουν στην αθανασία.

Σύμφωνα με τον Μπάρετ, δεν χρειάζεται να τους πεις τίποτα περί Θεού. Τα αφήνεις να αναπτύξουν τη δική τους αίσθηση γύρω απ’ το θέμα, κι αν τους αρέσει η ιδέα ενός υπέρτατου όντος, δεν τους χαλάς το παραμύθι. Είναι όπως ο μύθος του άγιου Βασίλη. Δεν τους λες ότι δεν υπάρχει για να μην τους χαλάσεις τη μαγεία. Όπως θα ανακαλύψουν μόνα τους ότι ο άγιος Βασίλης είναι ο μπαμπάς, έτσι κάποια στιγμή θ’ ανακαλύψουν (ελπίζεις) ότι και ο Θεός βγήκε απ’ το μυαλό μας.

Όλα αυτά βέβαια, δεν σου δίνουν μια σαφή απάντηση για να δώσεις με τη σειρά σου στο τρίχρονο που σε ρωτάει τι είναι Πάσχα. Κι όσο κι αν γκουγκλάρεις, όσους ψυχολόγους και να ρωτήσεις, όσες έρευνες κι αν διαβάσεις, την απάντηση τελικά θα τη βρεις μόνος σου, με όσα έχεις μέσα σου, με όσα νιώθεις και όσα πιστεύεις…Τι είναι Πάσχα λοιπόν;

Είναι το φιλί με τους φίλους και τους συγγενείς μετά την Ανάσταση. Είναι η κοινωνική συναναστροφή, η γειτονιά όλη μαζεμένη, με τα καλά της ρούχα, τα χαμόγελα και τα κουτσομπολιά, γύρω από έναν Επιτάφιο. Πάσχα είναι το σούβλισμα του αρνιού στην εξοχή ή σε μια ταράτσα πολυκατοικίας, είναι ο παππούς που σε πηγαίνει βόλτες, είναι η γιαγιά που σου έφερε αυγά και τσουρέκια κι έφτιαξε τη μαγειρίτσα γιατί εσύ βαριέσαι να φτιάχνεις τέτοια. Πάσχα είναι ο μπαμπάς και η μαμά που δεν δουλεύουν. Είναι  οικογενειακά τραπέζια, ξεκούραση, θαλπωρή, αγάπη, αναμνήσεις, ταξίδια.

Πάσχα είναι όλα αυτά κι άλλα τόσα που περνάνε στο DNA σου, είτε πιστεύεις σε Θεούς είτε όχι.

ΥΓ. Καλό Πάσχα, άθεοι και ένθεοι φίλοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News