Γιούργια! Ξυπνάω το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης και με το που ανοίγω τον υπολογιστή να δω τις ειδήσεις της ημέρας πέφτω πάνω σε έναν καταιγισμό δημοσιεύσεων για τη χυλόπιτα που σέρβιρε το Μέγαρο Μουσικής και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Μίλτος Λογιάδης, στο αίτημα του Τόλη Βοσκόπουλου να δώσει μία μεγάλη συναυλία εκεί, παρέα με τους φίλους του Σταμάτη Κραουνάκη, Μίμη Πλέσσα και με υποστηρικτή, από τα καθίσματα, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο.

Ο Γιώργος Λιάνης δίνει συνεντεύξεις επί του θέματος. Αναφέρει ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης θα χορηγήσει εξ ολοκλήρου την παράσταση. Λέει επίσης ότι η (υπ. Πολιτισμού) Λυδία Κονιόρδου, η οποία λείπει σε ταξίδι, έδωσε τηλεφωνικώς την έγκρισή της για τη μεγάλη συναυλία-«κύκνειο άσμα» στον ναό της κλασσικής μουσικής που είχε οραματιστεί ο Χρήστος Λαμπράκης. Ο Αλέκος Φλαμπουράρης θα μεσολαβήσει για να τακτοποιηθεί το θέμα.

Ομως γιατί ο Μίλτος Λογιάδης αρνήθηκε στον «τελευταίο των μεγάλων» (ατάκα του Λιάνη, κι αυτή) την αίθουσα Τριάντη ή την αίθουσα Μητρόπουλου;  Οπως διαβάζω, ο καλλιτεχνικός διευθυντής ευχαρίστησε για το ενδιαφέρον του τον τραγουδιστή, ο οποίος υπέβαλε το αίτημα αυτοπροσώπως, αλλά του δήλωσε ότι στο Μέγαρο Μουσικής σκοπεύουν να κάνουν μια καλλιτεχνική στροφή.

Καταλαβαίνω πολύ καλά την επιθυμία του μαέστρου να ξαναδώσει στο ΟΜΜΑ την παλιά του αίγλη. Αν τα καταφέρει, μπράβο του! Ομως όλα στρέφονται εναντίον του και οι πιέσεις είναι έντονες. Το Μέγαρο Μουσικής πλέον ανήκει επισήμως στο κράτος. Μαζί με τα χρέη του και τα λειτουργικά του έξοδα. Ο Λαμπράκης δεν υπάρχει πια για να πιέζει τα μεγάλα κεφάλια και να μαζεύει χρήματα για το πρόγραμμα. Χωρίς συμμάχους βρίσκεται λοιπόν ο Μίλτος Λογιάδης.

Το μεγαλειώδες κτίριο που κτίστηκε εν πολλοίς με κρατικά κονδύλια θα μπορούσε κάλλιστα να στεγάσει τη Λυρική Σκηνή. Ομως οι ιθύνοντες αποφάσισαν ότι ιδανικός τόπος για να φιλοξενούνται πλέον οι παραστάσεις του Θεάτρου «Ολύμπια» είναι το Φάληρο και το εντυπωσιακό κτίριο του Ρέντσο Πιάνο. Δεν ξέρω κατά πόσο το, ως επί το πλείστον ηλικιωμένο, οπερατικό κοινό πλέον ξεκινάει από το Κολωνάκι ή το Ψυχικό και την Κηφισιά για να κατέβει στο Δέλτα Φαλήρου. Ολοι αυτοί θα μπορούσαν πολύ άνετα να πάνε στο Μέγαρο, όπως και πήγαιναν άλλωστε στις παραστάσεις που διοργάνωνε ο Λαμπράκης. Το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος μάλλον προσελκύει νεότερο κόσμο πια, καθώς και τα πιτσιρίκια των νοτίων προαστίων, με τις ειδικές εκδηλώσεις που διοργανώνει γι’ αυτά και τους γονείς τους. Πάντως επισήμως εκεί δίνονται τα κρατικά κονδύλια για τις παραγωγές όπερας και μπαλέτου.

Στο χρεοκοπημένο Μέγαρο λοιπόν τι μένει; Αυτοί που αποφάσισαν να στεγαστεί η Λυρική στο ΚΠΣΙΝ μάλλον δεν πήγαν ποτέ σε παράσταση στο Θέατρο «Ολύμπια». Αυτοί, οι ιθύνοντες, προφανώς ψυχαγωγούνταν στα κέντρα τραγουδιού της Ιεράς Οδού και της παραλιακής, με τα γαρίφαλα και τις προκάτ μπριζόλες. Οπότε, στον χώρο του Μεγάρου Μουσικής είδαν μόνο χρέη και όχι μια κατασκευή προδιαγραφών που θα μπορούσε να στεγάσει και να αναβαθμίσει την κλασσική μουσική με κρατικούς πόρους. Κι έτσι το Μέγαρο έμεινε με τον Πάριο, τον Λέκκα, τον Ιωαννίδη. Με εμπορικές συναυλίες  δηλαδή, οι οποίες προσελκύουν χορηγούς και οι οποίες γεμίζουν τις αίθουσες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αιτήθηκε και ο Βοσκόπουλος για τη δική του μουσική παράσταση.

Ναι, τα κόκαλα του Λαμπράκη θα τρίζουν στον τάφο του. Οπως θα τρίζουν και για τα όσα συνέβησαν στον ΔΟΛ. Ομως δεν είχε προβλέψει εμπράκτως όσο ζούσε το μέλλον των οργανισμών που είχε δημιουργήσει.

Και τώρα έμεινε μόνος του ο Μίλτος Λογιάδης, ενδεχομένως μαζί με τον Σύλλογο Φίλων της Μουσικής, να παλεύει σαν Δον Κιχώτης για την όπερα. Κρίμα. Αλλά σε κράτη στα οποία ο προγραμματισμός και η φροντίδα του πολιτισμού είναι άγνωστες λέξεις, αυτά συμβαίνουν.

Κακά τα ψέματα: στην Ελλάδα πολιτισμός θεωρούνται μόνο τα αρχαία μνημεία που προσελκύουν τους τουρίστες. Οταν σκάει ως δωρεά και ένα νέο κτίριο διεθνώς φιρμάτης αρχιτεκτονικής πάλι χαιρόμαστε, διότι αυτού του είδους οι κατασκευές λειτουργούν επίσης ως τουριστικοί προορισμοί. Πράγματι, από τα νότια προάστια έλειπε ένα σοβαρό πολιτιστικό κέντρο. Ο τόπος είχε γεμίσει σκυλάδικα και καφετέριες. Αλλά στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου οι κρατικές όπερες βρίσκονται στο κέντρο, για να εξυπηρετούν όλους τους κατοίκους. Στην Αθήνα είπαμε να πρωτοτυπήσουμε.

Και μέσα στο πλαίσιο της πρωτοτυπίας έμεινε το Μέγαρο Μουσικής να φιλοξενεί συνέδρια και εποχικές φιέστες. Οσο για την περίφημη ακουστική του, αυτή αξιοποιείται πλέον για λαϊκά και ελαφρολαϊκά τραγούδια. Για ό,τι περισσεύει και φέρει χορηγούς.

Γιατί να μην τραγουδήσει λοιπόν ο Βοσκόπουλος στο Μέγαρο; Και τον χορηγό του έχει, τον παλιό φίλο του από την Κοκκινιά (όπως λέει ο Λιάνης για τον Μελισσανίδη) και την έγκριση του ΥΠΠΟ έχει, διά στόματος της Λυδίας Κονιόρδου. Μήπως υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η συναυλία αυτή θα ήταν sold out; Καμία. Διότι τελικά ο Τόλης είναι ο πολιτισμός μας. Γιούργια!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News